Ο εφιάλτης της δουλειάς ήλιο με ήλιο, χωρίς δικαιώματα, είναι ο παράδεισος που χτίζουν για το κεφάλαιο στην Ελλάδα η κυβέρνηση και τα κόμματα που υπηρετούν την ίδια φιλομονοπωλιακή στρατηγική

Η παραπάνω φράση του Γ. Παπανδρέου, από την ομιλία του στο «Economic Club», κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Νέα Υόρκη, προκαλεί ανατριχίλα. Μέσα σε δέκα γραμμές, ο Ελληνας πρωθυπουργός είπε ότι η κορωνίδα της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης είναι το διαρκές φθήνεμα της εργατικής δύναμης. Φθηνοί εργάτες σημαίνει περισσότερα κέρδη για τα μονοπώλια. Αρα, και επενδυτικές ευκαιρίες για να τοποθετήσει η πλουτοκρατία τα συσσωρευμένα κεφάλαια που κρατάει στα θησαυροφυλάκιά της.

Με τον πιο κυνικό τρόπο, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις ανατροπές σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό, Υγεία και Παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις και την παράδοση στο κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας, σαν «κράχτη» για να προσελκύσει επενδύσεις. Παραδέχεται ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό έχει ταξικό πρόσημο. Οικοδομείται πάνω στη διαρκή μείωση της τιμής στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη. Μετριέται με τους ρυθμούς της καπιταλιστικής κερδοφορίας και όχι βέβαια με το βαθμό ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Αυτό είναι το ένα σκέλος των υποσχέσεων και δεσμεύσεων του Γ. Παπανδρέου προς το μεγάλο κεφάλαιο. Το άλλο έχει να κάνει με το φορολογικό παράδεισο και τα άλλα προνόμια που προσφέρει στις πολυεθνικές η κυβέρνηση για να μετατρέψει την Ελλάδα σε επενδυτικό Ελντοράντο. Είπε ο πρωθυπουργός από τη Νέα Υόρκη:

-- «Αρχής γενομένης από το έτος 2011, η φορολογία κερδών για όλες τις επιχειρήσεις θα μειωθεί από 24% σε 20% (...) Διατηρούμε σταθερό το πλαίσιο φορολόγησης των μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, με ορίζοντα δεκαετίας». Δηλαδή, το κεφάλαιο θα συνεχίσει - με κλιμακούμενους μάλιστα ρυθμούς - να απολαμβάνει φοροασυλία, ο συντελεστής της οποίας μπορεί να φτάσει και κάτω από το 20%, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ώστε να δοθούν «κίνητρα σε επενδυτές οι οποίοι θα έρθουν να επενδύσουν στη χώρα μας».

-- «Το δημόσιο διαθέτει ακίνητη περιουσία, η αξία της οποίας υπερβαίνει τα 270 δισ. Ξεκινούμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, που εφαρμόζεται σε ένα ευρύτατο φάσμα τομέων, όπως μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ακίνητα, ΔΕΚΟ και τράπεζες, μέσω απευθείας πώλησης, υπογραφής σύμβασης παραχώρησης, δημοσίου διαγωνισμού, ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών συνεργασιών», είπε ο Γ. Παπανδρέου, βγάζοντας με μια μονοκοντυλιά στο σφυρί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Με άλλα λόγια, στρατηγικής σημασίας τομείς της παραγωγής και υποδομές που χτίστηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα του λαού περνάνε εξ ολοκλήρου στο μεγάλο κεφάλαιο.

-- «Μόλις ψηφίσαμε νομοσχέδιο για την ταχεία αδειοδότηση - "fast track" - επενδυτικών σχεδίων, προκειμένου να υπάρξουν συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) για έργα νέων υποδομών, όπως δίκτυα πράσινης ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, αστικής ανάπλασης και αγροτικής επιχειρηματικότητας (...) Απελευθερώνουμε την αγορά ενέργειας, στην οποία οι ΣΔΙΤ μπορούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο (...) Ψηφίσαμε νομοσχέδιο για τη διευκόλυνση των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων, που αφορούν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας», είπε σε άλλο σημείο, αραδιάζοντας ένα προς ένα τα προνόμια που η κυβέρνηση εξασφαλίζει για να προσελκύσει επενδύσεις στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων.

Ολα τα παραπάνω μέτρα, λέει η κυβέρνηση, θα φέρουν ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Λέει ψέματα και αποκαλύπτεται από τις ίδιες τις αντιφάσεις του. «Μέχρι το 2008, η Ελλάδα παρουσίαζε σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μας ήταν σημαντικά υψηλότερος, έναντι των αντίστοιχων της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, ακόμη και της Γερμανίας», είπε ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας στους μεγαλοεπιχειρηματίες στη Νέα Υόρκη. Ποιος ωφελήθηκε όμως από αυτή την ανάπτυξη;

Τα δικά τους επίσημα στοιχεία για την περίοδο 1990-2007, μιλάνε από μόνα τους για το πού πήγε ο τεράστιος πλούτος που δημιούργησε ο λαός με τα χέρια και το μυαλό του.

• Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Αυξήθηκε δηλαδή κατά 5,5 φορές.
• Το 1990 - σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» - τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη είχαν εκτιναχθεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
• Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
• Στον αντίποδα, το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας έφτανε το 2007 στα 30 ευρώ μεικτά!

Αυτή είναι η «ανάπτυξη» που υπόσχεται η κυβέρνηση και την οποία σιγοντάρει με τις δικές της προτάσεις η ΝΔ. Μια ανάπτυξη που έχει σαν προϋπόθεση την ολοένα και φτηνότερη εργατική δύναμη, ώστε η καπιταλιστική κερδοφορία να ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Μονόδρομος για το λαό δεν μπορεί να είναι το «κάθε χρόνο και χειρότερα», το βούλιαγμα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Δεν μπορεί οι εργαζόμενοι και ο λαός να αποδέχονται τον ίδιο δρόμο ανάπτυξης με το κεφάλαιο.

Είναι φανερό ότι καμιά από τις προτάσεις της αστικής πολιτικής δεν μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Είναι επιτακτική ανάγκη τα λαϊκά στρώματα να συμπορευτούν στο δρόμο της πάλης για την προστασία και τα δικαιώματα της λαϊκής οικογένειας, για τις ώριμες και αναγκαίες ριζικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας.

Ο καπιταλισμός δε γίνεται ανθρώπινος, ούτε μπορεί να γιατρευτεί από την κρίση και τις οξυμένες αντιφάσεις του, γιατί είναι ξεπερασμένος και παρασιτικός, εμποδίζει την κοινωνική εξέλιξη, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος για τους εργαζόμενους, το λαό, το περιβάλλον.

Για να ανακοπεί και, πολύ περισσότερο, να ανατραπεί η αντιλαϊκή θύελλα χρειάζονται συντονισμένοι, μαζικοί αγώνες. Για να έχουν αποτέλεσμα, χρειάζεται ανασύνταξη από τα κάτω του εργατικού λαϊκού κινήματος σε ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο πάλης ισχυρό και ικανό με τα αιτήματα και τις δράσεις του να απαντά στις άμεσες ζωτικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα να επιδρά στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, να συγκεντρώνει και να μαχητικοποιεί δυνάμεις υπέρ της μόνης εναλλακτικής διεξόδου που υπάρχει, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Αυτός είναι ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας, αναγκαίος, ώριμος και ρεαλιστικός όσο ποτέ.