Οι μανιώδεις Ελληνες θεατρόφιλοι, συνήθως, κατεβαίνουν δύο και τρία υπόγεια, για να θεατριστούν και «ανασαίνουν» τη χρόνια οσμή της μούχλας, των καθισμάτων της πλατείας, των σκηνικών υλικών. Σε τέτοιους θεατρικούς χώρους «έριξε» το θέατρο του 20ού αιώνα η Ελλάδα, ο τόπος που γέννησε την τέχνη του θεάτρου. Τίποτα, βέβαια, σε κάθε κοινωνία δεν είναι τυχαίο. Τέτοιοι θεατρικοί χώροι αναλογούν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνική πραγματικότητα και, φυσικά, αντανακλούν το υπανάπτυκτο επίπεδο της πολιτειακής «πολιτιστικής» πολιτικής. Και μόνο ευτύχημα παραμένει ότι η πανάρχαια τέχνη του θεάτρου δεν πεθαίνει. Οτι οι κάθε λογής «μαστόροι» του (δραματουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, τεχνικοί σκηνής, αλλά και αρχιτέκτονες) φαντασιώνονται και υλοποιούν σκηνικά θαύματα, ακόμα και στα έγκατα της γης.

Στους παραπάνω «μαστόρους», σημερινούς και μελλοντικούς, αλλά και στους θεατρόφιλους, απευθύνεται η ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη, άκρως εμπεριστατωμένη, αποδεικτική με πλήθος παραδειγμάτων (και εικονογραφικά με αρχιτεκτονικά σχέδια, γκραβούρες, φωτογραφίες, σκίτσα του ίδιου του συγγραφέα) μελέτη του καθηγητή στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ Πέτρου Μαρτινίδη «Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου (Τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των θεάτρων στη Δύση)» (εκδόσεις «Νεφέλη» ). Ενα άρθρο του (1984) και ένα εξάμηνο μαθημάτων του (1992-93) στο Τμήμα Θεάτρου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με θέμα «Σχεδιασμός θεατρικών χώρων», έδωσαν το έναυσμα για τη συγγραφή αυτής της μελέτης. Η μελέτη (πλαισιωμένη με ευρετήριο ονομάτων, ελληνική και ξένη βιβλιογραφία), δεν αρκείται στην παρουσίαση και ανάλυση της ιστορίας της θεατρικής αρχιτεκτονικής και των χωρο - τεχνικής φύσης ζητημάτων της. Παρουσιάζει τα μεγάλα (μιας τρισχιλιετούς σχεδόν ιστορικής διαδρομής), τα μικρότερα στάδια της συνεχούς εξέλιξής της (μόνο το «θέατρο» της Εκκλησίας δεν αλλάζει) και τα βασικά χαρακτηριστικά της, θεωρώντας ότι αρχιτεκτονική θεάτρου σημαίνει «δοσοληψία» της «τέχνης που στεγάζει και της τέχνης που στεγάζεται». Οτι «η αρχιτεκτονική γίνεται θεατρική δράση και η θεατρική δράση αρχιτεκτονική» μέσα σ' έναν λειτουργικά ενιαίο και αδιαίρετο χώρο (σκηνή - πλατεία). Ο συγγραφέας, επιπλέον τολμά να «διαβάσει» την αρχιτεκτονική του θεάτρου κοινωνιολογικά, θεατρολογικά, ακόμα και δραματολογικά, παραπέμποντας σε διάφορα θεατρικά έργα και είδη από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή μας. Η μελέτη, χωρισμένη σε δύο μέρη, περιέχει οκτώ κεφάλαια και παράρτημα με συμπεράσματα, αφορά κυρίως στις έξι βασικές κατηγορίες - μορφές της αρχιτεκτονικής θεάτρου: Αρχαίο (ελληνικό, ελληνιστικό, ρωμαϊκό), μεσαιωνικό, αυλικό (ελισαβετιανό, «Κοράλλες» στα ισπανικά πανδοχεία), μπαρόκ, ιταλική σκηνή, σύγχρονο και πειραματικό (ποικίλες και πολυλειτουργικές αίθουσες).