Eurokinissi

Με τη νέα δομή της, η λυκοσυμμαχία θα γίνει ακόμα πιο επιθετική απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα, με στόχο να διαφυλάξει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα όπου Γης

Ηδη, από τις 17 Μάη 2010, το προσχέδιο του νέου στρατηγικού δόγματος δόθηκε στη δημοσιότητα από τη δωδεκαμελή ομάδα ειδικών, με επικεφαλής την Αμερικανίδα πρώην υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Αντερς Φογκ Ράσμουσεν παρουσίασε στις Βρυξέλλες, στους εκπροσώπους των 28 κρατών - μελών, την εξέλιξη αυτού του προσχέδιου για τη «νέα στρατηγική αντίληψη της συμμαχίας στον 21ο αιώνα».

Το κείμενο θα συζητηθεί από τους υπουργούς Εξωτερικών και Αμυνας του ΝΑΤΟ, στις 14 Οκτώβρη 2010, στις Βρυξέλλες. Το τελικό κείμενο θα παρουσιαστεί στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 19 και 20 Νοέμβρη 2010, στη Λισαβόνα.

Η στρατηγική του ΝΑΤΟ στον 21ο αιώνα αποβλέπει στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού του ρόλου και δίνει έμφαση στην προληπτική επέμβαση για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης απειλής, γεγονός που στοχοποιεί κατευθείαν τους λαούς και τα κινήματά τους, ιδιαίτερα σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης.

Για το λόγο αυτό το ΝΑΤΟ δίνει βαρύτητα στην οργάνωσή του ως παγκόσμια κατασταλτική δύναμη, προετοιμάζοντας τη στρατιωτική του μηχανή με σειρά ασκήσεων «διαχείρισης κρίσεων», αλλά και αντιμετώπισης διαδηλωτών. Σε παράλληλη πορεία κινείται και το στρατιωτικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας.

Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ αποτελεί μετεξέλιξη του ήδη ισχύοντος που επικυρώθηκε στη σύνοδο κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999. Βασικά χαρακτηριστικά τους είναι η γενικευμένη συγκρότηση, από τις χώρες - μέλη, ευέλικτων και ταχυκίνητων (μισθοφορικών) δυνάμεων, αλλά και η καθιέρωση τέτοιων δομών διοίκησης που θα υπηρετούν τον ενιαίο επιχειρησιακό χώρο του ΝΑΤΟ, δηλαδή ενιαίες διοικήσεις πάνω από τις χώρες - μέλη.

Ενα πρόπλασμα του μελλοντικού ΝΑΤΟικού στρατού, είναι η Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ («NATO RESPONSE FORCE-NRF»), με την οποία προωθείται η συγκρότηση ενός ΝΑΤΟικού πολεμικού σώματος, τα στελέχη του οποίου και οι επιμέρους μονάδες, μαζί με τον εξοπλισμό και τις υποδομές, δε θα υπόκεινται σε εθνικούς περιορισμούς, αλλά θα υπάγονται κατευθείαν στα Νατοϊκά όργανα. Ως νομιμοποιητική βάση, προβάλλουν τις «συμβατικές υποχρεώσεις» της κάθε χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με ενημερωτικό κείμενο του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Αμυνας, η Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (είναι διαφορετική από τις διάφορες ανά τον κόσμο κατοχικές αποστολές της λυκοσυμμαχίας) σε πρώτη φάση αριθμεί 13.000 στελέχη παγκόσμια. Η Ελλάδα έχει δεσμευθεί να καλύπτει σταθερά το 4% της NRF. Το πρώτο εξάμηνο του 2010 συμμετείχε με 22 επιτελείς στο δανική διοίκηση χερσαίων δυνάμεων, ενώ βρίσκεται σε ετοιμότητα και μία συνολική δύναμη 1.150 περίπου ανδρών, διαφόρων ειδικοτήτων.

Σύμφωνα με το προσχέδιο του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος, «τα 10 επόμενα χρόνια, το ΝΑΤΟ θα έχει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές και αλληλοεξαρτώμενες αποστολές»:

1. Υπεράσπιση των χωρών - μελών έναντι οποιασδήποτε απειλής - επίθεσης.

2. Εκστρατευτικές δυνατότητες για στρατιωτικές επιχειρήσεις πέραν της ζώνης της συμμαχίας, όπως στο Αφγανιστάν.

3. Συνεργασία με άλλους εταίρους εκτός ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίζονται οι νέες απειλές (κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, κίνδυνος να υπάρξει έλλειψη ενέργειας).

4. Χορήγηση βοήθειας για το σχηματισμό της αστυνομίας και του στρατού στις χώρες που ήδη έχουν μπει στο στόχαστρο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσοβο), ώστε «η Βορειοατλαντική Συμμαχία να συμβάλει στη διεθνή ασφάλεια».

Πρόκειται για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της κάθε χώρας, που μπορεί ν' αξιοποιηθεί για τη σταθεροποίηση καθεστώτων που κινδυνεύουν από τη μαζική λαϊκή πολιτική πάλη.

Σύμφωνα με τα κείμενα που παρουσιάστηκαν έως τώρα, τη στρατηγική του Βορειοατλαντικού συμφώνου συνιστούν:

• Η πολιτικοποίηση του ΝΑΤΟ. Συνίσταται στο ότι διευρύνονται οι «απειλές», τις οποίες αξιοποιεί προσχηματικά η λυκοσυμμαχία προκειμένου να επέμβει κατασταλτικά - πολεμικά. Στη λίστα με τις απειλές προστίθενται οι κλιματικές αλλαγές, οι ενεργειακές κρίσεις, οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα της μετανάστευσης.
• Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων. Συνεπάγεται τη διεύρυνση των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» και οι «εθνικές συγκρούσεις», που μπαίνουν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, δίνουν το πλαίσιο της δράσης του για τη διεξαγωγή προληπτικών πολέμων και επεμβάσεων.
• Η παγκοσμιοποίηση του ρόλου και της δράσης του ΝΑΤΟ αποτελεί βασική συνιστώσα της ίδιας της ύπαρξής του, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού.

Τα παραπάνω περιγράφονται και μέσα απ' όσα αναφέρθηκαν στη διάρκεια παρουσίασης της πρότασης για το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ.

Δίνοντας το στίγμα, η Μαντλίν Ολμπράιτ ανέφερε: «Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επιδιώξει έναν ευέλικτο συνδυασμό συμβατικών όπλων, πυρηνικών όπλων και αντιπυραυλικής ασπίδας». Από κοντά, ο γγ του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, δήλωσε: «Σήμερα, το να φροντίζουμε για την ασφάλεια των μελών μας σημαίνει να κάνουμε διαφορετικά τα πράγματα και να αναλαμβάνουμε (την αντιμετώπιση) νέων προκλήσεων, όπως οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και οι πυραυλικές επιθέσεις».

Ενα σύμπλεγμα από ΝΑΤΟικά παραμάγαζα, τα λεγόμενα «Εταιρικά σχήματα και συνεργασίες», υπηρετούν την επεκτατική - επεμβατική πολιτική του ΝΑΤΟ. Σε σχετικό ενημερωτικό δελτίο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών περιγράφονται τα εξής:

• ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ (PARTNER SHIP FOR PEACE - PFP). Υιοθετήθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών το 1994. Το πρόγραμμα «συμβάλλει στη μείωση των απειλών κατά της ειρήνης και στην ενίσχυση των δημοκρατικών αρχών που στηρίζουν τη συμμαχία». Συμμετέχουν οι μη ΝΑΤΟικές χώρες της Ευρώπης και οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, με σαφή στόχο να καταπνιγεί κάθε φωνή αντίστασης στον αντιλαϊκό δρόμο που άνοιξε η καπιταλιστική παλινόρθωση.
• ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ (EUROATLANTIC PARTNERSHIP COUNCIL - EAPC). Η ύπαρξή του χρονολογείται από το 1997 όταν αντικατέστησε το Βορειο-Ατλαντικό Συμβούλιο Συνεργασίας. Συγκροτείται, σήμερα, από 50 χώρες, εκ των οποίων 28 μέλη του ΝΑΤΟ και 22 χώρες εταίροι του.
• ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ (MEDITERRANEAN DIALOGUE). Ξεκίνησε το 1994, από το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, με τη συμμετοχή των Αλγερίας, Αιγύπτου, Ισραήλ, Ιορδανίας, Μαυριτανίας, Μαρόκου και Τυνησίας. Αντανακλά την αντίληψη της συμμαχίας ότι η ασφάλεια στην Ευρώπη είναι στενά συνδεδεμένη με την ασφάλεια και σταθερότητα στη Μεσόγειο, επεκτείνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο το ζωτικό χώρο της λυκοσυμμαχίας.
• ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (INSTANBUL COOPERATION INITIATIVE - ICI). Ξεκίνησε στη σύνοδο κορυφής της Κωνσταντινούπολης το 2004 με στόχο «να συνεισφέρει στη μακροπρόθεσμη παγκόσμια και περιφερειακή ασφάλεια μέσω της παροχής στις χώρες της περιοχής της ευρύτερης Μέσης Ανατολής πρακτικής διμερούς συνεργασίας με το ΝΑΤΟ». Συμμετέχουν το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ην. Αραβικά Εμιράτα. Η Σαουδική Αραβία και το Ομάν έχουν επίσης επιδείξει ενδιαφέρον.
• ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΝΑΤΟ - ΡΩΣΙΑΣ (NATO - RUSSIA COUNCIL - NRC). Η συνεργασία μεταξύ ΝΑΤΟ - Ρωσίας σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας άρχισε από το 1991 και στόχο έχει να επιτυγχάνει προσωρινούς συμβιβασμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων στη σκακιέρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
• ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΝΑΤΟ - ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ (NATO - UCRAINE COMMISSION). Οι σχέσεις του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία άρχισαν να αναπτύσσονται λίγο μετά την ανεξαρτησία της χώρας το 1991, μετά δηλαδή τις ανατροπές, σαν προγεφύρωμα της λυκοσυμμαχίας προς τη Ρωσία.
• ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΝΑΤΟ - ΓΕΩΡΓΙΑΣ (NATO - GEORGIA COUNCIL). Το ΝΑΤΟ και η Γεωργία συνεργάζονται με στόχο την προετοιμασία της χώρας για ένταξη στο ΝΑΤΟ.
• ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΧΩΡΕΣ ΕΠΑΦΗΣ. Το ΝΑΤΟ συνεργάζεται, από το 1990, με μια πλειάδα χωρών που δε συμμετέχουν σε καμιά από τις παραπάνω δομές (Αυστραλία, Ιαπωνία, Αργεντινή, Κορέα και Νέα Ζηλανδία).