Με αξιοσημείωτη συνέπεια, ο αστικός Τύπος συντηρεί με κλιμακούμενη ένταση και επιχειρήματα την προπαγάνδα περί «ανομίας». Χαρακτηριστικά είναι τα σχετικά δημοσιεύματα στο έντυπο «Βήμα της Κυριακής», όπου, μεταξύ άλλων, σημειώνεται: «Ως πολιτική ανυπακοή ορίζεται ένα σύνολο μη θεσμοποιημένων μορφών πολιτικής έκφρασης και μαζικής κινητοποίησης που στοχεύει κατ' αρχάς στην ανάδειξη ενός προβλήματος στη δημοσιότητα». Αλήθεια, ποιος είναι αυτός ο «θεσμός», που θα κρίνει τις μορφές πάλης, τις οποίες συλλογικά αποφασίζει το κίνημα; Και ποιος βάζει όρια στους αγώνες, να φτάνουν μέχρι τη δημοσιοποίηση ενός προβλήματος και όχι μέχρι τη λύση του, προς όφελος του λαού, μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών σε βάρος της πολιτικής που σήμερα προκαλεί το πρόβλημα;

Είναι φανερή η διάθεση της εφημερίδας, με τον όρο «μη θεσμοποιημένη μορφή πάλης» να βάλει χαλινάρι στη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και να οδηγήσει στην απομόνωση όσους παλεύουν ενάντια στους άδικους για το λαό νόμους του αστικού κράτους. Στον αντίποδα, παρουσιάζει το κράτος σαν να ανέχεται τους αγώνες όταν αυτοί είναι εντός των «θεσμών». Αν όμως δε φοβόταν την οργανωμένη λαϊκή πάλη, σε όλες της τις εκφάνσεις, το αστικό πολιτικό σύστημα δε θα έβγαζε παράνομες 9 στις 10 απεργίες, μορφή η οποία, μάλιστα, θεωρείται δικαίωμα «θεσμικά» κατοχυρωμένο. Ο καημός τους είναι οι λαϊκοί αγώνες και κυρίως αυτοί που έχουν στρατηγική ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης. Αυτούς προσπαθούν να συκοφαντήσουν, για να αποτρέψουν τη συμμετοχή του λαού σε κινητοποιήσεις που διαπαιδαγωγούν στην οργανωμένη συλλογικά πολιτική ανυπακοή.

Σε άλλο σημείο γράφεται ότι «αν κύριο γνώρισμα της πολιτικής ανυπακοής είναι το στοιχείο της αυτοοργάνωσης των πολιτών, στην "οργανωμένη ανυπακοή" είναι το κόμμα που αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τις μάζες (...) Το κομματικό σχέδιο μιας "οργανωμένης ανυπακοής" δημιουργεί ωστόσο προβλήματα και στρεβλώσεις σε μια αυτόνομη έκφραση ανυπακοής που αναδεικνύεται στην κοινωνία (...) Με απλά λόγια, τα άτομα επιδιώκουν να αλλάξουν την πραγματικότητα της καθημερινής τους ζωής και αναλαμβάνουν το ρίσκο της συμμετοχής σε πράξεις ανυπακοής, ενώ τα κόμματα επιδιώκουν τη δική τους επιβίωση στην πολιτική σκηνή (...) Με ένα τέτοιο σχέδιο υπονομεύονται μορφές συλλογικής δράσης της κοινωνίας πολιτών». Τι λέει εδώ το «Βήμα»; Οτι η ανυπακοή γίνεται επικίνδυνη, όταν μπολιάζεται με τη στρατηγική του ΚΚΕ. Προσπαθεί, μάλιστα, να φέρει σε αντιπαράθεση την πολιτική του Κόμματος, με την «αυθόρμητη» διάθεση μιας μερίδας εργαζομένων να εκφράζουν εντός των ορίων του συστήματος την ανυπακοή τους σε ένα συγκεκριμένο νόμο. Και γιατί το λέει; Γιατί η αυθόρμητη εντός του συστήματος έκφραση της ανυπακοής, όταν μπολιάζεται με την πολιτική του ΚΚΕ, γίνεται οργανωμένη δύναμη ανατροπής.

Βεβαίως, όλη η παραπάνω εμβριθής ανάλυση πασχίζει να αποτρέψει πλατιές λαϊκές μάζες να συμπορευτούν με το ΚΚΕ. Ξέρουν ότι η εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε συνδυασμό με την αδυναμία τους να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πυροδοτεί νέες μορφές λαϊκής πρωτοβουλίας. Δημιουργούνται έτσι ισχυρές προϋποθέσεις μαζικής χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική και συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Αυτό είναι το καρφί που φοβούνται μην μπει βαθύτερα στο μάτι τους. Στη γιγάντωση της μαζικής, συλλογικά οργανωμένης ανυπακοής, που θα φτάνει μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, πρέπει να στοχεύσει ο λαός, δυναμώνοντας κι άλλο το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ.