Προχθές η υπουργός Εργασίας, Λ. Κατσέλη, διαφήμισε το αντεργατικό έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε ένα ακροατήριο στελεχών μεγάλων εταιρειών και πολυεθνικών. Η ουσία των λεγομένων της ήταν ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φτιάχνει μία κόλαση για τους εργάτες και άρα ένα παράδεισο για το μεγάλο κεφάλαιο. Εχει διαμορφώσει ένα άθλιο και βάρβαρο τοπίο μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων και συνεχίζει να το εμπλουτίζει με νέα μέτρα, ωφέλιμα για τους κεφαλαιοκράτες.

Στο πλαίσιο αυτό σκοπεύει να προωθήσει το μέτρο μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών (εργοδοτών και εργαζομένων), που σε συνδυασμό με την επιδότησή τους μέσω ΟΑΕΔ, το σχεδιασμό για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που οδηγεί στην κατάργησή τους, την πλήρη κυριαρχία των ευέλικτων μορφών εργασίας, μετατρέπουν την αγορά εργασίας στην Ελλάδα σε τόπο εργοδοτικής ευδαιμονίας και ευεξίας. Δημιουργούν τους όρους για ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη μέσω της διαρκούς μείωσης των μισθών και των μεροκάματων και μέσω της χρηματοδότησης της εργοδοσίας από κρατικά κονδύλια, δηλαδή από χρήματα των ίδιων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών δεν θα ωφελήσει όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση και τους δύο. Οι εργαζόμενοι στις συνθήκες αυτές το μόνο που έχουν να περιμένουν είναι παραπέρα μείωση των συντάξεων, των παροχών σε χρήμα και υποβάθμιση των παροχών σε είδος. Αποκλειστικός στόχος αυτού και των άλλων μέτρων είναι να στηρίξει την κερδοφορία των εργοδοτών. `Η, όπως η ίδια η υπουργός ομολόγησε «να αυξηθεί το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν οι ελληνικές επιχειρήσεις». Δηλαδή, να ενισχυθεί, τελικά, η ικανότητα κερδοφορίας τους, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο σε βάρος των δικαιωμάτων και των αναγκών των εργαζομένων.

Αιτία των μέτρων που υλοποιούνται και όσα έρχονται δεν είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού, ούτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αυτά αξιοποιούνται για την επιτάχυνση και τη λήψη μέτρων που έχουν καθυστερήσει να ληφθούν στη χώρα μας. Είναι, σε ιδεολογικό επίπεδο, οι όροι «νομιμοποίησής» τους, που τα εμφανίζουν ως δήθεν αναπόφευκτα. Τα μέτρα αυτά έχουν σχεδιαστεί και προγραμματιστεί πριν πολλά χρόνια. Περιγράφονται με σαφήνεια στις διάφορες συνθήκες και στις στρατηγικές, τις οποίες έχουν διαμορφώσει από κοινού οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Δεν είναι λοιπόν μια δήθεν λύση για την αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης αλλά μια προδιαγεγραμμένη πολιτική σε όφελος των μονοπωλίων.

Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να βάλουν εμπόδια στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Απαραίτητος όρος γι' αυτό η οργάνωση της πάλης στους χώρους δουλειάς αλλά και στις γειτονιές, οι οποίες μπορούν μέσα από το συντονισμό της δράσης δυνάμεων, που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να αποτελέσουν χώρους ανάπτυξης της κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Σ' αυτή την κατεύθυνση αποτελεί κρίσιμο ζήτημα η μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, η ολόπλευρη ενίσχυση του ΠΑΜΕ, η ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, η στοιχειοθετημένη αποκάλυψη των αδιεξόδων που επιφυλάσσει για το λαό η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας».