«Μάνα» αγώνων και ευαισθησίας | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κόντρα στη νέα (α)ταξία

«Μάνα» αγώνων και ευαισθησίας

Μια κραυγή, άλλοτε σπαρακτική, άλλοτε αγωνίας και κάποτε τρυφερή και αγωνιστική διαπερνά και συνδέει τα τέσσερα διηγήματα του βιβλίου της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή με τίτλο: «Μάνααα...» - ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ 2003, εξώφυλλο πάνω σε σχέδιο της Ζωής Χαλβατζή.

Η συγγραφέας, αγωνίστρια των καθημερινών μας αγώνων, διδάκτωρ της Ιατρικής και, πάνω απ' όλα, μητέρα, αφιερώνει το βιβλίο της «σε όλες τις μανάδες που θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Στα παιδιά που θέλουμε να γίνουνε άνθρωποι».

Αυτή η κραυγή από τα παιδιά προς τη μάνα και από τα παιδιά προς τη γεννήτρα της ζωής αποτελεί μια βιωματική σχέση, όπως μάλιστα περιγράφεται ευρηματικά στο ένα από τα διηγήματα, όπου εκεί κατά την πορεία του τοκετού, τη στιγμή που o ομφάλιος λώρος κόβεται, αρχίζει η νέα πορεία μάνας - παιδιού και ακούγεται η φωνή του μωρού. Και η μητέρα συγγραφέας περιγράφει αυτήν την οριακή στιγμή: «Ενας χείμαρρος χρωμάτων και φωτός με τύλιξε και με παρέσυρε στην άβυσσο της αιωνιότητας... Σ' αυτήν την ονειρική πανδαισία, αντάμωσα τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τους παππούδες, γενεές γενεών προγόνων και γενεές απογόνων... Γιατί εσύ παιδί μου θα συνεχίσεις την κραυγή της ανθρωπότητας, τον παιάνα της νίκης, της ελευθερίας του ανθρώπου».

Και όταν σ' ένα άλλο από τα διηγήματα το νέο παλικάρι, ο αγωνιστής γιος, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή αφιερώνει αυτά τα λόγια του ύστατου αποχαιρετισμού: «Μάνα την είχαν αποκαλέσει όλοι οι σύντροφοι του γιου της και η Λέγκω ένιωσε σα να τους είχε γεννήσει, σα να σήκωνε στην πλάτη της τον πόνο και την περηφάνια όλων των τραγικών μανάδων του λαού μας που αγωνιζόταν».

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ