Παπαγεωργίου Βασίλης

Στις αστικές εφημερίδες και στα τηλεοπτικά «παράθυρα», γίνονται καθημερινά πια εμβριθείς αναλύσεις για τα νέα «σκληρότερα μέτρα» που έρχονται. Και φυσικά, παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να βγαίνει το νόημα πως, αφ' ενός, είναι αναπόφευκτα και ως εκ τούτου αναγκαία και, αφετέρου, πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για το λαό. Σε αυτό το «παιχνίδι», από καιρού εις καιρόν, μπαίνουν και οι Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα, στο χτεσινό πρώτο θέμα της «Καθημερινής», όπου γίνεται λόγος για «απειλές για την τρίτη δόση» και μέσω αυτού του τρόπου η ιδεολογική τρομοκρατία αυξάνεται, αφού αρχίζουν να λένε πως «δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις».

Δεν είναι, φυσικά, πρώτη φορά που ξετυλίγεται τέτοιου είδους προπαγάνδα, που στόχο έχει να τρομοκρατήσει το λαό. Η λογική είναι απλή: Αφού δε μπορούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα, κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Τη διογκώνουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον να φαίνεται τρομακτική, μη αντιμετωπίσιμη και μη αναστρέψιμη, για τον εργαζόμενο, που εκείνη την ώρα είτε παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων, είτε διαβάζει την εφημερίδα. Διότι, όταν η μόνη «διέξοδος» που προβάλλεται είναι η «αναγκαιότητα» αυτών των μέτρων, τότε η περιγραφή τους, μόνο να φοβίσει μπορεί.

Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μιας τέτοιας προπαγάνδας, είναι επίσης προφανές. Θέλουν τους εργαζόμενους στη γωνία, να νιώθουν και να νομίζουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα σε όλο αυτό τον καταιγισμό. Βέβαια, η προπαγάνδα που παίρνει αυτή την άγρια μορφή ιδεολογικής τρομοκρατίας, καταγράφει και την ανησυχία των επιτελείων της αστικής τάξης για την ενίσχυση της ταξικής ενότητας και οργάνωσης των εργαζομένων που μπορεί να οδηγήσει στον οριστικό απεγκλωβισμό τους και από τα ψευτοδιλήμματα και από την εξουσία της πλουτοκρατίας. Γιατί ξέρουν πως ολοένα και πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις ακουμπούν στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία ως μονόδρομο για το λαό.

«Η κρίση χρεών και ελλειμμάτων καταδεικνύει με χαρακτηριστικό τρόπο τον κίνδυνο αποδιάρθρωσης της ΕΕ εξαιτίας της απουσίας κοινής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Είναι απολύτως αναγκαίος ένας μηχανισμός στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών χωρίς τη συμμετοχή τραπεζών και ιδιωτών που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τις αγορές και τους κερδοσκόπους. Ομως αυτό δεν αρκεί. Επείγει η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής που απορρέει από το Σύμφωνο Σταθερότητας, ώστε εκτός από τα ελλείμματα, να τεθεί πλαφόν, επί παραδείγματι 3%, και στα πλεονάσματα, ως ένα πρώτο βήμα αποκατάστασης της ενδοευρωζωνικής οικονομικής ανισορροπίας και ένδειξης ελάχιστης αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών».

Τα παραπάνω αναφέρει σε ανακοίνωσή της η «Δημοκρατική Αριστερά», βαθύτατα πιστή στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία. Αν υπάρχει ο κίνδυνος που επισημαίνει, αυτός αφορά αποκλειστικά και μόνο εκείνους οι οποίοι επωφελούνται απ' την ύπαρξη της ΕΕ. Και σ' αυτούς δεν ανήκουν οι λαοί, που έχουν πια συσσωρευμένη εμπειρία και πρέπει να την «ακούσουν». Οι αντιθέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι απόλυτοι νόμοι του καπιταλισμού, μηδέ εξαιρουμένου του ευρωενωσιακού. Σε περίοδο κρίσης οι εκδηλώσεις τους γίνονται ιδιαίτερα αισθητές (και πρόκειται βεβαίως για αστειότητες τα περί αντιμετώπισής τους με ...πλαφόν στα πλεονάσματα). Κι αν στο πλαίσιο αυτό οι λαοί πρέπει να παρέμβουν δεν είναι βεβαίως στην κατεύθυνση πάλης για ισχυροποίηση της ΕΕ όπως τους καλούν μορφώματα τύπου «Δημοκρατικής Αριστεράς», αλλά στην κατεύθυνση ανάπτυξης της πάλης για απαλλαγή απ' τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αξιοποιώντας και την «αχίλλειο πτέρνα» του ταξικού τους αντιπάλου, τις βαθιές αντιθέσεις του.

Ασφαλώς και δεν είναι η εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη το κυρίαρχο μήνυμα των εκλογών, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα διάφορα καθεστωτικά παπαγαλάκια, διαστρέφοντας προκλητικά τη λαϊκή ετυμηγορία και επιχειρώντας να τη φέρουν στα αντιλαϊκά σχέδιά τους. Το μήνυμα του λαού ήταν ξεκάθαρο και ήταν μήνυμα αποδοκιμασίας και καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής και των βάρβαρων μέτρων του μνημονίου και βέβαια των κομμάτων που τα στηρίζουν (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ). Ταυτόχρονα, η ενίσχυση του ΚΚΕ επιβεβαιώνει την αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και τη συμφωνία τους στον άλλο δρόμο ανάπτυξης που δείχνει το Κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς να εκβιάσει τη λαϊκή ψήφο και να πάρει την πολυπόθητη «επανανομιμοποίηση» της αντιλαϊκής πολιτικής, παρά τα πρωτοφανή εκβιαστικά διλήμματα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός. Η εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη δε δημιουργεί καμία προσδοκία στα λαϊκά στρώματα, γιατί και οι δύο είναι ένθερμοι υποστηρικτές του μνημονίου και του «Καλλικράτη» και θα αφιερώσουν την όποια «φρεσκάδα» τους ακριβώς για να περάσει η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό άλλωστε και τους υπερπροβάλλουν τα αστικά ΜΜΕ. Είναι «οι δικοί τους άνθρωποι»...