Από κοντά και η Αυτόνομη Παρέμβαση (του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που μιλώντας για «επιβολή της ζούγκλας του αθέμιτου επιχειρηματικού ανταγωνισμού» επιχειρεί να ασκήσει κριτική σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η κατηγορία της ΑΠ είναι πως ενώ η ηγεσία της ΓΣΕΕ μιλά για κινητοποιήσεις, «φαίνεται να το έχει λησμονήσει». Και, βέβαια, η οργάνωση κινητοποιήσεων είναι απαραίτητη για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην αντεργατική επίθεση. Οπως εξίσου απαραίτητη για την επιτυχία τους είναι και η λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων, με πρώτο και πιο κρίσιμο το διεκδικητικό πλαίσιο που πρέπει να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου και της οικογένειάς του και όχι στα πλαίσια του εφικτού λόγω ελλειμμάτων, χρεών και κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτοί πασχίζουν και που το ξεπέρασμά τους πτωχεύει το λαό. Οπως, επίσης, και τη σωστή ερμηνεία των προβλημάτων, τον εντοπισμό των πραγματικών ενόχων των προβλημάτων. Γιατί, δίχως αυτά ανοίγει διάπλατα ο δρόμος και για την απογοήτευση και για το συμβιβασμό των εργαζομένων.

Ομως, όποιος μιλά για «αθέμιτο ανταγωνισμό» ενισχύει τις αυταπάτες για «καλό» και «κακό» ανταγωνισμό, «υγιή» και «βλαβερό». Ενισχύει την αντίληψη πως είναι δυνατόν να προστατεύεται και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων (που σημαίνει συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της αγοράς, άρα και συνεχές χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων) και μαζί και οι εργατικές ανάγκες. Ομως η αλήθεια είναι άλλη: Οσο δυναμώνει η ανταγωνιστικότητα μόνο ήττες μετρούν οι εργάτες. Για να μετρήσουν οι εργάτες κατακτήσεις, πρέπει να ηττηθεί μια και καλή η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή η οργάνωση της οικονομίας με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων.