Associated Press

Η καθιερωμένη ...οικογενειακή φωτογραφία

Το «αντίπαλο δέος», όπως βαφτίζει ο Κ. Σημίτης την ΕΕ έναντι των ΗΠΑ (!), για μια ακόμα φορά «μεγαλούργησε» στο Μπίαριτζ... Η ΕΕ των «15» επανέλαβε τον εαυτό της. Οπως είχε πράξει το Μάρτη του 1999. Τότε, την ώρα που άρχιζαν οι ΝΑΤΟικές επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας, οι Ευρωπαίοι είχαν κλειδωθεί στο Βερολίνο και συζητούσαν για το πώς θα μοιράσουν τα Ευρώ! Χτες και προχτές, κατά τη διάρκεια της Εκτακτης Συνόδου Κορυφής στη Γαλλία, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα από τη συνήθη τακτική τους. Την τακτική να εμφανίζονται σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου, την ίδια ώρα που στην πραγματικότητα διεκδικούν την ιδιότητα του... Ηρώδη. Χτες και προχτές, ενώ το Μεσανατολικό μαινόταν, εκείνοι διακήρυξαν με τη μέγιστη επισημότητα ότι αποτελούν το έτερο ήμισυ του συνενόχου, ότι δεν είναι παρά το παρακολούθημα και το δεκανίκι της πολιτικής των ΗΠΑ, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της «νέας τάξης». Η φράση που χρησιμοποίησε ο Κ. Σημίτης είναι, άλλωστε, αξεπέραστη: «Οι πρωταγωνιστές σε αυτό το παιχνίδι - όπως είπε για το Μεσανατολικό - είναι οι ΗΠΑ και αυτές καθορίζουν»!

Αυτά ήταν τα λόγια του Ελληνα πρωθυπουργού, αυτή ήταν η θέση των «15», για το νέο μακελειό που συντελείται στη γειτονιά μας. Και πράγματι: Οι ΗΠΑ είναι αυτές που «καθορίζουν» τη θηριωδία κατά του παλαιστινιακού λαού. Μόνο που (και) σ' αυτό το έγκλημα, οι «15» μόνο... θεατές, όπως θέλουν να εμφανιστούν, δεν είναι. Αντίθετα η ΕΕ είναι ο συνοδοιπόρος της βαρβαρότητας που απαγορεύει, με τίμημα εκατόμβες θυμάτων, το δικαίωμα της ύπαρξης σε έναν ολόκληρο λαό.

Απέναντι σ' αυτό το λαό, τον παλαιστινιακό, από τη μια μεριά και στους δολοφόνους του από την άλλη, οι κατά τα άλλα «ανθρωπιστές» του Κοσσυφοπεδίου φρόντισαν να τηρήσουν... «ίσες αποστάσεις». Ετσι δείχνει η ανακοίνωση που εξέδωσαν οι «15» για το Μεσανατολικό. Αυτό ακριβώς είχε πράξει μια μέρα πριν και ο Κλίντον. Αλλά ο καθένας μπορεί να το καταλάβει: Πόσο «ίση» μπορεί να είναι η απόσταση, όταν από τη μία χαϊδεύεις εκείνον που έχει τους όλμους και όταν από την άλλη ζητάς «σύνεση» από εκείνον που δεν έχει παρά σφεντόνες, με τις οποίες προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο μιας πατρίδας που του την έχουν κλέψει;

Οσο για την ελληνική κυβέρνηση αποδείχτηκε (για μια ακόμα φορά) απόλυτα συνεπής με τις «συμμαχικές της υποχρεώσεις»: Θα κάνει κάτι η ελληνική πλευρά για την κρίση στη Μέση Ανατολή, ρωτήθηκε ο Κ. Σημίτης στο Μπίαριτζ. Και ιδού η απάντηση: «Δε θα πάρουμε περισσότερες πρωτοβουλίες... παρά μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και ό,τι αυτή σχεδιάζει»... Και τι «σχεδιάζει» η ΕΕ; Μα ό,τι οι ΗΠΑ που «καθορίζουν το παιχνίδι», φυσικά...

Κατά τα άλλα, βέβαια, ο Κ. Σημίτης θυμήθηκε ξανά τον εαυτό του, από την εποχή των απανωτών «λαθών» του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. «Ναι σε όλα», έλεγε τότε η κυβέρνηση στους γκάνγκστερ, αλλά από την άλλη καμωνόταν ότι αποτελεί «δύναμη ειρήνης» στην περιοχή. «Ναι σε όλα», λέει και τώρα η κυβέρνηση, αλλά και πάλι, τη στιγμή που συντάσσεται με δημίους του λαού της Παλαιστίνης, ο κύριος πρωθυπουργός έχει το θράσος να μιλά για τον «πολύ θετικό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή»...

Ο προηγούμενος «θετικός ρόλος» ήταν, όπως είπαμε, στην υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Ενας ρόλος που συνεχίζεται. Ηταν και επ' αυτού ξεκάθαρος ο Κ. Σημίτης στο Μπίαριτζ. «Πολύ θετική ήταν η εξέλιξη στο Βελιγράδι» είπε ο πρωθυπουργός, παραμονή της έλευσης του Κοστούνιτσα στη Σύνοδο, μεταφέροντας συνολικά την άποψη των βομβαρδιστών της Βαλκανικής για όσα μεσολάβησαν μετά τις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία.

Γιατί όμως είναι θετικά όσα συμβαίνουν στη Γιουγκοσλαβία; Γιατί δε χρειάζεται να τεθούν «όροι και προϋποθέσεις» προς τη νέα ηγεσία της χώρας; Πολύ απλά: Διότι αυτό που προέχει τούτη τη στιγμή «είναι να μπει πάλι η Γιουγκοσλαβία στο παιχνίδι», όπως τόνισε ο Κ. Σημίτης, για να συμπληρώσει ότι πρέπει «να υπάρξει μια συνεργασία και με τη Γιουγκοσλαβία, στο πλαίσιο της συνεργασίας με όλες τις βαλκανικές χώρες».

Ε, δε χρειάζονται και τόσο ειδικές γνώσεις για να καταλάβεις ότι αυτό το «παιχνίδι» δεν είναι άλλο από το θανάσιμο παιχνίδι του ευρωατλαντισμού, το παιχνίδι της συμμετοχής και του Βελιγραδίου στο σύμφωνο δημιουργίας προτεκτοράτων στη Βαλκάνια (φέρει το συνθηματικό τίτλο «Σύμφωνο Σταθερότητας»), ότι εν ολίγοις πρόκειται για το παιχνίδι της ενσωμάτωσης της σημερινής (ή μιας αυριανής ακόμα πιο κατακερματισμένης) Γιουγκοσλαβίας στα δεσμά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ...

Ομως στο Μπίαριτζ, στο πρώην παλάτι του Ναπολέοντα, που για τις ανάγκες της «παγκοσμιοποίησης» έχει μετατραπεί σε καζίνο.., οι «15», για την ακρίβεια οι ισχυροί εκ των «15», έδωσαν τα «ρέστα» τους - εκτός από τα θέματα «εξωτερικής» - και στα θέματα που αφορούν την «εσωτερική» πολιτική της ΕΕ. Αλλωστε η Εκτακτη Σύνοδος που έληξε χτες δεν ήταν παρά το προπαρασκευαστικό στάδιο για να αρχίσει να κινείται η «ρουλέτα» της ΕΕ στην τροχιά της ομοσπονδιοποίησής της.

Η επίσημη έναρξη αυτής της πορείας θεωρείται η Σύνοδος Κορυφής της Νίκαιας, που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Δεκέμβρη, και όπου θα ληφθούν οι τελικές αποφάσεις στο πλαίσιο της Διακυβερνητικής. Εκεί, λοιπόν, όλα είναι πλέον έτοιμα για τη θεσμοποίηση μιας ΕΕ στο εσωτερικό της οποίας θα βασιλεύει το γερμανικό «δίκαιο» και συνεπώς θα πάρει σάρκα και οστά (με την έννοια πια και της τυπικής επικύρωσης) το μοντέλο των πολλών ταχυτήτων. Στην ουσία πρόκειται για την επικύρωση του καθεστώτος των 5 ισχυρών, δηλαδή των Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βρετανίας (εφόσον μπει στην ΟΝΕ), να ενεργούν ανεξάρτητα από τη θέληση και τα συμφέροντα των υπολοίπων «κομπάρσων», ήτοι των κρατών - μελών που ήδη βρίσκονται στην ΕΕ ή θα ενταχθούν σ' αυτήν στο πλαίσιο της διεύρυνσης.

Στο πλαίσιο αυτό στο Μπίαριτζ τέθηκαν τα ζητήματα που αφορούν:

α) στο μέγεθος και στη σύνθεση της Επιτροπής,

β) στη στάθμιση των ψήφων,

γ) στην επέκταση της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων,

δ) στην προώθηση της ενισχυμένης συνεργασίας μεταξύ ενός μικρού πυρήνα κρατών - μελών που θα ενεργούν ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα κράτη - μέλη.

Σε ό,τι αφορά το μέγεθος και τη σύνθεση της Επιτροπής, η ελληνική πλευρά εμφανίστηκε στο Μπίαριτζ με τη θέση «ένας επίτροπος από κάθε κράτος - μέλος». Σχετικά με το θέμα της στάθμισης των ψήφων η κυβέρνηση μαζί με τους «μικρούς» της ΕΕ έδειξαν να επιδιώκουν τη διατήρηση της δυνατότητας του 40-50% των κρατών - μελών να διαμορφώνουν μια «αναστέλλουσα μειοψηφία» στο πλαίσιο των αποφάσεων της Διευρυμένης Ευρώπης. Αλλά ως εκεί. Γιατί από κει και πέρα είναι που έγινε το μεγάλο «κομπρεμί» στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των «μεγάλων» της ΕΕ και συγκεκριμένα στα θέματα της επέκτασης της λήψης αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία και της κατάργησης του «βέτο» σε μια ευρεία γκάμα πολιτικών αποφάσεων, ώστε να επιτραπεί η πλήρης επικράτηση της αρχής της «ενισχυμένης συνεργασίας».

Ειδικότερα, η γαλλική προεδρία εμφάνισε στο Μπίαριτζ 49 περιπτώσεις που ζητείται να μεταφερθούν από την «αρχή της ομοφωνίας» στην «αρχή της πλειοψηφίας». Η ελληνική πλευρά πιστή στο... Γερμανό της δήλωσε ότι αποδέχεται κατ' αρχάς τη μεταφορά για τις 39 εκ των 49 και έπεται συνέχεια...

Απόλυτη, δε, είναι η υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης στις υποδείξεις των «μεγάλων» στο θέμα της «ενισχυμένης συνεργασίας». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο εσωτερικό δελτίο της ελληνικής αντιπροσωπείας,

α) «υποστηρίζουμε την κατάργηση του "βέτο" για την έναρξη της "ενισχυμένης συνεργασίας"»,

β) «υποστηρίζουμε τη μείωση του αριθμού των κρατών που μπορούν να αρχίσουν "ενισχυμένη συνεργασία"» - αυτό ακριβώς επιθυμούν οι Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία και Βρετανία εφόσον εισχωρήσει στην ΟΝΕ (αλλιώς ως πέμπτη δύναμη θεωρείται η Μπενελούξ) - και

γ) «υποστηρίζουμε την επέκταση της ενισχυμένης συνεργασίας στα θέματα της ΚΕΠΠΑ», όπου και πάλι δίνεται η δυνατότητα σε 5 χώρες να αρχίζουν «ενισχυμένη συνεργασία».

Με άλλα λόγια, αν εκείνο το «ποτέ πια η Ελλάδα έξω από την πρώτη ταχύτητα» προκαλούσε μειδιάματα πριν μερικούς μήνες, όταν το πρωτολάνσαρε ο Κ. Σημίτης στις φιέστες για την είσοδο στην ΟΝΕ, τώρα πια προκαλεί τρανταχτούς γέλωτες... Οχι βέβαια στον ελληνικό λαό που καλείται και θα συνεχίσει να καλείται να πληρώσει τα «ναύλα» μιας ανύπαρκτης θέσης στην... πρώτη ταχύτητα, αλλά στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Και στους εγχώριους υποτακτικούς του, που γνωρίζουν ότι η πρώτη ταχύτητα είναι αποκλειστικά στη διάθεση του πολυεθνικού κεφαλαίου.