«Η ζωγραφική του Γ. Μαυροΐδη ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων που μιλούν από μόνα τους χωρίς να χρειάζονται περίπλοκες ερμηνείες. Απευθύνεται πρώτα στα μάτια και, από εκεί, στην ψυχή του θεατή» σημειώνει η Μάρθα Χριστοφόγλου, αναφερόμενη στα έργα του ζωγράφου Γιώργου Μαυροΐδη. Αφορμή έδωσε η έκθεση έργων του σημαντικού μας καλλιτέχνη, που διοργανώνει το «Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας» και φιλοξενείται έως τις 19 του Νοέμβρη στο Μέγαρο Εϋνάρδου του ΜΙΕΤ (Αγ. Κωνσταντίνου 20 και Μενάνδρου).

Ο Γ. Μαυροΐδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1912 από Κύπριους γονείς εγκαταστημένους στη Λάρνακα και έζησε τα πρώτα δώδεκα χρόνια του στην Κύπρο. Αργότερα, εκτός από μικρά διαστήματα, ζει στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ακολούθησε το διπλωματικό στάδιο.

«Τα νεανικά μου χρόνια», αναφέρει ο καλλιτέχνης, «ήτανε δύσκολα μέσα στις συνθήκες που επικρατούσαν σ' αυτόν τον τόπο. Αρχίζουν με την καταστροφή της Μικράς Ασίας, συνεχίζονται με δικτατορίες και φτάνουν στο μεγάλο πόλεμο. Την Κατοχή, μαζί με τη μητέρα μου, που ήταν γενναία γυναίκα, την πέρασα άθλια, αλλά όχι χειρότερα από τόσους που βασανίστηκαν και πέθαναν».

Στη ζωγραφική υπήρξε αυτοδίδακτος, ενώ έφηβος δούλευε μαζί με το φίλο του Γιάννη Τσαρούχη. Αργότερα (1985), ο Γ. Τσαρούχης έγραφε για τον φίλο του Γ. Μαυροΐδη: «Πειθαρχεί ο Μαυροΐδης στους νόμους της ζωγραφικής, που, αν δεν είναι αιώνιοι (μάλλον είναι), δεν αλλάζουν κάθε εβδομάδα, όπως το θέλουν μερικοί έμποροι. Θα τον έλεγα αφηρημένο, αν οι αφαιρέσεις του χρησίμευαν για να αφαιρεί ό,τι χρειάζεται, κρατώντας ό,τι δε χρειάζεται. Ο Μαυροΐδης τα μεταφράζει όλα στη γλώσσα της ζωγραφικής. Κάθε φορά που πιάνει το πινέλο στα χέρια του είναι έτοιμος να μεταφράσει την όρασή του, το νόημα των πραγμάτων στη γλώσσα της ζωγραφικής που κατέχει. Δεν είδα ποτέ μ' ένα τίποτα να γίνεται ένα αποτέλεσμα τόσο βαρύ και γεμάτο».

Το 1950 ο καλλιτέχνης πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε τη μουσειακή και μοντέρνα ζωγραφική και διαμόρφωσε τη δική του αντίληψη για τη μορφή και τις κατευθύνσεις της σύγχρονης τέχνης. Το 1959 εκλέχτηκε καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην έδρα της ζωγραφικής (θέση που διατήρησε ως το 1981) και το 1977-78, πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Ως καθηγητής διακρίθηκε και για τους αγώνες του για την αυτονομία της ΑΣΚΤ, αλλά και για τους πολλούς σημαντικούς μαθητές που ανέδειξε.

«Στην τέχνη του Γ. Μαυροΐδη» σημειώνει η Μ. Χριστοφόγλου «ανεξάρτητα από το πώς ονομάζουμε την τεχνοτροπία του, κυριαρχούν οι αισθήσεις, με πρώτη, φυσικά, την όραση. Η συγκινησιακή φόρτιση ουδέποτε ακυρώνει την ομορφιά, μάλλον την εξαίρει. Δεν πρόκειται για συναισθηματική ζωγραφική, αλλά για προσωπική άσκηση παρατήρησης, μια αναμέτρηση με το φως και το χώρο. Στη διάρκεια της επεξεργασίας του πίνακα επιστρατεύεται όλη η ψυχική ενέργεια του ζωγράφου, ο οποίος θα αναμετρηθεί υποχρεωτικά και με τις πολιτισμικές του καταβολές, τις παραδόσεις που τον έθρεψαν, με τις στιγμιαίες διαθέσεις και τις βαθύτερες τάσεις του ψυχισμού του, με το ανθρώπινο και κοινωνικό περιβάλλον εντός του οποίου δημιουργεί» .

«Η γραφή του καλλιτέχνη είναι προσωπική, όπως η φωνή του ποιητή, εξίσου μοναχική, με τις ίδιες περίπου προσδοκίες επικοινωνίας. Μεταφέρει φωτεινές εικόνες προσιτές σε όλους, μαζί με σκιές βιωμάτων, μνήμες και ψήγματα ιστορίας. Ως ζωγράφος και ως ποιητής, ο Μαυροΐδης εκθέτει έντεχνες αποδόσεις των φαινομένων, αντανακλάσεις μυστικών αναμετρήσεων με τον αιώνιο αγαθό δαίμονα της τέχνης. Πίσω από το έργο ζουν αγαπημένα φαντάσματα, αισθήματα και ιδέες, στον απόηχο της πάλης του καλλιτέχνη μαζί τους, την οποία μαντεύουμε σκληρή και αμφίρροπη. Οι εξάρσεις του αγώνα εξευγενίζουν το αποτέλεσμα, ώστε ο θεατής να προσλάβει, διαμέσου της αισθητικής απόλαυσης, ένα μέρος της αλήθειας του έργου».

Ο Γ. Μαυροΐδης, αναφερόμενος στη ζωγραφική του, σημειώνει: «Ζωγραφίζω από μικρό παιδί και τα έργα μου πιστεύω πως γίνονται για να μιλούν για τη ζωή ζωγραφικά, κάτι που είναι δύσκολο, όπως δύσκολο είναι να κρίνω εγώ αν το πετυχαίνουν. Τα περιστατικά και οι περιπέτειες μιας μακριάς ζωής πρέπει να γίνουν ένα με τη ζωγραφική μου προσπάθεια, όπως και λίγα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, που τα θυμάμαι πάντα με αγάπη σαν όνειρα απραγματοποίητα, γιατί έτσι είναι η ζωή».