Με αξιοσημείωτη συνέπεια, ο αστικός Τύπος συντηρεί με κλιμακούμενη ένταση και επιχειρήματα την προπαγάνδα περί «ανομίας». Χαρακτηριστικά είναι τα σχετικά δημοσιεύματα στο έντυπο «Βήμα της Κυριακής», όπου, μεταξύ άλλων, σημειώνεται: «Ως πολιτική ανυπακοή ορίζεται ένα σύνολο μη θεσμοποιημένων μορφών πολιτικής έκφρασης και μαζικής κινητοποίησης που στοχεύει κατ' αρχάς στην ανάδειξη ενός προβλήματος στη δημοσιότητα». Αλήθεια, ποιος είναι αυτός ο «θεσμός», που θα κρίνει τις μορφές πάλης, τις οποίες συλλογικά αποφασίζει το κίνημα; Και ποιος βάζει όρια στους αγώνες, να φτάνουν μέχρι τη δημοσιοποίηση ενός προβλήματος και όχι μέχρι τη λύση του, προς όφελος του λαού, μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών σε βάρος της πολιτικής που σήμερα προκαλεί το πρόβλημα;
Είναι φανερή η διάθεση της εφημερίδας, με τον όρο «μη θεσμοποιημένη μορφή πάλης» να βάλει χαλινάρι στη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και να οδηγήσει στην απομόνωση όσους παλεύουν ενάντια στους άδικους για το λαό νόμους του αστικού κράτους. Στον αντίποδα, παρουσιάζει το κράτος σαν να ανέχεται τους αγώνες όταν αυτοί είναι εντός των «θεσμών». Αν όμως δε φοβόταν την οργανωμένη λαϊκή πάλη, σε όλες της τις εκφάνσεις, το αστικό πολιτικό σύστημα δε θα έβγαζε παράνομες 9 στις 10 απεργίες, μορφή η οποία, μάλιστα, θεωρείται δικαίωμα «θεσμικά» κατοχυρωμένο. Ο καημός τους είναι οι λαϊκοί αγώνες και κυρίως αυτοί που έχουν στρατηγική ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης. Αυτούς προσπαθούν να συκοφαντήσουν, για να αποτρέψουν τη συμμετοχή του λαού σε κινητοποιήσεις που διαπαιδαγωγούν στην οργανωμένη συλλογικά πολιτική ανυπακοή.
Σε άλλο σημείο γράφεται ότι «αν κύριο γνώρισμα της πολιτικής ανυπακοής είναι το στοιχείο της αυτοοργάνωσης των πολιτών, στην "οργανωμένη ανυπακοή" είναι το κόμμα που αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τις μάζες (...) Το κομματικό σχέδιο μιας "οργανωμένης ανυπακοής" δημιουργεί ωστόσο προβλήματα και στρεβλώσεις σε μια αυτόνομη έκφραση ανυπακοής που αναδεικνύεται στην κοινωνία (...) Με απλά λόγια, τα άτομα επιδιώκουν να αλλάξουν την πραγματικότητα της καθημερινής τους ζωής και αναλαμβάνουν το ρίσκο της συμμετοχής σε πράξεις ανυπακοής, ενώ τα κόμματα επιδιώκουν τη δική τους επιβίωση στην πολιτική σκηνή (...) Με ένα τέτοιο σχέδιο υπονομεύονται μορφές συλλογικής δράσης της κοινωνίας πολιτών». Τι λέει εδώ το «Βήμα»; Οτι η ανυπακοή γίνεται επικίνδυνη, όταν μπολιάζεται με τη στρατηγική του ΚΚΕ. Προσπαθεί, μάλιστα, να φέρει σε αντιπαράθεση την πολιτική του Κόμματος, με την «αυθόρμητη» διάθεση μιας μερίδας εργαζομένων να εκφράζουν εντός των ορίων του συστήματος την ανυπακοή τους σε ένα συγκεκριμένο νόμο. Και γιατί το λέει; Γιατί η αυθόρμητη εντός του συστήματος έκφραση της ανυπακοής, όταν μπολιάζεται με την πολιτική του ΚΚΕ, γίνεται οργανωμένη δύναμη ανατροπής.
Βεβαίως, όλη η παραπάνω εμβριθής ανάλυση πασχίζει να αποτρέψει πλατιές λαϊκές μάζες να συμπορευτούν με το ΚΚΕ. Ξέρουν ότι η εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε συνδυασμό με την αδυναμία τους να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πυροδοτεί νέες μορφές λαϊκής πρωτοβουλίας. Δημιουργούνται έτσι ισχυρές προϋποθέσεις μαζικής χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική και συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Αυτό είναι το καρφί που φοβούνται μην μπει βαθύτερα στο μάτι τους. Στη γιγάντωση της μαζικής, συλλογικά οργανωμένης ανυπακοής, που θα φτάνει μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, πρέπει να στοχεύσει ο λαός, δυναμώνοντας κι άλλο το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Θέλουν το ΚΚΕ στα μέτρα τους
Παπαγεωργίου Βασίλης
Γράφει ο Ψυχάρης στο πρωτοσέλιδο σχόλιο του κυριακάτικου «Βήματος»: «...καθώς έχομε δημοκρατία, οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν. Και καθώς ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, οι εναλλαγές είναι προβλέψιμες (...) Και τα άλλα κόμματα; Εδώ το παιγνίδι είναι "σικέ". Η παραδοσιακή Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ) που θα μπορούσε να εισφέρει πείρα και ιδέες και να παίζει ουσιώδη πολιτικό ρόλο έχει επιλέξει ακραίες θέσεις που την εγκλωβίζουν στα όρια της διαρκούς επανάστασης (...) Είναι ευτύχημα για όλους τους ότι δεν ζει ο Χαρίλαος Φλωράκης, που θα ψιθύριζε εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια!». Τι λέει; Οτι η δικομματική εναλλαγή είναι δεδομένη, αναλλοίωτη. Κατά συνέπεια, καθήκον του ΚΚΕ είναι να συνδράμει με συναίνεση και «εποικοδομητικές» προτάσεις τα κόμματα του κεφαλαίου και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Η πολιτική και η δράση του ΚΚΕ για την ανατροπή του συστήματος, τους δυσκολεύει. Το κάλεσμα στο λαό για οργανωμένη ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική και με δεδομένες τις δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης τους είναι κίνδυνος για τους αστούς. Και πασχίζουν να περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις πως η πολιτική του και η δράση του θα ήταν χρήσιμη στο λαό, εάν συνέβαλλαν στη διαχείριση του αστικού συστήματος, δηλαδή αν έκανε δήλωση υποταγής. Ξέρουν, βεβαίως, ότι σε καμιά ιστορική περίοδο της 93χρονης ζωής και δράσης του, το Κόμμα δε συνθηκολόγησε με τον αντίπαλο, που είναι και αντίπαλος του λαού. Εκεί πάνω, ο Ψυχάρης πετάει και την ατιμία του, κόβοντας και ράβοντας τα λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη στα μέτρα της άθλιας αστικής προπαγάνδας, για να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και τον ίδιο τον Χαρίλαο. Είναι αδίστακτοι, γιατί φοβούνται το ΚΚΕ και το λαό. Να ξέρουν καλά, τους τα 'χουμε ξαναπεί: Το ΚΚΕ ποτέ δεν κρέμασε ούτε πρόκειται να κρεμάσει τα «άρματα» ενάντια στην πολιτική τους, όσο κι αν τα δικά τους νταούλια σκούζουν για να το πετύχουν.
Ο κύριος αντιΚΚΕ καθηγητής...
Θέλει ο Ρούσης να κρυφτεί για το αντιΚΚΕ μένος του και η χαρά δεν τον αφήνει. Εργολαβία έχει αναλάβει ο κύριος καθηγητής στην εφημερίδα που γράφει την αντιΚΚΕ προπαγάνδα.Ψύχωση; `Η απωθημένα ανικανοποίητου ως προς τη στόχευσή του;
Το τελευταίο του πόνημα στην «Ελευθεροτυπία» φέρει τον τίτλο «Πόλεμος στα λόγια, παράδοση άνευ όρων στην πράξη» και αναφέρεται στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στις εξαγγελίες του υπουργείου Παιδείας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ανακάλυψε αδράνεια και «παράδοση άνευ όρων» του ΚΚΕ στην κυβέρνηση. Εδώ πλέον ξεπερνά και το ψέμα και τη γελοιότητα η εκτίμησή του. Μόνον αυτός θα μπορούσε να κάνει τέτοια ανακάλυψη, δηλαδή ότι το ΚΚΕ υποτάσσεται.
Τι λέει ο κύριος καθηγητής για το ΚΚΕ; Οτι «στο επίπεδο των πανεπιστημίων, τόσο όσον αφορά τα εν λόγω μέτρα όσο και την πρόταση διαλόγου της υπουργού Παιδείας, οι αντιδράσεις του ΚΚΕ είναι τουλάχιστον μέχρι τώρα σχεδόν ανύπαρκτες κι ακόμη χειρότερα με τη στάση του κάνει ό,τι μπορεί για να παρεμποδίσει την όποια μαχητική αντίδραση».
... και ο παραλογισμός
Αλήθεια, ποια μαχητική αντίδραση παρεμποδίζει το ΚΚΕ; Κάποιων καθηγητών και των πρυτάνεων, που, με προμετωπίδα το αυτοδιοίκητο, αρθρώνουν τάχα αντικυβερνητικό λόγο για ιδιαίτερα δικά τους ζητήματα, συμφωνώντας επί της ουσίας με το νόμο;
`Η την αντίδραση ενός διαλυμένου, με ευθύνη των παρατάξεων του δικομματισμού, κινήματος, στο οποίο συνδράμουν με την τακτική τους και άλλες λεγόμενες αριστερές παρατάξεις που φαίνεται να υποστηρίζει ο κύριος καθηγητής, που επιτείνουν την ανυπαρξία οργανωμένων συλλόγων, με τα δικά τους εκλεγμένα όργανα, στηρίζοντας τη διαπαραταξιακή εκπροσώπηση στέλνοντας τους φοιτητές σπίτια τους;
Ε, μ' αυτά, το ΚΚΕ όχι μόνο δε συμφωνεί, αλλά είναι αντίθετο. Αλλωστε, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μαζί με άλλους φοιτητές και σπουδαστές που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ, είναι οι μόνοι που δε σταμάτησαν ούτε ώρα να οργώνουν και τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, οργανώνοντας παράλληλα κινητοποιήσεις, με στόχους πάλης που θίγουν το νόμο και συνολική εναντίωση σ' αυτόν. Αλλά με πλαίσιο για σχολές σε όφελος του λαού και σε σύνδεση με το εργατικό κίνημα. Αντιπαραθέτουν στην παραταξικοποίηση του κινήματος την ανάγκη να οργανωθούν οι σύλλογοι, να μαζικοποιηθούν και όχι να θεωρείται κίνημα αυτό που στήνουν παρατάξεις, συμβάλλοντας και αυτές με τη δράση τους, την οποία φαίνεται να στηρίζει ο κύριος καθηγητής, στην αδράνεια του κινήματος. Κοινή δράση της αριστεράς θέλει ο κύριος καθηγητής, αλλά αυτό το έχει ξεπεράσει η ζωή. Γι' αυτό και ο φανατικός αντιΚΚΕ παραλογισμός του.
Δική τους η αντιλαϊκή πολιτική...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΗ η ελληνική κυβέρνηση μετά τις κολοσσιαίες μάχες του Σαββατοκύριακου με το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Υπουργοί, βουλευτές, στελέχη, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιστρατεύτηκαν και με υπεράνθρωπες προσπάθειες ...υπερασπίστηκαν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.
Απίστευτο παρασκήνιο με διπλωματικές προσπάθειες που κρέμονταν από μία κλωστή, αποφασιστικές κινήσεις, σθεναρή στάση, κρίσιμες αποφάσεις. Πολέμησαν σκληρά, αλλά στο τέλος νίκησαν.
Ετσι, λοιπόν, μπορούμε τώρα ως χώρα με περισσή αίσθηση περηφάνιας να γνωρίζουμε τελεσίδικα το εξής: Από εδώ και πέρα, τα αντιλαϊκά μέτρα θα μας τα ...ανακοινώνει η κυβέρνηση και κανένας άλλος!
Κανείς δε θα διανοηθεί να μιλήσει για μειώσεις μισθών, συντάξεων, ξεπουλήματα, κατάργηση δικαιωμάτων, απολύσεις και «απελευθερώσεις» κάθε είδους, αν δεν το πει πρώτα ο Πεταλωτής!
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ένας στους 10, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, χωρίς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει και το γιατί.
Να υποθέσουμε, μήπως, ότι αναπτύσσεται στη χώρα ένα ...κίνημα φυσιολατρίας; Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα για «επιστροφή στη φύση» και δε χρειάζονται το ηλεκτρικό ρεύμα;
Με δεδομένο ότι είναι μάλλον απίθανο να ...ψαρέψει κανείς στον Κηφισό, να βγει για κυνήγι μπεκάτσας στο Πεδίον του Αρεως ή να κόβει ξύλα στον Εθνικό Κήπο, μάλλον αλλού είναι το πρόβλημα...
Γρηγοριάδης Κώστας
Μάλλον δεν είναι υπερβολή - έτσι όπως πάει το πράγμα - να πούμε ότι η κυβερνητική πολιτική δεν γυρνάει ένα μέρος των εργαζομένων 50 χρόνια πίσω, αλλά πολύ περισσότερα.
Εκτός πια, αν το να ζεις χωρίς ρεύμα είναι κι αυτό κάποιου είδους «εκσυγχρονισμός», που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.
Feeds
