Ο προκλητικός κυνισμός που επέδειξε ο Κ. Σημίτης κατά τις ομιλίες και συνεντεύξεις του στη ΔΕΘ για όλα τα θέματα (από τη στάση απέναντι στη Γιουγκοσλαβία μέχρι τις εργασιακές σχέσεις και τη διαπλοκή) δεν ήταν φυσικά τυχαίος. Ο πρωθυπουργός, αισθανόμενος προφανώς «ισχυρότερος» μετά την ανανέωση της λαϊκής εντολής και την πρωτοφανή υποστήριξη που του παρέχουν τα μεγάλα αφεντικά, ήθελε να στείλει το «ξεκάθαρο» μήνυμα ότι δεν έχει κανένα ενδοιασμό και δισταγμούς να δείξει αφ' ενός την πιο ξεδιάντροπη υποτέλεια και δουλοπρέπεια απέναντι στις ΗΠΑ και τη «νέα τάξη» και από την άλλη να προχωρήσει στην υλοποίηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Ομως, τι οδήγησε τον Κ. Σημίτη να φτάσει σε αυτό το σημείο ευτελισμού και γελοιοποίησης; Εκτός βέβαια του γεγονότος ότι αποτελεί συνειδητή «στρατηγική» επιλογή του η άνευ όρων υποταγή στις πλέον προωθημένες επιθυμίες των ντόπιων και ξένων αφεντικών, μέτρησε και η δική του επιδίωξη να βάλει τη σφραγίδα του και στην ερχόμενη δεκαετία! Με άλλα λόγια, ο Κ. Σημίτης τα έδωσε όλα στη ΔΕΘ για να στείλει το μήνυμα στα μεγάλα αφεντικά ότι ήταν και θα παραμείνει ο εκλεκτός τους. Δε φανταζόμαστε να έχει ιδιαίτερη δυσκολία να τους «πείσει».

«Ο πρωθυπουργός ήρθε για να μιλήσει ως εθνικός ηγέτης και όχι ως κομματάρχης», δήλωσε προχτές ο Δ. Ρέππας, στη Θεσσαλονίκη. Και δεν έχει άδικο... Πράγματι, ήταν φανερή η προσπάθεια του Κ. Σημίτη, να εμφανιστεί, ως ο μοναδικός εκπρόσωπος και ηγέτης του έθνους των ντόπιων κεφαλαιοκρατών...

Οσο για τους εργαζόμενους και το λαό, ούτε στις διάφορες τοποθετήσεις του είχαν την παραμικρή θέση, ούτε στα επίσημα δείπνα και τις φιέστες γενικότερα. Μόνο στα καζάνια που στήθηκαν έξω από την πύλη του λιμανιού και στο μεγάλο και μαχητικό συλλαλητήριο του Σαββατόβραδου, υπήρχαν εργαζόμενοι και νεολαία. Εκεί χτυπούσαν οι λαϊκές αγωνίες, οι ελπίδες και τα όνειρα. Στο δρόμο της ενότητας και του αγώνα.

«Για την τρομοκρατία έχουμε πει εδώ και καιρό ότι θα πρέπει να κοιτάξουμε ορισμένες ρυθμίσεις οι οποίες είναι επιβεβλημένες για να μπορέσουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Το θέμα αυτό το έχει αναλάβει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το υπουργείο Δικαιοσύνης και θα παρουσιάσουμε εν καιρώ τις προτάσεις μας».

Αυτή ήταν η απάντηση του Κ. Σημίτη, σε σχετική ερώτηση στη διάρκεια της προχτεσινής συνέντευξης Τύπου στη Θεσσαλονίκη. Και είναι μια απάντηση η οποία δημιουργεί εύλογα και σοβαρά ερωτήματα.

Πρώτον, πότε η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είπαν πως χρειάζονται και νέες «ρυθμίσεις»; Για παράδειγμα, στην προεκλογική περίοδο - η οποία είναι και σχετικά πρόσφατη - δεν έβαλαν κανένα τέτοιο ζήτημα, ενώ πρόσφατα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωνε πως δε χρειάζονται νέοι νόμοι για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και κανένας από την κυβέρνηση δεν είπε το παραμικρό. Δεύτερον, υπάρχει ή δεν υπάρχει σχέση της «αντιτρομοκρατικής συμφωνίας» Ελλάδας - ΗΠΑ, την οποία θα υπογράψει τις μέρες αυτές ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, στην Ουάσιγκτον, με τις νέες «ρυθμίσεις»; Και επειδή σαφώς υπάρχει, με ποιο δικαίωμα πρώτα υπογράφει και δεσμεύει τη χώρα και «εν καιρώ» θα παρουσιάσει τις προτάσεις της στο λαό; Ποια είναι η απάντηση της κυβέρνησης στο πρόσφατα διατυπωμένο αίτημα του ΚΚΕ, να συζητηθεί στη Βουλή, πριν υπογραφεί, το «μνημόνιο της αντιτρομοκρατικής συνεργασίας»;