Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Εκουαδόρ, καθ' όλη τη διάρκεια της Πέμπτης και μέχρι τις πρωινές ώρες της Παρασκευής, ήταν δραματικά. Περίπου 1.000 αστυνομικοί πρωτοστάτησαν σε στάση ενάντια στον Πρόεδρο Ραφαέλ Κορέα. Πρόσχημα, ωστόσο, μπορεί να χαρακτηριστεί ο λόγος της στάσης: Η αντίθεσή τους σε περικοπές προνομίων και επιδομάτων, όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στη Βουλή, για τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και το οποίο, σημειωτέον, έχει «μπλοκαριστεί» από βουλευτές και του κυβερνώντος κόμματος Alianza Pais.

Δεν έχει καμία λογική συνέπεια η εξέλιξη μιας «διαμαρτυρίας ενστόλων με μισθολογικά αιτήματα» σε στάση και μάλιστα συντονισμένη. Από νωρίς είχαν αποκλειστεί κυβερνητικά κτίρια, το αεροδρόμιο του Κίτο, ενώ έγιναν απόπειρες για κατάληψη τηλεοπτικών δικτύων. Μετά από λίγο, τα επεισόδια και η στάση εξαπλώθηκαν στο Γκουαγιακίλ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και άλλες. Ο Πρόεδρος Κορέα κρατήθηκε για ώρες όμηρος στο νοσοκομείο που διακομίσθηκε μετά τον τραυματισμό του από δακρυγόνα, που είχαν ρίξει «διαδηλωτές αστυνομικοί», μία πολιορκία που λύθηκε εξαιτίας της λαϊκής κινητοποίησης και τελικά της αποφασιστικής παρέμβασης του στρατού, για να μιλήσει αργότερα σε ογκώδη λαϊκή συγκέντρωση, όπου υποσχέθηκε τιμωρία των στασιαστών.

Το μέτωπο κρούσης ήταν οι αστυνομικοί - στασιαστές βέβαια, αλλά ουδείς γνωρίζει ποιος και σε ποιο βαθμό είχε άμεση ανάμειξη ή ήταν ο εγκέφαλος του πραξικοπήματος. Αν και όλων των βλέμματα, όχι τυχαία, έχουν στραφεί στις ΗΠΑ. Εχει προηγηθεί το αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες το 2002, η ανατροπή του Προέδρου Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ στην Αϊτή το 2004 και η επιβολή της κατοχής και φυσικά το πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο της Ονδούρας, Μανουέλ Σελάγια, στις 29 Ιούνη 2009.

Το «μεμπτό» του Προέδρου Κορέα είναι οι μετριοπαθείς αστικοδημοκρατικές αλλαγές που προωθεί, όπως η προσπάθεια ελέγχου του φυσικού πλούτου και κυρίως η μη ανανέωση της συμφωνίας της στρατιωτικής βάσης της Μάντα από τις αμερικανικές δυνάμεις, που σήμανε την υποχρεωτική αποχώρησή τους το 2009. Επίσης, μετά τις εκλογές στη Βενεζουέλα, στις 26 Σεπτέμβρη, που πλειοψήφησαν οι δυνάμεις που στηρίζουν τον Πρόεδρο Τσάβες, το Εκουαδόρ φαινόταν το πιο εύκολο θύμα.

Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι φορές που ο Πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα έχει καταγγείλει τις «ύποπτες κινήσεις» και τις υπονομευτικές ενέργειες, τόσο στο στρατό και κυρίως στην αστυνομία - με άμεση ανάμειξη και του πρώην Προέδρου Λούσιο Γκουτιέρες - αλλά και την ανάμειξη των ΗΠΑ. Ειδικά στην αστυνομία, όπου αρκετοί αξιωματούχοι έχουν «εξάρτηση» από τις ΗΠΑ και τη CIA, όπως ανέφερε σε άρθρο του ο δημοσιογράφος Ζαν Γκι Αγιάρντ, σημειώνοντας την έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα τον Οκτώβρη του 2008 ο υπουργός Αμυνας Χαβιέ Πόνσε. Στην έκθεση αποκαλυπτόταν πως οι αξιωματούχοι της αμερικανικής πρεσβείας επιδίδονταν συστηματικά σε «εξαγορά» μέσα στους κόλπους της αστυνομίας και ότι μεγάλο μέρος της Εθνικής Αστυνομίας «διατηρεί ανεπίσημη οικονομική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, για να πληρώνει πληροφοριοδότες, την εκπαίδευσή τους, τον εξοπλισμό τους αλλά και επιχειρήσεις».

Και εάν το 2008 φαντάζει μακρινό, η πρόσφατη παρέλαση των Αμερικανών αξιωματούχων, όπως της επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Χίλαρι Κλίντον και κυρίως οι συνεχείς επισκέψεις του Αρτούρο Βαλενσουέλα, υφυπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου για θέματα Δυτικού Ημισφαιρίου που συνοδευόταν από τον Τοντ Στερν, «απεσταλμένο για την κλιματική αλλαγή» και γνωστό για τις στενές σχέσεις με τη CIA, δύσκολα μπορεί να πείσουν ότι επιθυμούν «την εξομάλυνση και σύσφιξη των σχέσεων». Οι κινήσεις των ΗΠΑ, με τα πραξικοπήματα, αλλά και την περικύκλωση της περιοχής με βάσεις, μάλλον μας προδιαθέτουν για περισσότερες «απόπειρες πραξικοπήματος».

Ομως στο Εκουαδόρ, ο κύριος παράγοντας αποτροπής ήταν το λαϊκό κίνημα. Στο πλευρό του, από την πρώτη στιγμή, η σοσιαλιστική Κούβα, η Βενεζουέλα. Περιφερειακοί οργανισμοί όπως ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, η Ενωση Χωρών του Νότου στήριξαν την κυβέρνηση Κορέα. Ακόμα και σταθεροί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κολομβία, Περού) υποκριτικά στάθηκαν υπέρ της «συνταγματικής νομιμότητας» , όπως και οι ίδιες οι ΗΠΑ, όταν είδαν προφανώς ότι η εξέλιξη δεν έπαιρνε την κατεύθυνση που ήθελαν.

Πάντως, ένα είναι σίγουρο ότι ο ιμπεριαλισμός δε θα το βάλει κάτω, για να κάμψει πρωτίστως τα λαϊκά κινήματα και όχι απλώς «ανεπιθύμητες» κυβερνήσεις.