Η τρομοκρατία που προσπάθησε να σπείρει με την διακαναλική του συνέντευξη ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, δεν είχε το παραμικρό στοιχείο πρωτοτυπίας. Από τον περσινό Οκτώβρη η κυβέρνηση Παπανδρέου, έχοντας θέσει ως στόχο της τη διάσωση του κεφαλαίου από την κρίση, χρησιμοποίησε πάμπολλες φορές τις απειλές, τους εκβιασμούς και τα προσχηματικά διλήμματα, για να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους και να τους αποπροσανατολίσει από το κύριο. Δεν το έκανε συμπτωματικά, ούτε τυχαία θα το επαναλάβει και σε επόμενες φάσεις κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οταν η κυβέρνηση βάζει στην ημερήσια διάταξη τα ζητήματα «χρεοκοπία», «βούλιαγμα», «πτώχευση», «πισωγύρισμα» και άλλα παρόμοια, προσπαθεί να εξουδετερώσει την πραγματικότητα της λιτότητας μέσα στην οποία ζούνε οι λαϊκές οικογένειες, της φτώχειας, της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της ανασφάλειας, της συνεχούς χειροτέρευσης του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων - και μάλιστα χωρίς εισαγωγικά. Επιπρόσθετα, με την τρομοκρατία της επερχόμενης καταστροφής, επιχειρεί να ακυρώσει βασικά και δίκαια αιτήματα ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων, για εξασφάλιση πλήρους εργασίας, ανθρώπινων μισθών, αξιοπρεπών συντάξεων, δωρεάν Παιδείας και Υγείας. Αιτήματα για καλύτερες συνθήκες ζωής. Το αποτέλεσμα είναι να θέτει ολόκληρη την κοινωνία σε ομηρία, προκειμένου να φέρει σε πέρας τη δική της αποστολή. Ολα τα σπασμένα της κρίσης να τα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, ώστε μια ώρα αρχύτερα, εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που μπορούν να διασωθούν από την οικονομική κρίση που χτυπάει το σύστημα, να συνεχίσουν απρόσκοπτα να αυξάνουν τη δύναμή τους, να βγάζουν κέρδη, να ενισχύουν την εξουσία τους.

Τι προκύπτει από αυτά; Οτι η κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο εκείνων που είτε άμεσα είτε έμμεσα στηρίζουν αυτή την πολιτική, όταν λένε ότι πρέπει να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και την καταστροφή, εννοούν να μη χρεοκοπήσει το κεφάλαιο, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Από εκεί και πέρα ...«γαία πυρί μειχθήτω».

Την ίδια στιγμή, όμως, η χρεοκοπία βρίσκεται στο κατώφλι εκατομμυρίων λαϊκών νοικοκυριών. Η κατάσταση που διαμορφώνεται σε πολλές περιπτώσεις είναι δραματική. Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και η Τράπεζα της Ελλάδας, να διαπιστώνει, να μην μπορεί να κρύψει, δηλαδή, ότι μέσα στο 2010 τα εισοδήματα των εργαζομένων αναμένεται να μειωθούν κατά μέσο όρο 8% και ειδικά στο δημόσιο κατά 17%. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μιλάμε για πολύ μεγαλύτερες απώλειες μισθών και συντάξεων, αν αναλογιστούμε τις κυβερνητικές αυξήσεις στο ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τις ανατιμήσεις σε όλη τη γκάμα των ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, τα δυσβάστακτα έξοδα για την πανάκριβη πλέον δημόσια Παιδεία και Υγεία. Και οι επιπτώσεις γίνονται ανυπολόγιστες, όταν κάποιο μέλος ενός νοικοκυριού βρεθεί χωρίς δουλειά, όταν κάποιος υποχρεωθεί να εργάζεται λειψές μέρες, όταν κάποιο μέλος της οικογένειας αρρωστήσει και χρειαστεί να νοσηλευτεί, όταν κάποιο παιδί του Λυκείου αναγκάζεται να παρακολουθεί τα απαραίτητα φροντιστήρια κλπ.

Το ιδιαίτερα έντονο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι άλλες λαϊκές οικογένειες, φαίνεται και από το γεγονός της μείωσης των αποταμιεύσεων που υπάρχουν στις τράπεζες, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά και που δείχνει ότι οι όποιες οικονομίες μπορεί να δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, εξανεμίζονται σήμερα για να καλυφθούν οι τρύπες που δημιουργούν στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς οι επιλογές και η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που από κοινού με την ΕΕ και το ΔΝΤ, αποφάσισαν να στραγγίξουν στην κυριολεξία τους εργαζόμενους.

Η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση, αυτή που μόνο όσοι τη ζουν μπορούν να συνειδητοποιήσουν σε ποιο βαθμό εξαθλίωσης μπορεί να σε ρίξει το σύστημα, την επιβεβαιώνουν ακόμα στοιχεία όπως:

• Η αδιάκοπη αύξηση των ποσοστών της επίσημης καταγεγραμμένης ανεργίας που τον Ιούλη έφτασε το 12%, από 9,6% που ήταν πέρσι. Ειδικά σε ηλικίες νέων μέχρι και 24 χρόνων φτάνει ήδη το 32,6%, από 23,9% το 2009.
• Οι 474.227 απολύσεις που έγιναν στον ιδιωτικό τομέα μέσα στο εννεάμηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη.
• Η συνεχής διεύρυνση του αριθμού των εργαζομένων που απασχολούνται με ελαστικές μορφές απασχόλησης και ...ακόμα πιο ελαστικούς μισθούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εννεάμηνο Γενάρη - Σεπτέμβρη, το 34,3% των νέων προσλήψεων, αφορούσαν θέσεις «μερικής απασχόλησης» και «εκ περιτροπής εργασίας». Το σχετικό ποσοστό για το αντίστοιχο εννιάμηνο του 2009 ήταν 20,6%!!!
• Τουλάχιστον, 15.577 εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν μέσα στο χρόνο, επίσημα και με χαρτιά, να δεχτούν την αλλαγή των εργασιακών τους σχέσεων και να υποχρεωθούν να μετατρέψουν το καθεστώς «πλήρους απασχόλησης», σε ...συμφωνία για «μερική απασχόληση» και «εκ περιτροπής εργασία».
• Η εξακολουθητική πτώση της λαϊκής κατανάλωσης, που δεν εκφράζεται μόνο στη μείωση του τζίρου στα καταστήματα της χώρας, αλλά και του ίδιου του όγκου των αγαθών και εμπορευμάτων που διακινούνται. Στο εφτάμηνο Γενάρη - Ιούλη, ο όγκος του λιανικού εμπορίου ήταν μειωμένος 11,4% στα πολυκαταστήματα, 8,2% στα πρατήρια καυσίμων, 7,1% στα καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, 5% στα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών και 0,7% στα καταστήματα τροφίμων. Το μόνο είδος στο οποίο αυξήθηκε ο όγκος της κατανάλωσης ήταν τα φάρμακα, κύρια επειδή πολλά φάρμακα δεν συνταγογραφούνται πλέον από τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Η αύξηση των τραπεζικών δανείων που βρίσκονται στο κόκκινο. Ηδη το 9% των δανειοδοτηθέντων με στεγαστικό δάνειο κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, λόγω αδυναμίας πληρωμής των τοκοχρεολυτικών δόσεων. Το αντίστοιχο ποσοστό για τα καταναλωτικά δάνεια έχει φτάσει ήδη το 16,7%!
• Η συνεχής αύξηση του αριθμού των οικογενειών που δεν μπορούν να πληρώσουν κανονικά τους λογαριασμούς για φως, νερό, τηλέφωνο και αναγκάζονται, στα 2010, να ζουν κυριολεκτικά στο σκοτάδι.

Η κυβέρνηση όλα αυτά τα αντιπαρέρχεται με το επιχείρημα ότι πρέπει να σωθεί η ...χώρα. Λες και χώρα δεν είναι τα εκατομμύρια των εργαζομένων, οι εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί αγρότες, οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, ούτε τα εκατομμύρια παιδιά των λαϊκών οικογενειών που τους επιφυλάσσουν ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον από το παρελθόν των γονιών τους.

Και ενώ οι τύποι μας λένε ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, η πολιτική τους είναι μια πολιτική λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου, μόνο και μόνο για να κερδίσουν περισσότερα κάποιοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και τα τσιράκια τους. Θέλετε και αριθμούς; Ορίστε μερικοί χαρακτηριστικοί:

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας, αυτό που μετράει με τον τρόπο που το μετράει η στατιστική των αστών, το 2009 διαμορφώθηκε στα 237 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά...

• 41,5 δισ. ευρώ δόθηκαν σε μια χούφτα, ελληνικές και ξένες, τράπεζες, για την πληρωμή τόκων και την εξόφληση δανείων του παρελθόντος.
• 25 δισ. περίπου, ήταν τα ποσά που δόθηκαν για τη στήριξη των τραπεζών. Είχαν προηγηθεί τα 28 δισ. της ΝΔ, ενώ ακολούθησαν ακόμα 25 δισ. Οι τραπεζίτες, δηλαδή, άρπαξαν σε τρία χρόνια περίπου 90 δισ. για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, η οποία μεταφέρθηκε στις πλάτες των εργαζομένων.
• 9,6 δισ. ευρώ χορηγήθηκαν μόνο μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων σε συγκεκριμένες επιχειρηματικές ομάδες, προκειμένου να υλοποιήσουν διάφορα χρηματοδοτούμενα έργα.
• 8,2 δισ. ευρώ πληρώθηκαν για δαπάνες στρατιωτικού χαρακτήρα, για τα σώματα ασφαλείας και για τόκους εξοπλιστικών προγραμμάτων, από αυτά που αποφασίζει το ΝΑΤΟ και πληρώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας.
• 10 δισ. ευρώ, ήταν η αύξηση των ιδίων κεφαλαίων των 500 μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων, των οποίων τα ίδια κεφάλαια (ένα μόνο μέρος της περιουσίας τους) διαμορφώθηκε από τα 71 δισ. ευρώ το 2008, στα 81 δισεκατομμύρια!
• 15 δισ. ευρώ κατέκλεψαν από τον κοινωνικό πλούτο που παράχθηκε, οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις, με τη μορφή των επίσημων κερδών.
• 2,2 δισ. ήταν τα πρόσθετα κονδύλια που προσπορίστηκαν οι επιχειρηματίες για να αυξήσουν τα καθαρά πάγια των επιχειρήσεών τους.
• 4,2 δισ. ευρώ ήταν τα κεφάλαια που φυγάδευσαν κάποιοι αετονύχηδες της άρχουσας τάξης και τα έκαναν είτε «άμεσες επενδύσεις» είτε «επενδύσεις χαρτοφυλακίου» στο εξωτερικό.
• 1,6 δισ. ευρώ ήταν οι πληρωμές μερισμάτων σε κατόχους μετοχών ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Μιλάμε για κονδύλια που ξεπερνούν τα 117 δισ. ευρώ και φτάνουν το 50% του ΑΕΠ. Το 50%, δηλαδή, του ΑΕΠ είναι ...καπαρωμένο από μερίδες του κεφαλαίου πριν καν παραχθεί. Ασε που στα παραπάνω ποσά, πρέπει να προσθέσουμε τα διάφορα κίνητρα από τους δήθεν αναπτυξιακούς νόμους, τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, τις τεράστιες φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο κ.ο.κ.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θεωρούν ότι πρωταρχική τους υποχρέωση είναι να πληρώνουν απαρέγκλιτα προς τους κεφαλαιοκράτες όλα τα παραπάνω ποσά και μετά ...βλέπουμε. Εχοντας, όμως αυτό σαν μπούσουλα, όταν η κουβέντα πηγαίνει στους μισθούς και τις συντάξεις ή τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, για τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους παιδικούς σταθμούς, τις συγκοινωνίες, την ξεκούραση των εργαζομένων, τη φροντίδα των γερόντων, την προστασία του περιβάλλοντος, την αντισεισμική θωράκιση των πόλεων κ.ο.κ. μας πετάνε ξεδιάντροπα στη μούρη: δεν υπάρχουν λεφτά. Κι όμως, υπάρχουν! Τόσο κι άλλα τόσα! Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ανάμεσα στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και τις άμεσες καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων, απόλυτη προτεραιότητα έχει η ζωή των εκατομμυρίων και όχι η κυριαρχία των μερικών εκατοντάδων ή και χιλιάδων επιχειρηματικών ομίλων. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δε χρωστάνε σε κανέναν! Οι άρπαγες του λαϊκού πλούτου και της ίδιας μας της ζωής, μας χρωστάνε τα πάντα! Ας αρχίσουμε να τα ζητάμε πίσω, με ένα βροντερό εκλογικό «όχι» και με την αποφασιστική ενίσχυση των συνδυασμών που στηρίζουν οι κομμουνιστές.