Την ώρα που - μέσα σε συνθήκες κρίσης - μεγαλώνουν τα προβλήματα αλλά και ο προβληματισμός των εργαζομένων για τα αίτια που τα γεννούν, σπεύδουν διάφοροι αστοί θεωρητικοί να αποδυναμώσουν τους κλυδωνισμούς του συστήματος, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι η αντεργατική επίθεση δε συμβάλλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αλλά, αντίθετα, δημιουργεί πρόβλημα επειδή - σύμφωνα με αυτούς - η αύξηση των ανέργων μειώνει την εισπρακτική ικανότητα των φορομπηχτικών μηχανισμών. Με απλά λόγια, λένε πως, άμα δεν έχει κάποιος δουλειά πώς θα πληρώνει τους φόρους που χρειάζεται το κράτος για να αναπτύξει την οικονομία. Δηλαδή, ενισχύουν την αντίληψη ότι οι καρποί που παράγει η κοινωνία είναι φυσικό να καταλήγουν στον κουμπαρά μιας εξουσίας, που θα τους αξιοποιεί προς όφελος της ανάπτυξης που βολεύει τα μονοπώλια. Πώς; Με επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών όπως αυτή που δόθηκε πρόσφατα στους μεγαλοξενοδόχους, για να επεκτείνουν κατά ένα μήνα την ούτως ή άλλως προσωρινή απασχόληση εργαζομένων, χωρίς οι εργοδότες να δώσουν τίποτα απ' όσα κερδίζουν για την ασφαλιστική κάλυψη των ξενοδοχοϋπαλλήλων. `Η, με πακέτα όπως αυτά που ετοιμάζεται να δώσει ο νέος αναπτυξιακός νόμος, προσφέροντας τα λεφτά των Ελλήνων εργαζομένων βορά στο βωμό των ανταγωνισμών για το μοίρασμα της πίτας της αγοράς. Για την (διευρυνόμενη) ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών (κι αυτών διευρυνόμενων) αναγκών δε λένε κουβέντα οι, κατά τα άλλα, πολέμιοι του «εργασιακού μεσαίωνα»...

Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αναλυτές επιμένουν ότι η κρίση είναι «χρηματοπιστωτική» και προϊόν κακής διαχείρισης, απάτης κτλ., συγκαλύπτοντας τις αιτίες της κρίσης, που είναι η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, η υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου τα οποία δεν επενδύονται γιατί δε φέρνουν νέα κέρδη, κρίση περιοδική και επαναλαμβανόμενη, που οξύνει στο έπακρο τα λαϊκά προβλήματα. Είναι σα να λένε στους εργαζόμενους ότι, π.χ., η εκτόξευση της ανεργίας στις Κατασκευές δεν έχει καμία σχέση με το ότι, ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε έργα όπως σχολεία, νοσοκομεία, εργατικές κατοικίες κτλ., οι οικοδόμοι δεν έχουν μεροκάματο. Προσπερνιέται έτσι - εκούσια ή ακούσια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - το ότι η ανάπτυξη με κίνητρο το κέρδος και όχι τις λαϊκές ανάγκες φέρνει ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση. Γιατί, πράγματι, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, με κεντρικό σχεδιασμό και ανάλογη ανάπτυξη των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής του κλάδου, μπορεί και να γίνουν τα απαραίτητα για τις λαϊκές ανάγκες έργα και να αξιοποιηθεί (αλλά και παραχθεί) όλο το απαραίτητο (ποσοτικά και ποιοτικά) εργατικό δυναμικό.

Αντ' αυτού, τονίζουν ότι «η σκληρή λιτότητα» είναι «μη ρεαλιστική», ενισχύοντας έτσι τις αυταπάτες πως η ένταση της αντεργατικής επίθεσης είναι αποτέλεσμα ανεπιτυχών σχεδιασμών και όχι μία από τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Στρατηγικές επιδιώξεις για την επιτυχία των οποίων, στο παρελθόν, το σύστημα περνούσε με «κοινωνικές παροχές», σήμερα περνά επιστρατεύοντας, εντείνοντας την ιδεολογικοπολιτική επίθεση: Πάντα με στόχο να πείσει ότι υπάρχει «υγιής ανταγωνιστικότητα» και αυτή είναι η ελπίδα των εργαζομένων.