Να ζεστάνει την πλάτη της κυβέρνησης τρέχει ακόμα μια φορά η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, καθώς με χτεσινή της ανακοίνωση την καλεί να ...«ξεκαθαρίσει τη θέση και τις προθέσεις της»! Ετσι, την ώρα που μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνονται πως τα συρτάρια της κυβέρνησης είναι γεμάτα αντεργατικά σχέδια και τα στελέχη της «ζυμώνουν» την ανάγκη μαζικών απολύσεων στον δημόσιο και ευρύτερα δημόσιο τομέα, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στο χώρο «φρεσκάρουν» συνέχεια τον αποπροσανατολισμό και τον εμπαιγμό των εργαζομένων, φροντίζοντας να ευδοκιμούν όλες οι ακίνδυνες για την αντεργατική επίθεση αντιλήψεις: Οτι για παράδειγμα, η κυβέρνηση ταλαντεύεται για το αν θα πλήξει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Οτι δεν πολυθέλει, αλλά ...πιέζεται να κατεδαφίζει την Κοινωνική Ασφάλιση, να ξεπουλά την Υγεία και την Παιδεία. Δηλαδή, οι θέσεις που ρητά περιέχει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας (που προϋποθέτει μείωση του μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους») δεν είναι καθαρές κατά την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ;

'Η μήπως αυτό που τη νοιάζει είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να μην πάρουν καθαρό διαζύγιο από τη λογική της συναίνεσης και της υποταγής που αναπαράγει; Και σ' αυτή την κατεύθυνση προσαρμόζονται οι κινητοποιήσεις που ετοιμάζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δηλαδή της εξουδετέρωσης των αγωνιστικών διαθέσεων, της καλλιέργειας αυταπατών, της απόκρυψης των πραγματικών ενόχων και πραγματικών διεξόδων. Ωστε να διαρρήξουν με κάθε τρόπο τους δεσμούς της εργατικής τάξης με τη γραμμή πάλης που ανοίγει το δρόμο στην προοπτική.

Από κοντά και η Αυτόνομη Παρέμβαση (του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που μιλώντας για «επιβολή της ζούγκλας του αθέμιτου επιχειρηματικού ανταγωνισμού» επιχειρεί να ασκήσει κριτική σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η κατηγορία της ΑΠ είναι πως ενώ η ηγεσία της ΓΣΕΕ μιλά για κινητοποιήσεις, «φαίνεται να το έχει λησμονήσει». Και, βέβαια, η οργάνωση κινητοποιήσεων είναι απαραίτητη για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην αντεργατική επίθεση. Οπως εξίσου απαραίτητη για την επιτυχία τους είναι και η λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων, με πρώτο και πιο κρίσιμο το διεκδικητικό πλαίσιο που πρέπει να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου και της οικογένειάς του και όχι στα πλαίσια του εφικτού λόγω ελλειμμάτων, χρεών και κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτοί πασχίζουν και που το ξεπέρασμά τους πτωχεύει το λαό. Οπως, επίσης, και τη σωστή ερμηνεία των προβλημάτων, τον εντοπισμό των πραγματικών ενόχων των προβλημάτων. Γιατί, δίχως αυτά ανοίγει διάπλατα ο δρόμος και για την απογοήτευση και για το συμβιβασμό των εργαζομένων.

Ομως, όποιος μιλά για «αθέμιτο ανταγωνισμό» ενισχύει τις αυταπάτες για «καλό» και «κακό» ανταγωνισμό, «υγιή» και «βλαβερό». Ενισχύει την αντίληψη πως είναι δυνατόν να προστατεύεται και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων (που σημαίνει συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της αγοράς, άρα και συνεχές χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων) και μαζί και οι εργατικές ανάγκες. Ομως η αλήθεια είναι άλλη: Οσο δυναμώνει η ανταγωνιστικότητα μόνο ήττες μετρούν οι εργάτες. Για να μετρήσουν οι εργάτες κατακτήσεις, πρέπει να ηττηθεί μια και καλή η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή η οργάνωση της οικονομίας με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων.