Την ώρα που - μέσα σε συνθήκες κρίσης - μεγαλώνουν τα προβλήματα αλλά και ο προβληματισμός των εργαζομένων για τα αίτια που τα γεννούν, σπεύδουν διάφοροι αστοί θεωρητικοί να αποδυναμώσουν τους κλυδωνισμούς του συστήματος, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι η αντεργατική επίθεση δε συμβάλλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αλλά, αντίθετα, δημιουργεί πρόβλημα επειδή - σύμφωνα με αυτούς - η αύξηση των ανέργων μειώνει την εισπρακτική ικανότητα των φορομπηχτικών μηχανισμών. Με απλά λόγια, λένε πως, άμα δεν έχει κάποιος δουλειά πώς θα πληρώνει τους φόρους που χρειάζεται το κράτος για να αναπτύξει την οικονομία. Δηλαδή, ενισχύουν την αντίληψη ότι οι καρποί που παράγει η κοινωνία είναι φυσικό να καταλήγουν στον κουμπαρά μιας εξουσίας, που θα τους αξιοποιεί προς όφελος της ανάπτυξης που βολεύει τα μονοπώλια. Πώς; Με επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών όπως αυτή που δόθηκε πρόσφατα στους μεγαλοξενοδόχους, για να επεκτείνουν κατά ένα μήνα την ούτως ή άλλως προσωρινή απασχόληση εργαζομένων, χωρίς οι εργοδότες να δώσουν τίποτα απ' όσα κερδίζουν για την ασφαλιστική κάλυψη των ξενοδοχοϋπαλλήλων. `Η, με πακέτα όπως αυτά που ετοιμάζεται να δώσει ο νέος αναπτυξιακός νόμος, προσφέροντας τα λεφτά των Ελλήνων εργαζομένων βορά στο βωμό των ανταγωνισμών για το μοίρασμα της πίτας της αγοράς. Για την (διευρυνόμενη) ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών (κι αυτών διευρυνόμενων) αναγκών δε λένε κουβέντα οι, κατά τα άλλα, πολέμιοι του «εργασιακού μεσαίωνα»...