Από τη διαδήλωση στη Ρώμη

Συνολικές περικοπές ύψους 25 δισ. ευρώ για τη διετία 2011-2012 έχουν ήδη αποφασιστεί. Σύμφωνα με αυτό, περικόπτονται πάνω από 13 δισ. στη χρηματοδότηση των περιφερειακών κυβερνήσεων. Επιπλέον, η κυβέρνηση προχωρά στο «πάγωμα» των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων για τα επόμενα τρία χρόνια, στο «πάγωμα» των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, (προσλαμβάνοντας έναν υπάλληλο για κάθε πέντε που φεύγουν), στη σταδιακή μείωση μέχρι και 10% στους υψηλόμισθους δημόσιους υπαλλήλους (συμπεριλαμβανομένων των υπουργών και των βουλευτών), στην καθυστέρηση από 3 έως 6 μήνες για όσους μπορούσαν να συνταξιοδοτηθούν το 2011, αλλά και μείωση κατά 10% στις δαπάνες των υπουργείων το 2011 και 2012, κατάργηση των περιφερειακών κυβερνήσεων που έχουν λιγότερους από 220.000 κατοίκους. Ιδιαίτερα οδυνηρές θα είναι οι περικοπές στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης και των τοπικών κυβερνήσεων.

Επιπρόσθετα, στις αρχές του Ιούνη, η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε την εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες στα 65 χρόνια (από 61), αρχής γενομένης από το 2012.

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν την Παρασκευή στους δρόμους των ιταλικών πόλεων σε γενική απεργία στο Δημόσιο και 4ωρη στάση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εκφράζοντας μαζικά την αντίθεσή τους στα αντιλαϊκά μέτρα.

Στην απεργία καλούσε η συνομοσπονδία «CGIL» με ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με το αντιπολιτευτικό στον Μπερλουσκόνι Δημοκρατικό Κόμμα, κόμμα που αποτελεί δημιούργημα της συγχώνευσης των δύο κομμάτων, του κόμματος «Μαργαρίτα» και του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς που προήλθε από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1991, απάλειψε τη λέξη «κομμουνιστικό» από τον τίτλο του και λίγο αργότερα διέγραψε τελείως το σφυροδρέπανο από σύμβολό του. Πρόκειται για καθαρά διαχειριστικό κόμμα, που βάζει ως βασικό αίτημα την επανεξέταση του προϋπολογισμού ώστε να κατανεμηθούν, υποτίθεται, ισομερώς τα βάρη της κρίσης.

Ετσι, παρότι οι αντιδράσεις των λαϊκών στρωμάτων φουντώνουν καθημερινά από τα βάρβαρα μέτρα, δεν μπορούν να εκφραστούν από πραγματικά αγωνιστικές, ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις, που είναι πολύ αδύνατες στην Ιταλία.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι μιλώντας στη συγκέντρωση ο επικεφαλής της «Cgil», Τζουλιέλμο Επίφανι, δεν άσκησε κριτική στα προωθούμενα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης, αλλά επιχείρησε να προτείνει λύσεις για την καλύτερη εφαρμογή τους, αρκέστηκε απλά να ...παραπονεθεί πως οι περικοπές δεν τονώνουν «την οικονομία, τις επενδύσεις και πάνω απ' όλα την εργασία για τη νεολαία». Το μόνο που προτείνουν αυτά τα συμβιβασμένα συνδικάτα είναι μια «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλιστικού συστήματος και συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση των εργαζομένων. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι τα συμβιβασμένα συνδικάτα που ανήκουν στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (όπου είναι και η ...δική μας ΓΣΕΕ), τόσο η «CGIL» όσο και οι άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες «CISL» και το «UIL» (που τώρα δεν πήραν μέρος στην απεργία, γιατί έχουν εκφράσει θετική γνώμη για τα μέτρα), είχαν από κοινού προκαλέσει δημοψήφισμα το 2007 ανάμεσα στους εργαζόμενους για το ποια εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα θα πρέπει να περικοπούν... Δηλαδή, για το πώς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα αυτοχειριαστούν, προκειμένου, λέει, να γλιτώσουν ...θέσεις εργασίας και να ξεπεράσουν την κρίση. Σε τέτοιες συμπληγάδες συμβιβασμού και διαχείρισης, είναι εγκλωβισμένοι οι εργαζόμενοι στη γειτονική χώρα και ουσιαστική διέξοδος στον αγώνα τους με προοπτική αμφισβήτησης της στρατηγικής του κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δυνατό ταξικό κίνημα.

Στις αιτιάσεις κατάθεσης της Επίκαιρης Ερώτησης για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου κατήγγειλε, ούτε λίγο ούτε πολύ, το ΚΚΕ ως υπαίτιο της κρισιακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, εστιάζοντας ως υποκριτική αφορμή την υποστήριξη του ΚΚΕ στον αγώνα των ναυτεργατών. Πέρα από κάθε λογική, ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι η κάμψη του ελληνικού τουρισμού οφείλεται στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών στο λιμάνι του Πειραιά. Θα περίμενε κανείς από έναν πρωθυπουργό, που πριν από όλα ενδιαφέρεται για τη σοβαρότητα και την υστεροφημία του, να πει την αλήθεια, ειδάλλως να παραιτηθεί διαμαρτυρόμενος μπροστά στο λαό.

Ομως όλα αυτά, έστω και με περισσή κατανόηση, ακόμη και πέραν της λογικής, ίσως μπορούσαν να κατανοηθούν συγκαταβατικά, όπως συνέβη στους χρόνους της μεταπολίτευσης. Ομως, το παρόν συγκεκριμένο χάπι δεν καταπίνεται. Δεν καταπίνεται η Ελλάδα να είναι παραδομένη στην κάθε πολυεθνική αντιδραστική «τρόικα» με τη δικαιολογία των κυβερνώντων υπηρετών του κεφαλαίου ότι αυτό είναι μονόδρομος για τη σωτηρία της Ελλάδας. Είναι εθνική προδοσία η Ελλάδα να παραδίνεται στη διεθνή αλητεία των τοκογλύφων.

Μπροστά σε αυτή την αντιλαϊκή έπαρση οι Λακεδαιμόνιοι έστω και μόνοι προχωρούν. Οι «Ιαβέρηδες», οι «Κοτζαμάνηδες» δε θα περάσουν.