Η πολιτική των συμμαχιών είναι για την ΕΤ απαραίτητος όρος στην πραγματοποίηση της ιστορικής της αποστολής. Κι αυτό γιατί η ΕΤ από την ίδια της τη θέση στην κοινωνία και μαζί με τους συμμάχους της, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τα κοινωνικά κινήματα αποκτά τη δυναμική εκείνη συσπείρωση, που θα ανατρέψει το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα και θα οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Συνεπώς και για το Κόμμα μας, ως συνειδητή πρωτοπορία της ΕΤ, η πολιτική συμμαχιών είναι πολιτική αρχών με μακροπρόθεσμο στρατηγικό χαρακτήρα, που δε στοχεύει μόνο στην κατάκτηση της εξουσίας, αλλά και μετά απ' αυτή, στην περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Στην πολύχρονη ηρωική του πορεία το Κόμμα μας, στηριγμένο στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία δημιούργησε συμμαχίες ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες και τους συσχετισμούς δυνάμεων. Η εμπειρία είναι πάντοτε πολύτιμη και για τα θετικά και για τα αρνητικά αποτελέσματα.

Οι Θέσεις του 16ου Συνεδρίου μας βοηθούν σημαντικά στη χάραξη της παραπέρα τακτικής του λαϊκού κινήματος, εκτιμώντας ότι ο αγώνας σήμερα ενάντια στα αποτελέσματα της αυξημένης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας συνδέεται περισσότερο και, εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Δεν είναι μια αυθαίρετη εκτίμηση, στηρίζεται στη λενινιστική θέση ότι στην ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού, στον ιμπεριαλισμό που οξύνεται παραπέρα η βασική αντίθεση, αλλά και οι άλλες αντιθέσεις, το σύστημα αδυνατεί να ξεπεράσει τις κρίσεις του με τον ίδιο τρόπο, όπως μέχρι εδώ. Ετσι διαμορφώνει νέους όρους εκμετάλλευσης της ΕΤ και εφαρμόζει τακτικές βαθύτερης διάβρωσης της συνείδησης της ΕΤ και των λαϊκών στρωμάτων, πότε καλλιεργώντας αυταπάτες και πότε βάζοντας σ' εφαρμογή όλους τους μηχανισμούς του για να χειραγωγήσει και ενσωματώσει το λαϊκό κίνημα.

Ο στόχος του είναι ένας, να διατηρήσει την εξουσία του. Η συμμαχία των δυνάμεων που έχουν συμφέρον ν' αντισταθούν, να αντεπιτεθούν, να συγκρουστούν μ' αυτή την πραγματικότητα, το κόμμα μας την ονομάζει Α-Α-Δ Μέτωπο πάλης, στόχος που είχε αποφασιστεί στο 15ο Συνέδριο. Οι Θέσεις του 16ου τώρα επικεντρώνουν την προσοχή μας και τον προβληματισμό μας στο πώς θα προχωρήσει αυτή η συμμαχία, παίρνοντας υπόψη τις εξελίξεις και την πρακτική των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Το καινούριο στοιχείο στο χαρακτήρα του Α-Α-Δ-Μ πάλης είναι ότι μιλάμε για συμμαχία κομμάτων, κινημάτων και κοινωνικοπολιτικών παραγόντων, για να οργανωθεί η πάλη του λαού, το λαϊκό κίνημα. Αντίστοιχη εμπειρία στη μεταπολεμική περίοδο δεν είχαμε, αφού οι συμμαχίες μας ήταν συμμαχίες κομμάτων. Η διαμορφωμένη σήμερα πραγματικότητα απαιτεί την αντιπαράθεση, τη σύγκρουση και τη ρήξη με τις κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Συνεπώς απαιτείται να ετοιμαστεί ο στρατός της σύγκρουσης, δηλ. ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία της ΕΤ και των κοινωνικών κινημάτων. Μια άλλη προϋπόθεση για τη σύγκρουση είναι ο καθορισμός της γραμμής γύρω από την οποία θα συσπειρωθούν οι δυνάμεις που θα αναμετρηθούν. Ενα επίπεδο δηλ. συμφωνίας, μία γενική κατεύθυνση δράσης της συμμαχίας με προγραμματικό πλαίσιο και στόχους πάλης. Αυτή η γενική κατεύθυνση είναι η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος εξέλιξης και ανάπτυξης της Ελληνικής κοινωνίας που θα οδηγήσει στη λύση των προβλημάτων για το συμφέρον του λαού και όχι των μονοπωλίων, όπως συμβαίνει με τη σημερινή γενική κατεύθυνση.

Οσες δυνάμεις είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν και συμφωνούν σ' αυτή την εναλλακτική λύση, θα έρθουν στη συμμαχία. Και βέβαια απαιτείται παραπέρα και ένα ορισμένο επίπεδο συμφωνίας για το διεθνή προσανατολισμό της χώρας, όσον αφορά τις συνεργασίες και σχέσεις της με άλλες χώρες και λαούς, πάντοτε με κριτήριο το όφελος του λαού και σταθερό στόχο το αδυνάτισμα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, με την αποδέσμευση χωρών απ' αυτούς και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Η εναλλακτική μας πρόταση λοιπόν έχει όραμα και στόχο. Είναι η ιδέα της λαϊκής οικονομίας που μπορεί να δρομολογηθεί μέσα από μια λαϊκή εξουσία. Αυτή η πιο συγκεκριμένη προσέγγιση που γίνεται με τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου είναι πολύ σημαντική, ξεφεύγει από τη λογική των σταδίων και βοηθά τους συμμάχους μας, αλλά και γενικά το λαό να σκεφτούν, να συζητήσουν και να καταλήξουμε ότι είναι ουτοπία και διαχείριση του συστήματος αν οι κοινές δράσεις σε καθημερινά προβλήματα δεν είναι προσανατολισμένες στην εναλλακτική λύση, στον άλλο δρόμο κατεύθυνσης, στην επιλογή, εκ των πραγμάτων, της αντίθεσης, λαός - μονοπώλια. Αλλωστε, μέσα στο Μέτωπο, δηλ. στη συμμαχία θα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει διαπάλη ιδεών, είναι το στοιχείο εκείνο που θα πάει τη συμμαχία πιο πέρα, θα βοηθήσει στη σταθερότητά της και στη λήψη αποφάσεων και μέτρων με τη συμφωνία όλων των συμμάχων που κανείς δε θα υποτιμά ή θα υπερτιμά τον άλλο. Η δύναμη του κάθε συμμάχου, διατηρώντας ως κόρη οφθαλμού την αυτοτέλειά του (το παρελθόν μας διδάσκει), θα προσδώσει στη συμμαχία πολλαπλασιασμένη δυναμική και κύρος.

Ο στόχος της λαϊκής οικονομίας είναι ρεαλιστικός σήμερα και ας είναι σοσιαλιστικού χαρακτήρα, γιατί ως χώρα έχουμε τις προϋποθέσεις μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης.

Δυσκολίες και προβλήματα θα υπάρχουν, όμως η δυναμική του μετώπου, η συμπαράσταση της πλειοψηφίας του λαού, το βάθεμα της ταξικής συνείδησης της ΕΤ, η οργανωμένη λαϊκή παρέμβαση και η επαγρύπνηση είναι οι παράγοντες εκείνοι που θα διασφαλίσουν την ανάταση του λαϊκού κινήματος, την περιφρούρηση και σταθεροποίηση της λαϊκής εξουσίας.

Το ζήτημα της εξουσίας της ΕΤ και των συμμάχων της, το ζήτημα του σοσιαλισμού ή όχι θα τεθεί στην πορεία, όταν διαμορφωθούν οι επαναστατικές συνθήκες. Και στην πορεία όσο ισχυροποιείται το Κόμμα μας και ανεβαίνει η ταξική πάλη θα πειστούν και οι σύμμαχοί μας ότι και το δικό τους συμφέρον, αλλά και ολόκληρου του λαού και της χώρας (κι ας μην το πίστευαν ίσως από την αρχή) δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός.

Ο ρόλος του εργατικού σ.κ. είναι αποφασιστικής σημασίας προϋπόθεση και κλειδί στο χτίσιμο του Μετώπου. Η ταξική συσπείρωση στο σ.κ. με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ είναι ήδη ένα πολύ σημαντικό βήμα προς το στόχο της δημιουργίας του Μετώπου.

Εχουμε πολύ δύσκολο και ανηφορικό δρόμο από δω κι πέρα αλλά είμαστε αισιόδοξοι.

Ξέρουμε να σεβόμαστε τους συμμάχους μας με τις επιμέρους απόψεις τους και να βαδίζουμε πάνω σ' αυτά που συμφωνήσαμε, κατακτώντας βήμα - βήμα την ενότητα δράσης της ΕΤ με την ισχυροποίηση του ταξικού σ.κ. και τη διεύρυνσή του. Απαιτείται η αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων και στην οργάνωση του σ.κ. που δημιουργούν απογοήτευση, αλλά και αυταπάτες στους εργαζόμενους και εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και της διαλεκτικής σχέσης που έχει αυτή με τη δημιουργία συμμαχιών ανάμεσα στην ΕΤ και τους συμμάχους της. Ολες μας λοιπόν οι δυνάμεις ας ριχτούν στη μάχη ενάντια στη λογική της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού, που συστηματικά καλλιεργείται στο εργατικό σ.κ. Η ζημιά που ήδη έχει γίνει μέσα στην ΕΤ είναι πολύ μεγάλη. Απαιτείται αταλάντευτη πάλη και αντιπαράθεση με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις και ρήξη με την πρακτική τους.

ΑΙΜΙΛΙΑ ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ

Μέλος ΚΕ του ΚΚΕ

Στο ΑΑΔΜ συμμετέχουν (εκτός από τα κινήματα: νεολαίας, γυναικών, προοδευτικής διανόησης, οικολογίας κ.λ.π., ιδίως το κίνημα ειρήνης, που υπήρχαν πριν την πάλη για το Μέτωπο κι έχουν θέση σ' αυτό με αυξανόμενη σημασία) η εργατιά, η αγροτιά και τα μεσαία στρώματα, όπως λέμε. Η (οικονομική) κοινωνική διαστρωμάτωση είναι, ως γνωστό, πάντα δεδομένη στην ταξική οργάνωση της κοινωνίας (διαίρει και βασίλευε) κι αυτή που μας ενδιαφέρει είναι μέχρι και τα μεσαία στρώματα (ενότητα των λαϊκών δυνάμεων). Οι άνθρωποι των μεσαίων στρωμάτων, αν δεν είναι εργατοϋπάλληλοι ή αγρότες, είναι - ή μπορεί να είναι - μικροί καπιταλιστές (εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη δηλαδή, όταν και όπου χρειάζονται αυτό), που πρέπει να οργανωθούν συνεταιριστικά για να αντέχουν στον σημερινό ανταγωνισμό. Και ο συνεταιρισμός έχει εξέχουσα θέση στο σοσιαλισμό.

Ο Μαρξ, όταν μιλάει για την αναγκαιότητα συμμαχίας της εργατιάς και αγροτιάς κόντρα στους καπιταλιστές, ξεκινάει από το ζωτικό, το οικονομικό συμφέρον των αγροτών κι όχι από τις αυταπάτες τους ως ιδιοκτήτες. Λέει ότι είναι μόνο κατ' όνομα ιδιοκτήτες. Στην πραγματικότητα δουλεύουν για τις τράπεζες, τους συμβουλάτορες και λοιπά παράσιτα της κοινωνίας. Το ίδιο ισχύει σήμερα και για τους μικρούς καπιταλιστές. Αλλά κι αντίστροφα. Οπως οι μικροί καπιταλιστές, έτσι και οι αγρότες, πρέπει να οργανωθούν συνεταιριστικά.

Το ΑΑΔΜ είναι η μεγάλη συμμαχία συνδικαλιστών και συνεταιριστών της πόλης και της υπαίθρου, ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Για το σοσιαλισμό. Είναι η λαϊκή - δημοκρατική ένωση, ενάντια στη δικτατορία των διεθνικών μονοπωλίων και των τοποτηρητών τους. Η νίκη αυτής της ένωσης είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Τοπική, στην περιφέρεια του καπιταλιστικού κόσμου και παγκόσμια, στο κέντρο αυτού του κόσμου: η συντριβή του ιμπεριαλισμού. Από εδώ αρχίζει η συζήτηση για το λαϊκοδημοκρατικό κράτος: Στο περιεχόμενο (στη σημασία και στο ρόλο του), ίδιο με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στη μορφή, ανταπόκρισή μας στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης 50- 80 χρόνια τώρα.

Αν η παρατήρησή μας αρχίζει από την οικονομία, τότε η πολιτική μας είναι σαφής. Επίσης, η προϋπόθεση της ενότητας είναι ο ορισμός του κοινού: κοινός εχθρός, κοινός σκοπός. Από εκεί και πέρα η ενότητα είναι διαδικασία σύνθεσης αντιθέτων και σφυρηλατείται στην πάλη. Οπως στην παλιά και πάντα νέα, γιατί είναι γερά βασισμένη και δοκιμασμένη, συμμαχία εργατιάς - αγροτιάς.

Εμείς στο κάλεσμά μας για το ΑΑΔΜ λέμε ότι θέση σ' αυτό έχουν όλοι όσοι θίγονται από την πολιτική των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστών και θέλουν να παλέψουν εναντίον τους. Με το σκοπό της δική μας πάλης, το σοσιαλισμό, δε χρειάζεται να συμφωνούνε, λέμε. Φυσική συνέπεια είναι το δίλημμα: ή πάμε σκορποχώρι για μεγάλη σύγκρουση ή ντύνουμε στα κόκκινα μικροαστικές αυταπάτες και τις κάνουμε, στο όνομα της ενότητας, δικές μας αυταπάτες. Προς δόξα και του σεκταρισμού και του οπορτουνισμού, όπου άλλωστε ο ένας είναι υπαρξιακή προϋπόθεση του άλλου.

Το πρόβλημα που εκδηλώνεται εδώ είναι θεωρητικό έλλειμμα, με την έννοια ότι δεν αναπτύχθηκε παραπέρα ο Μαρξισμός -Λενινισμός, μέσα από την εξέταση της καπιταλιστικής εξέλιξης της εποχής μας και της ταξικής πάλης σ' αυτήν. Με τη Σοβιετική Ενωση εισήλθε η ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό. Κι αυτό κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το ακυρώσει.

Η Σοβιετική Ενωση έγινε από τα πράγματα το αντίπαλο δέος. Με ζητούμενο όμως να αποκατασταθεί το προλεταριάτο και πρώτα -πρώτα το προλεταριάτο του κέντρου του καπιταλιστικού κόσμου, στον ιστορικό του ρόλο ως αντίπαλου δέους. Η αποκατάσταση αυτή, μια επίπονη (και μακρόχρονη;) διαδικασία, με αφετηρία την επανίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και την πάλη για αποτροπή ή κατάργηση της διχοτόμησης της Ευρώπης, είναι δυνατή από τη δεκαετία του '50 και μετά. Μέχρι τότε ισχύουν προσωρινές αναγκαιότητες. (Ολα για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας).

Η φασιστική αναγκαιότητα των διεθνικών μονοπωλίων δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει. Και η λαϊκή - δημοκρατική ένωση ήταν και είναι η επαναστατική απάντηση των αντιφασιστών της Γης (προς εξέταση το κράτος αυτής της ένωσης). Αυτά και πολλά άλλα, από την ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων κυρίως, πρέπει να τα εξετάσει μια επιτροπή επιστημόνων, που μπορεί και πρέπει να εκλεγεί τώρα, από κομμουνιστικά κόμματα και του κέντρου και της περιφέρειας του καπιταλιστικού κόσμου, αλλά και χωρών όπου έγινε σοσιαλιστική επανάσταση. Για να αξιοποιείται η πείρα όλης της εργατιάς της Γης. Η επιτροπή αυτή θα είναι αφ' ενός μεν ο πρόδρομος της προς επανίδρυση Λενινιστικής Διεθνούς (Λενινιστικής, για την αναγκαία σύνδεση με την πρώτη μεγάλη άνοδο του Κομμουνιστικού Κινήματος), αφ' ετέρου δε, διευρυνόμενη, το Ινστιτούτο και Πανεπιστήμιο της εργατιάς της Γης μετά την επανίδρυση.

Η Κομμουνιστική Διεθνής σίγουρα θα επανιδρυθεί στα επόμενα 20-30 χρόνια. Το θέμα είναι να επανιδρυθεί στα επόμενα 3-5 χρόνια. Η Διεθνής μας είναι μεγάλη οργανωτική κατάκτηση, που προϋποθέτει αντίστοιχα μεγάλη θεωρητική κατάκτηση.