ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καλλιεργούν υποταγή

Η προχτεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τους «κοινωνικούς εταίρους» ήταν μια ακόμη αντιλαϊκή αποκάλυψη. Η κυβέρνηση κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τους στυλοβάτες της πολιτικής της, τους εργοδότες και τους εκπροσώπους των εργαζομένων και συζήτησαν για το μέλλον της «χώρας», για την ενίσχυση του κεφαλαίου, αλλά το παρουσίασαν ως υπόθεση που ωφελεί και το λαό. Το σκηνικό που στήθηκε προχτές στο Μέγαρο Μαξίμου ήταν για να ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, να θεωρήσουν, ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η υποταγή τους στους εκμεταλλευτές τους, στους υπαίτιους της κρίσης και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της οποίας τα σπασμένα καλούνται πάντα να πληρώσουν.

Πρώτο βιολί» στο σόου της εξαπάτησης οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έτσι κι αλλιώς δε χάνουν ευκαιρία να καταθέσουν στην ποδιά της κάθε κυβέρνησης, του ΣΕΒ και των μεγαλοεργοδοτών γενικά, την «καλή τους θέληση» να βάζουν πλάτη για να συνεχίζονται οι θυσίες των εργαζομένων. Αυτό έκαναν και προχτές με τις δηλώσεις τους μετά τη συνάντηση: Αναπαρήγαγαν την κυβερνητική προπαγάνδα συναινώντας με την κυβερνητική πολιτική. Για παράδειγμα, ενώ σχεδόν καθημερινά κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν πως εφαρμόζουν το πρόγραμμα της κυβέρνησης, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, απέδωσε αποκλειστικά τα μέτρα του μνημονίου «στους πολιτικούς εκπροσώπους των δανειστών». Την ίδια γραμμή διακήρυξε και ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.

Η μεγαλύτερη προσφορά των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις κυβερνήσεις και τους εργοδότες είναι ότι πάντα κρύβουν την ουσία των προβλημάτων των εργαζομένων, την ταξική τους ρίζα. Πάντα εξαρτούν τα συμφέροντα των εργαζομένων από την καπιταλιστική οικονομία. Ετσι, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπέβαλε προχτές στον πρωθυπουργό ένα υπόμνημα, όπου προτείνει εναλλακτικές εκδοχές των κυβερνητικών μέτρων, ένα «νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής», που δήθεν «θα υπερβαίνει το μνημόνιο», χωρίς φυσικά να απαιτεί την κατάργηση του μνημονίου και όλων των αντεργατικών μέτρων που περιέχει. Αντίθετα, απαιτεί «νέο» μείγμα με τα ίδια υλικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα από αυτά που ζητάει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ: «Σταθεροποίηση του τραπεζικού - πιστωτικού συστήματος», δηλαδή την ενίσχυση της κυριαρχίας και κερδοφορίας των τραπεζιτών. «Ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», που σημαίνει παραπέρα χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και μείωση των επιδομάτων των ανέργων. Εκτακτα και μόνιμα εισοδηματικά μέτρα, όταν είναι αυτή η ίδια πλειοψηφία που με την Εθνική Συλλογική Σύμβαση υπέγραψε τη μείωση όλων των μισθών για τα επόμενα τρία χρόνια. Από κοντά κι η ΑΔΕΔΥ να λέει στα κανάλια για να την ακούσουν τα λαϊκά στρώματα ότι ζητάει από την κυβέρνηση «σαφείς απαντήσεις».

Τη σαφή απάντηση σε όλους αυτούς που καταληστεύουν το μόχθο των εργαζομένων και τον πλούτο του λαού, πρέπει να τη δώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι των λαϊκών οικογενειών διαδηλώνοντας μαζικά με τις ταξικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη, το επόμενο Σάββατο. Με συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, αλλά και στις άλλες συσπειρώσεις του κινήματος, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ. Με πυρήνες οργάνωσης σε τόπους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές, ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών σε σύνδεση με τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία όπου η ικανοποίηση αυτών των αναγκών του θα είναι ο βασικός κανόνας.

Εργατοπατέρες του μνημονίου

Γρηγοριάδης Κώστας

«-Δημοσιογράφος: Είστε κατά του μνημονίου; - Γ. Παναγόπουλος: Είμαι κατά των μέτρων, δεν είμαι κατά της ανάγκης χρηματοδότησης της χώρας». Οταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν τολμά, όταν ερωτάται δημόσια όπως χθες από το ραδιόφωνο της ΝΕΤ, να δηλώσει ευθέως ότι είναι αντίθετος με το μνημόνιο, τι άραγε μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από αυτόν και τους ομοϊδεάτες του στη ΓΣΕΕ; Ποιος εργαζόμενος μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη ότι μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να οργανώσουν την πάλη για την ανατροπή του μνημονίου και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού; Τι θα πει άραγε «είμαι αντίθετος στα μέτρα του μνημονίου αλλά θέλω τα λεφτά των δανειστών;». Είναι φωνή αντίστασης αυτή ή ξετσίπωτη προτροπή υποταγής στο ζυγό του κεφαλαίου; Ο ίδιος άλλωστε ο Γ. Παναγόπουλος δεν ήταν που μετά τη φιέστα του πρωθυπουργού με τους κοινωνικούς εταίρους, συνέστησε στους εργαζόμενους υπομονή και ανοχή δηλώνοντας ότι «αναμένουμε τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ»; Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν θα τους μάθουν τώρα. Χρόνια τώρα τον ίδιο ρόλο παίζουν, να διευκολύνουν δηλαδή την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Χρειάζεται ωστόσο οι ταξικές δυνάμεις να τραβούν καθημερινά τις «φιλεργατικές» μάσκες τους, για να αποκαλύπτεται το πραγματικό, εχθρικό για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, πρόσωπό τους.

Νέα πρόκληση ...

Αφού η κυβέρνηση αύξησε κατακόρυφα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και καθόρισε τα 40 χρόνια εργασίας, αντί για τα 35, για όλους, ως προϋπόθεση για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη - η οποία μάλιστα θα είναι και μειωμένη - τώρα πουλάει δήθεν εκδούλευση στους εργαζόμενους με το λεγόμενο «πλασματικό χρόνο». Μάλιστα, με τη βοήθεια του φιλικού της Τύπου, πλασάρει την άποψη ότι έτσι το Ασφαλιστικό γίνεται πιο ήπιο, ότι δίνεται και «μπόνους» στους εργαζόμενους.

Καταρχήν, η αναγνώριση «πλασματικού χρόνου» μέχρι και 7 χρόνια δεν αλλάζει τη θεσμοθέτηση των 40 χρόνων εργασίας, η οποία αφορά στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και μετά τη μεταβατική περίοδο 3 - 4 χρόνων - για όσους όμως είναι κοντά στη συνταξιοδότηση - θα αφορά πλέον άπαντες. Ομως η 40ετία, αντί της 35ετίας, σημαίνει αυτόματα πέντε χρόνια εργασίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη και αυτό στην καλύτερη περίπτωση που υπάρχει εργασία, ενώ διαφορετικά - που θα είναι και το πιο σύνηθες - μακρά περίοδο ανεργίας πριν τη συνταξιοδότηση, η οποία όταν γίνει - δηλαδή μετά το 65ο έτος - οδηγεί σε μια κουτσουρεμένη σύνταξη.

Δεύτερον, είναι τουλάχιστον πρόκληση όταν τα όρια ηλικίας, αλλά και τα χρόνια εργασίας αυξάνονται από πέντε μέχρι και 15 χρόνια (όπως στην περίπτωση γυναικών με ανήλικα παιδιά), η αναγνώριση πλασματικού χρόνου να εμφανίζεται ως μπόνους.

Γ.Ζαχ.

... με τα πλασματικά μπόνους

Τρίτον, η αναγνώριση αυτή θα γίνεται έναντι αδράς πληρωμής από τους εργαζόμενους, το εισόδημα των οποίων έτσι και αλλιώς μειώνεται. Θα αποδειχτεί έτσι για πολλούς εργαζόμενους χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα αφού δεν θα έχουν τα χρήματα να εξαγοράσουν τον πλασματικό χρόνο και έτσι θα οδηγηθούν για συνταξιοδότηση υποχρεωτικά στο 65ο έτος της ηλικίας τους.

Τέταρτον, είναι εξίσου προκλητικό η στρατιωτική θητεία, η ασθένεια, ακόμα και η κύηση και η λοχεία για τις γυναίκες εργαζόμενες να μην θεωρείται αυτόματα συντάξιμος χρόνος αλλά να πρέπει να εξαγοραστεί. Να τιμωρείται δηλαδή ο άνδρας εργαζόμενος γιατί υπηρέτησε την πατρίδα και η γυναίκα γιατί έφερε στον κόσμο μια νέα ζωή.

Η αποκρουστική και αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης δεν μπορεί να αποκρυβεί, όσο προπαγανδιστικό λίφτινγκ και αν πέσει από τον φιλικό της Τύπο, όσους τόνους προπαγάνδας και αν ρίξουν. Για τους εργαζόμενους που πολύ σύντομα θα κληθούν να πληρώσουν τις συνέπειες, μία είναι η διέξοδος. Η κατάργηση του αντιασφαλιστικού νόμου, η διεκδίκηση συντάξεων που θα καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες των συνταξιούχων και συνολικά ενός δημόσιου αναβαθμισμένου κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος που θα υπηρετεί όλους τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες.