ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δίνει το «Παρόν» στη δημιουργία εντυπώσεων

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κόντρα στην απεργία» των δημοσιογράφων, το διήμερο 17 και 18 Δεκέμβρη πήγε ο «Ριζοσπάστης», γράφει το «Παρόν» της Κυριακής, επειδή το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε την Παρασκευή. Την ίδια ώρα, βέβαια, που το «Παρόν» επιχειρεί να χρεώσει στον «Ριζοσπάστη» εναντίωση στην απεργία, δεν εξηγεί στο αναγνωστικό του κοινό πώς γίνεται και το ίδιο το «Παρόν» κυκλοφόρησε κανονικά την ίδια την Κυριακή, παρά την απεργία. Δεν εξηγεί τη δική του απεργοσπασία, ή μήπως η δική του έκδοση δεν είναι απεργοσπασία; Αλλού όμως είναι η ουσία. Το «Παρόν» και άλλες αστικές εφημερίδες προσπαθούν να θολώσουν τις κόντρες μεταξύ των διαφορετικών εκδοτικών συμφερόντων και εστιάζουν αλλού το φακό τους για τη σημερινή κατάσταση στον Τύπο γενικά και την κατάσταση στα συνδικαλιστικά των δημοσιογράφων. Η αιχμή για τον «Ριζοσπάστη» είναι εκ του πονηρού επειδή το «Παρόν» και οι άλλοι ξέρουν καλά ότι οι δημοσιογράφοι του συμμετείχαν κανονικά στην απεργία. Ο λόγος που επιλέχτηκε η Πέμπτη για να τυπωθεί το κυριακάτικο φύλλο και όχι το καθημερινό της Παρασκευής, ήταν ότι ο «Ρ», η πραγματική φωνή της εργατικής τάξης, δε θα μπορούσε να λείπει από τα περίπτερα επί δυο μέρες, όταν οι μεγαλοεκδότες, με τα κυριακάτικά φύλλα τους που κυκλοφόρησαν από την Παρασκευή, θα έδιναν προπαγανδιστικά τα «ρέστα» τους επί τρεις μέρες, χωρίς να υπάρχει αντίλογος. Και αποσιώπησαν το γεγονός ότι ο «Ριζοσπάστης» ήταν η μοναδική εφημερίδα με τρέχουσα ύλη, δηλαδή σαν καθημερινό φύλλο. Και μην επικαλεστούν το ένθετο, γιατί ξέρουν καλά ότι αυτό τυπώνεται πολύ πριν την Παρασκευή ή το Σάββατο, δηλαδή τις μέρες της απεργίας. Ολα τα υπόλοιπα είναι για τη δικαιολόγηση της στάσης τους και τη δημιουργία εντυπώσεων και μόνο, την οποία πρωτοξεκίνησε η «Ελευθεροτυπία», στα πλαίσια των ενδοεκδοτικών ανταγωνισμών, στους οποίους νόμισε πως θα τσουβαλιάσει και τον «Ριζοσπάστη». Και θυμίζουν το σπίτι του κρεμασμένου, όπου όλοι μιλάνε για σχοινί...

Διάλογος με τον εαυτό τους

«Ενας διάλογος με τον Ριζοσπάστη», γράφει η «Εποχή» στον υπέρτιτλο ενός άρθρου της σχετικά με τη θέση του ΚΚΕ για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ. Διαβάζοντας ωστόσο το άρθρο, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η «Εποχή» έχει ανοίξει διάλογο με τον εαυτό της και μόνο, προσπαθώντας προφανώς να λύσει τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις στο εσωτερικό του χώρου που εκπροσωπεί. Αξιοποιώντας κατά το δοκούν αποσπάσματα από ομιλίες της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η «Εποχή» προσπαθεί να πείσει ότι το ΚΚΕ έχει αλλάξει τη θέση του για την αποδέσμευση από την ΕΕ. Λίγες αράδες πιο κάτω, η εφημερίδα αλλάζει άποψη και αποφαίνεται ότι το ΚΚΕ μπορεί και να μην έχει μετατοπιστεί, αλλά η θέση του ότι «το θέμα της αποδέσμευσης συνδέεται με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης» ενδεχόμενα να αποτελεί μια ...«λεπτομερέστερα επεξεργασμένη» θέση. Στη βάση αυτών των υποκειμενικών εκτιμήσεων και αυθαίρετων κρίσεων, η «Εποχή» καταλήγει σε κάλεσμα «κοινής δράσης» με το ΚΚΕ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρώτη φορά ακούει το ΚΚΕ να λέει πως η αποδέσμευση προς όφελος του λαού προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο! Λέει η «Εποχή»: «Ωραία, διαφωνούμε για τον προσφορότερο και ρεαλιστικότερο δρόμο για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Μπορούμε όμως συνεχίζοντας τη θεωρητική διένεξη γι' αυτό το πολύ ενδιαφέρον, αλλά όχι απολύτως επίκαιρο ζήτημα να συμπράξουμε για την απόκρουση της πολιτικής του μνημονίου, σε συνεργασία μάλιστα με όσες δυνάμεις στις άλλες χώρες συμφωνούμε;». Δηλαδή να συμπράξουν δυνάμεις που είναι υπέρ της ΕΕ με το ΚΚΕ που παλεύει για την αποδέσμευση εντάσσοντας αυτήν την πάλη στον αγώνα για λαϊκή εξουσία. Δηλαδή, να καλλιεργούμε στις λαϊκές δυνάμεις την αντίληψη ότι μπορεί δυνάμεις με αντίθετη στρατηγική να έχουν την ίδια φιλολαϊκή διέξοδο, ή, καλύτερα, η διέξοδος δεν είναι το παν, το ζήτημα είναι να βελτιώσουμε λίγο την κατάσταση, ενδεχόμενο απραγματοποίητο.

Ο,τι κι αν γράψουν, ό,τι κι αν πουν, καταλήγουν στο μόνιμο καημό τους να εγκαταλείψει το ΚΚΕ την πάλη για το σοσιαλισμό και να συμπαραταχτεί στον αγώνα των οπορτουνιστών για μια «καλύτερη» δήθεν διαχείριση του συστήματος. Γιατί εκεί καταλήγει η πρόταση για «κοινή δράση», όταν το περιεχόμενο αυτής της δράσης εξαντλείται είτε στο να διαλέξει ο λαός τον «καλύτερο» ιμπεριαλιστή, είτε τον καλύτερο διαχειριστή της αστικής εξουσίας στο εθνικό πεδίο. Γιατί; Επειδή θέλουν τη διαιώνισή της. Αυτή είναι η ουσία της στρατηγικής τους και δεν κρύβεται, όσες υποκειμενικές φανφάρες κι αν γράψουν για το ΚΚΕ.

Το πρόβλημα είναι η κρίση!

Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο έβγαλε στην επιφάνεια τις πιο απίθανες προσεγγίσεις του φαινομένου από τα κόμματα της αστικής τάξης και του πολιτικού οπορτουνισμού. Τα όσα έχουν λεχθεί τα 2,5 αυτά χρόνια που διαρκεί η διεθνής οικονομική κρίση, από τα επιτελεία των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων για τα «εργαλεία» αντιμετώπισης του συγκεκριμένου προβλήματος, διεκδικούν επάξια τα βραβεία της σύγχυσης και της θολούρας, αλλά και αυτά του αποπροσανατολισμού και της συνειδητής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων.

ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση ...εμμένουν στις θέσεις ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η εκτεταμένη διαφθορά και το υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας, τα οποία θα θεραπευτούν με μία «ηθική επανάσταση» και, φυσικά, την εφαρμογή του μνημονίου.

Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με την πολιτική της βυθίζει την οικονομία στην ύφεση και προτείνει «άλλο μείγμα» οικονομικής πολιτικής που θα ενισχύει την ανάπτυξη...

Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις όλων των αποχρώσεων, οι οποίες αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά την πολιτική μυωπία που τις διακρίνει, σύρονται πίσω από αιτήματα που δεν ξεπερνούν και δεν αμφισβητούν τον αστικό ορίζοντα των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων, όπως είναι η επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους με τους πιστωτές, η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε ...φιλολαϊκή βάση, αλλά και η έκδοση του ευρωομολόγου.

Ολες αυτές οι απίστευτες ερμηνείες και «προτάσεις» εξόδου από την οικονομική κρίση έχουν μία κοινή βάση. Η αστική οικονομική σκέψη, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές της, πρέπει να υπερασπιστεί τη διαιώνιση του καπιταλισμού και δείχνει να αρνείται τους βασικούς νόμους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι, αρνούνται ότι οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού που οδηγούν στην κρίση δημιουργούνται και αναπτύσσονται στη διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής, όταν οξυνθούν εξαιτίας της συνεχούς υπερσυσσώρευσης κερδών και κεφαλαίων, που καθιστούν αδύνατη τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου και οδηγούν, βίαια, στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.

Αντίθετα, η αστική οικονομική απολογητική αποδέχεται την οικονομική κρίση ως τυχαίο γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να αποτραπεί, αν είχαν προηγηθεί κατάλληλοι χειρισμοί από την πλευρά αυτών που ασκούν την οικονομική διαχείριση. Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει την κρίση της αστικής οικονομικής σκέψης, τις αντιεπιστημονικές της ερμηνείες και προσεγγίσεις, οι οποίες αποτελούν τα ερμηνευτικά εργαλεία και των δικών μας αστικών και μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.

Η κρίση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου δεν μπορεί να ξεπεραστεί με κατάλληλα μείγματα πολιτικής. Ο μόνος τρόπος ξεπεράσματος της κρίσης - σε συνθήκες καπιταλισμού - είναι η μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, η απαξίωση μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου. Μια διαδικασία, που επιδιώκει να βρει τις ισορροπίες για ένα νέο ξεκίνημα διευρυμένης αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων, μέσα από επώδυνες και καταστροφικές επιλογές για τα λαϊκά στρώματα.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου είναι ότι ο καπιταλισμός έχει εισέλθει προ πολλού στη φάση της ιστορικής του παρακμής. Οτι έχει χάσει κάθε προοδευτικό του προσωπείο και έχει ενδυθεί με την πιο βαθιά του αντιδραστική φορεσιά. Με αυτήν την έννοια είναι υπερώριμες πλέον οι συνθήκες για την ιστορική του αντικατάσταση. Το μέλλον του κόσμου είναι η ανατροπή, η λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός.