Στο ΑΑΔΜ συμμετέχουν (εκτός από τα κινήματα: νεολαίας, γυναικών, προοδευτικής διανόησης, οικολογίας κ.λ.π., ιδίως το κίνημα ειρήνης, που υπήρχαν πριν την πάλη για το Μέτωπο κι έχουν θέση σ' αυτό με αυξανόμενη σημασία) η εργατιά, η αγροτιά και τα μεσαία στρώματα, όπως λέμε. Η (οικονομική) κοινωνική διαστρωμάτωση είναι, ως γνωστό, πάντα δεδομένη στην ταξική οργάνωση της κοινωνίας (διαίρει και βασίλευε) κι αυτή που μας ενδιαφέρει είναι μέχρι και τα μεσαία στρώματα (ενότητα των λαϊκών δυνάμεων). Οι άνθρωποι των μεσαίων στρωμάτων, αν δεν είναι εργατοϋπάλληλοι ή αγρότες, είναι - ή μπορεί να είναι - μικροί καπιταλιστές (εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη δηλαδή, όταν και όπου χρειάζονται αυτό), που πρέπει να οργανωθούν συνεταιριστικά για να αντέχουν στον σημερινό ανταγωνισμό. Και ο συνεταιρισμός έχει εξέχουσα θέση στο σοσιαλισμό.

Ο Μαρξ, όταν μιλάει για την αναγκαιότητα συμμαχίας της εργατιάς και αγροτιάς κόντρα στους καπιταλιστές, ξεκινάει από το ζωτικό, το οικονομικό συμφέρον των αγροτών κι όχι από τις αυταπάτες τους ως ιδιοκτήτες. Λέει ότι είναι μόνο κατ' όνομα ιδιοκτήτες. Στην πραγματικότητα δουλεύουν για τις τράπεζες, τους συμβουλάτορες και λοιπά παράσιτα της κοινωνίας. Το ίδιο ισχύει σήμερα και για τους μικρούς καπιταλιστές. Αλλά κι αντίστροφα. Οπως οι μικροί καπιταλιστές, έτσι και οι αγρότες, πρέπει να οργανωθούν συνεταιριστικά.

Το ΑΑΔΜ είναι η μεγάλη συμμαχία συνδικαλιστών και συνεταιριστών της πόλης και της υπαίθρου, ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Για το σοσιαλισμό. Είναι η λαϊκή - δημοκρατική ένωση, ενάντια στη δικτατορία των διεθνικών μονοπωλίων και των τοποτηρητών τους. Η νίκη αυτής της ένωσης είναι η σοσιαλιστική επανάσταση. Τοπική, στην περιφέρεια του καπιταλιστικού κόσμου και παγκόσμια, στο κέντρο αυτού του κόσμου: η συντριβή του ιμπεριαλισμού. Από εδώ αρχίζει η συζήτηση για το λαϊκοδημοκρατικό κράτος: Στο περιεχόμενο (στη σημασία και στο ρόλο του), ίδιο με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στη μορφή, ανταπόκρισή μας στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης 50- 80 χρόνια τώρα.

Αν η παρατήρησή μας αρχίζει από την οικονομία, τότε η πολιτική μας είναι σαφής. Επίσης, η προϋπόθεση της ενότητας είναι ο ορισμός του κοινού: κοινός εχθρός, κοινός σκοπός. Από εκεί και πέρα η ενότητα είναι διαδικασία σύνθεσης αντιθέτων και σφυρηλατείται στην πάλη. Οπως στην παλιά και πάντα νέα, γιατί είναι γερά βασισμένη και δοκιμασμένη, συμμαχία εργατιάς - αγροτιάς.

Εμείς στο κάλεσμά μας για το ΑΑΔΜ λέμε ότι θέση σ' αυτό έχουν όλοι όσοι θίγονται από την πολιτική των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστών και θέλουν να παλέψουν εναντίον τους. Με το σκοπό της δική μας πάλης, το σοσιαλισμό, δε χρειάζεται να συμφωνούνε, λέμε. Φυσική συνέπεια είναι το δίλημμα: ή πάμε σκορποχώρι για μεγάλη σύγκρουση ή ντύνουμε στα κόκκινα μικροαστικές αυταπάτες και τις κάνουμε, στο όνομα της ενότητας, δικές μας αυταπάτες. Προς δόξα και του σεκταρισμού και του οπορτουνισμού, όπου άλλωστε ο ένας είναι υπαρξιακή προϋπόθεση του άλλου.

Το πρόβλημα που εκδηλώνεται εδώ είναι θεωρητικό έλλειμμα, με την έννοια ότι δεν αναπτύχθηκε παραπέρα ο Μαρξισμός -Λενινισμός, μέσα από την εξέταση της καπιταλιστικής εξέλιξης της εποχής μας και της ταξικής πάλης σ' αυτήν. Με τη Σοβιετική Ενωση εισήλθε η ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό. Κι αυτό κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το ακυρώσει.

Η Σοβιετική Ενωση έγινε από τα πράγματα το αντίπαλο δέος. Με ζητούμενο όμως να αποκατασταθεί το προλεταριάτο και πρώτα -πρώτα το προλεταριάτο του κέντρου του καπιταλιστικού κόσμου, στον ιστορικό του ρόλο ως αντίπαλου δέους. Η αποκατάσταση αυτή, μια επίπονη (και μακρόχρονη;) διαδικασία, με αφετηρία την επανίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και την πάλη για αποτροπή ή κατάργηση της διχοτόμησης της Ευρώπης, είναι δυνατή από τη δεκαετία του '50 και μετά. Μέχρι τότε ισχύουν προσωρινές αναγκαιότητες. (Ολα για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας).

Η φασιστική αναγκαιότητα των διεθνικών μονοπωλίων δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει. Και η λαϊκή - δημοκρατική ένωση ήταν και είναι η επαναστατική απάντηση των αντιφασιστών της Γης (προς εξέταση το κράτος αυτής της ένωσης). Αυτά και πολλά άλλα, από την ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων κυρίως, πρέπει να τα εξετάσει μια επιτροπή επιστημόνων, που μπορεί και πρέπει να εκλεγεί τώρα, από κομμουνιστικά κόμματα και του κέντρου και της περιφέρειας του καπιταλιστικού κόσμου, αλλά και χωρών όπου έγινε σοσιαλιστική επανάσταση. Για να αξιοποιείται η πείρα όλης της εργατιάς της Γης. Η επιτροπή αυτή θα είναι αφ' ενός μεν ο πρόδρομος της προς επανίδρυση Λενινιστικής Διεθνούς (Λενινιστικής, για την αναγκαία σύνδεση με την πρώτη μεγάλη άνοδο του Κομμουνιστικού Κινήματος), αφ' ετέρου δε, διευρυνόμενη, το Ινστιτούτο και Πανεπιστήμιο της εργατιάς της Γης μετά την επανίδρυση.

Η Κομμουνιστική Διεθνής σίγουρα θα επανιδρυθεί στα επόμενα 20-30 χρόνια. Το θέμα είναι να επανιδρυθεί στα επόμενα 3-5 χρόνια. Η Διεθνής μας είναι μεγάλη οργανωτική κατάκτηση, που προϋποθέτει αντίστοιχα μεγάλη θεωρητική κατάκτηση.