Η μάνα στην Παλαιστίνη που παρέλαβε νεκρό παιδί στη χάσκουσα ως άβυσσο αγκαλιά του άντρα της - νεκρό εκ τύχης από διασταυρούμενα πυρά, με μόνη ασπίδα έναν σκουπιδοτενεκέ.

Η μάνα στο Ισραήλ, που είδε στην οθόνη το γιο της να λιντσάρενται - σαν το σκυλί στο ξένο αμπέλι πέθανε και δεν τη ρώτησαν όταν το διατάζαν να εισβάλει.

Η μάνα στην Αμερική που πήρε πίσω το νεκρό της ναύτη μέσα σε ξύλινο κουτί - λίγο την ένοιαζε η παράτα, η καλοσιδερωμένη αστερόεσσα και η συζήτηση Μπους - Γκορ στην TV.

Η μάνα του απελπισμένου, του «φανατικού στρατιώτη του Μωάμεθ» είπανε τα δελτία, που δε θα παραλάβει μήτε ένα κόκαλο, μήτε μια παλάμη σάρκα λιωμένη στις λαμαρίνες του χτυπημένου πλοίου του κατακτητή - η επίθεση, άλλωστε, καταγράφεται κι αναλύεται ως αυτοκτονική.

Η μάνα που επέζησε κι έθαψε το παιδί της ή ό,τι απέμεινε απ' αυτό, καθώς κοιμόταν, στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ στο Αλέξινατς, το Πάντσεβο ή το Κρακούγιεβατς - και τώρα τάχα μου παρηγοριέται που ο Κοστούνιτσα συντρώγει με τον Μπλερ στο Μπίαριτζ και σφίγγει το χέρι του Σημίτη.

Ολες αυτές οι μάνες δεν οιμωγούν και δεν πονούν, παρά με μια ολόιδια νεοταξίτικη κραυγή, πότε χαράς και πότε λύπης που ακούγεται σαν «Ντάου, ντάου, ντάου» προς τιμήν και δόξα του Dow Jones.

Πώς να πενθήσουν ξεπαγιασμένες από το κρύο, αφού η σόμπα, το καλοριφέρ, το μαζούτ για τη δουλιά και το σπίτι κι η βενζίνη για την κίνηση και την τροφή αυτή καθ' αυτή, ανέβηκαν στα ύψη; Μόνο κατάρες έχουνε. Για τους τρελούς που θέλουν κράτος και πατρίδα ελεύθερη στο χείλος της αβύσσου που λέγεται Μέση Ανατολή, εκεί που ο Δαβίδ κι ο Γολιάθ συντρίβονται και χάνονται στα μέτρα του 20ού και 21ου αιώνα.

Κι ένας εκστατικός από την «έκπληξη» Παπαχελάς να επισημαίνει πως «για πρώτη φορά στην ιστορία (!) ένας αρχηγός της CIA και, μάλιστα, ελληνικής καταγωγής (!) παίζει το ρόλο του μεσολαβητή (!), συναντώντας Αραφάτ και Μπάρακ στη Μέση Ανατολή...».

Ελεος. Οχι άλλη γεωστρατηγικής και παγκοσμιοποιημένης οικονομικής υφής ανάλυση του αίματος. Οχι άλλη αποστροφή από το βιβλίο της σύγχρονης αποκτήνωσης, που λέγεται εξοικείωση με τη σκοπιμότητα των θανάτων των αμάχων.

Η τρομοκρατία δε θα περάσει. Η επίσημη τρομοκρατία των οικονομικώς ισχυρών που θεωρούν ότι στον αιώνα των ΜΜΕ και των διαδικτύων, θα μπορούν να μετατρέπουν ανενόχλητοι τον κόσμο σε αρένα και ξαφνικά θα ρίχνουν ένα βαρέλι πετρέλαιο, την τιμή του και την απειλή της φτώχειας που συνεπάγεται για τους πολλούς κι ύστερα θ' ανάβουν το φιτίλι, για να αναφωνούμε όλοι μαζικώς «ειρήνη αφέντη μου κι ας είναι και δική σου», δε θα περάσει από πάνω μας.

Ακόμα και πολλοί γραφιάδες όπου γης δε συναινούν πως όλος ο πολιτικός πολιτισμός είναι να περιμένεις μ' αγωνία αν θα βγει απ' τον Κορυδαλλό ο Κοσκωτάς κι αν ο Παπαντωνίου θα δώσει επίδομα θέρμανσης «εις τας ασθενεστέρους οικονομικώς τάξεις» κατά σειράν με σφαίρες μαζί κατά ριπάς.

Στο δρόμο όλοι. Στο πλευρό των τρελών για πατρίδα, για ελευθερία και για ζωή. Στο πλευρό των όρθιων και των πενθούντων. Με όποιο τίμημα. Η Νέα Τάξη είναι παντού, παρούσα. Απειλεί ακόμα και τις λέξεις. Τους κλέβει το νόημα, τοκίζει το θάνατό τους, πλουτίζει και φτιάχνει δικές της. Τόσο ίδιες με τις δικές μας, που δεν μπορούμε πια μήτε να τις προφέρουμε χωρίς τον έσχατο των κινδύνων: Να προσφέρουμε το αίμα των παιδιών - των δικών μας, των άλλων, όλων, λοιπόν, μαζί, για να κρατηθεί στο ύψος της του καρτέλ η μετοχή.