Οι εργάτες του «Εργάνη» στην απεργιακή διαδήλωση

«Μέσα στους χώρους δουλειάς υπάρχει δυσαρέσκεια, αλλά και ανυπομονησία», μας λέει ο Γ. Τασιούλας, εξηγώντας την κατάσταση που επικρατεί μέσα στα εργοτάξια. Και συνεχίζει: «Ταυτόχρονα, όμως, καλλιεργούνται και αυταπάτες. Και εκεί είναι που απαιτείται η οργανωμένη παρέμβαση από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλιώς, οι εργαζόμενοι, θα ρίχνουν διαρκώς τον πήχη». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ταξικό συνδικάτο των Οικοδόμων εντάσσει στην πάλη και στην καθημερινή επαφή και συζήτηση με τους εργάτες, εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, που απαιτούνται για την αλλαγή των συσχετισμών.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της δουλειάς που έκανε το Συνδικάτο, στην κατασκευαστική εταιρεία «ΚΑΠΕΤΑΝΙΔΗΣ». Εκεί οι εργάτες ήταν απλήρωτοι επί δυόμισι μήνες. Η κατάσταση είχε φτάσει πια στο απροχώρητο, όταν οι εργαζόμενοι αντέδρασαν, ανοργάνωτα στην αρχή.

«Προχωρήσαμε σε άμεση παρέμβαση», μας εξηγεί ο Γ. Τασιούλας. «Επί δέκα μέρες ήμασταν εκεί, στον τόπο δουλειάς, δίπλα στους εργάτες. Εκεί αντιμετωπίσαμε μαζί την εργοδοτική τρομοκρατία, που έφτασε στο σημείο να καλέσει ακόμη και μηχανισμούς καταστολής». Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, πως η εργοδοσία, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους εργάτες, αλλά και να διώξει το Συνδικάτο από τον τόπο δουλειάς, έφτασε στο σημείο, όχι μόνο να καλέσει την αστυνομία, αλλά ακόμη και να χρησιμοποιήσει τραμπούκους.

Τι πέτυχε μέσα από αυτή την καθημερινή παρέμβαση το Συνδικάτο; Ο Γ. Τασιούλας, μας εξηγεί: «Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το Συνδικάτο, δεν ήταν μόνο το αποκούμπι των εργαζόμενων, αλλά ταυτόχρονα, επιδιώξαμε να ανοίξουμε δρόμο. Ολοι κατανόησαν την ανάγκη σύγκρουσης με την εργοδοσία για να έρθουν τα όποια αποτελέσματα. Οι εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν και, ταυτόχρονα, εμπιστεύθηκαν το Συνδικάτο. Ανοίξαμε τη σύγκρουση με την εργοδοσία. Αναπτύχθηκε η αλληλεγγύη από τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ. Κατανόησαν πως αυτή είναι η δύναμη που μπορούν να ακουμπήσουν».

Μέσα από την ανάπτυξη ενός τέτοιου πολύπλευρου καθημερινού αγώνα, πέτυχαν την καταβολή των δεδουλευμένων. «Ομως, δε σταματήσαμε εκεί. Συνεχίσαμε και συνεχίζουμε», μας λέει ο πρόεδρος του Συνδικάτου. «Ολο αυτό το διάστημα, προχωρήσαμε στην εγγραφή 40 εργαζομένων στο Συνδικάτο. Τους καλέσαμε σε δύο συσκέψεις. Μία στη διάρκεια του αγώνα και μία αμέσως μετά. Ταυτόχρονα, τους χρεώσαμε συγκεκριμένη δουλειά, όπως για παράδειγμα να γράψουν και άλλους οικοδόμους, από το περιβάλλον τους, από τους φίλους τους, στο Συνδικάτο».

Ακόμη κι έτσι, όμως, το Συνδικάτο δεν καλλιέργησε αυταπάτες: «Επισημάναμε», τόνισε ο Γ. Τασιούλας, «ότι μια μεμονωμένη νίκη δε φτάνει. Οτι τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν και άλλοι εργαζόμενοι του κλάδου, αλλά και συνολικά οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων. Κάναμε συζήτηση για τη συμβολή που χρειάζεται στην οργανωμένη πάλη, ότι χρειάζεται ενιαία απάντηση στο ενιαίο της επίθεσης. Με μια κουβέντα, άνοιξε συζήτηση πάνω στα κεντρικά ζητήματα. Επιπλέον, προχωρήσαμε ένα ακόμη βήμα. Προχωρήσαμε στη δημιουργία εργοταξιακής - επιχειρησιακής επιτροπής. Καλέσαμε τους εργάτες να οργανώσουν οι ίδιοι τη δουλειά μπροστά στην απεργία. Η δράση του Συνδικάτου, λοιπόν, γίνεται αποφασιστική όταν επιδρά στη ζωή αυτών των εργατών, ανεξάρτητα απ' το αποτέλεσμα».

Ενα άλλο παράδειγμα είναι η δουλειά που γίνεται στο Επιχειρησιακό Σωματείο του «ΕΡΓΑΝΗ». Οι εργαζόμενοι, παραμένουν απλήρωτοι από το Δεκέμβρη του 2009, με την εργοδοσία να τους κρατά σε μια μόνιμη κατάσταση ομηρίας. Μαζί με το ταξικό τους Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, οργάνωσαν τον αγώνα τους, πραγματοποίησαν κατάληψη στο εργοστάσιο και τώρα βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας τους τελευταίους πέντε μήνες. «Εκεί», μας εξηγεί ο Γ. Τασιούλας, «προχωρήσαμε στη σύνδεση με τη γενικότερη δουλειά. Οι εργαζόμενοι έφτιαξαν ανακοίνωση του Σωματείου και ταυτόχρονα προχώρησαν σε πλατύ κάλεσμα και μαζική εξόρμηση στην αγορά του Βύρωνα, εκεί, δηλαδή, που βρίσκεται το εργοτάξιο».

Από την απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια

Από την πρώτη κουβέντα η συνδικαλίστρια σημειώνει ότι ένα βασικό ποιοτικό βήμα είναι το εξής: «Η κουβέντα πλέον μπαίνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους στο διά ταύτα. Αναδεικνύεται πιο ξεκάθαρα, ότι η μόνη διέξοδος είναι σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, σε έναν Κρατικό Φορέα παραγωγής, εισαγωγής, έρευνας και διανομής φαρμάκων, που θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά και ποιοτικό φάρμακο για όλους όσοι το έχουν ανάγκη. Αυτές οι συζητήσεις σε συσκέψεις, σε γενικές συνελεύσεις, άνθρωπο τον άνθρωπο, βοήθησαν, ώστε οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν πιο συνειδητά σε αυτή τη μάχη. Να βλέπουν το "αύριο", την ανάγκη της οργάνωσης και αντεπίθεσης, να μην απογοητεύονται στη λογική ότι "με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα"...»

Από τη μεριά της, η εργοδοσία αξιοποιεί όλα τα μέσα για να κάμψει την όποια αγωνιστικότητα πριν ακόμη καν εκδηλωθεί. Προβάλλει το γεγονός ότι οι αντεργατικοί νόμοι έχουν πλέον «περάσει» και προπαγανδίζει πως «δε γίνεται τίποτα». Η τεράστια κερδοφορία και σε συνθήκες κρίσης (σ.σ. παρουσιάζει το μεγαλύτερο περιθώριο μικτού κέρδους και κορυφαίος υποκλάδος είναι τα καλλυντικά, ενώ τη διετία 2007-2008, οι 4 μεγαλύτερες εταιρείες σημείωσαν επίσημα καθαρά κέρδη περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ) επιτρέπει στους φαρμακοβιομηχάνους να «εξαγοράζουν» τις απολύσεις μετατρέποντάς τες σε «εθελούσιες αποχωρήσεις». Επιπλέον, οι φαρμακοβιομήχανοι ...υπενθυμίζουν συνεχώς στους εργαζόμενους πόσο «τυχεροί» είναι, οπότε πρέπει να «βάλουν πλάτη» για να μη «χάσουν την ωραία τους δουλειά». Αλλες φορές η τρομοκρατία είναι ανοιχτή. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η συμμετοχή των εργαζομένων του κλάδου ήταν αρκετά μεγάλη, πιο συνειδητή και οι συζητήσεις πιο «βαθιές». Επιπλέον έγιναν νέες εγγραφές στο συνδικάτο από κάθε εργοστάσιο, φαρμακαποθήκη και από φαρμακεία.

«Στον "Γερολυμάτο" έγιναν απολύσεις λίγες μέρες πριν από την απεργία για να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι. Παρ' όλα αυτά περίπου 10 άτομα, μόλις είδαν το συνδικάτο έξω από το εργοστάσιο την ημέρα της απεργίας, δεν μπήκαν για δουλειά και ήρθαν στη συγκέντρωση», σημειώνει η Γ. Ταβουλάρη.

Φάνηκε πως, όπου το συνδικάτο έχει «πόδια», αυτό βοηθάει. Για παράδειγμα, στις δύο μεγαλύτερες φαρμακαποθήκες, ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ και ΣΥΝΦΑ οι επιτροπές αγώνα, που έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους εργαζόμενους, συνεδρίασαν και έκαναν συσκέψεις με αποτέλεσμα να είναι ανεβασμένη η συμμετοχή στην απεργία και στη συγκέντρωση. Επίσης, αυξημένη ήταν η συμμετοχή στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ εργαζομένων σε φαρμακεία, παρά τις πιέσεις ορισμένων φαρμακοποιών να ταυτιστούν οι εργαζόμενοι με συντεχνιακά αιτήματα που προβάλλει η ηγεσία τους.

Σοβαρή προσπάθεια έγινε για να συνεδριάσουν και να μπουν σε δράση τα επιχειρησιακά σωματεία. Ωθηση σε αυτό έδωσε και η Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής. Θετική πείρα έρχεται από αρκετούς χώρους, όπως π.χ. από την Τζόνσον. Εκεί το σωματείο πολλές μέρες πριν είχε κάνει συνέλευση και αναλυτική κουβέντα με τους εργαζόμενους με αποτέλεσμα η συμμετοχή στην απεργία να αγγίξει το 100%. Αλλά και στη Λορεάλ, όπου στο ΔΣ του σωματείου δεν πλειοψήφησε η πρόταση για απεργία, αρκετοί εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας που είχε κάνει παρέμβαση στο εργοστάσιο.

Οπως τονίζει η Γ. Ταβουλάρη, «υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία που δεν "ορθώνουν ανάστημα", ταλαντεύονται, επηρεάζονται από συμβιβασμένες αντιλήψεις και ουσιαστικά κάνουν τη δουλειά του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι μεγάλα τα εμπόδια που βάζουν. Ακόμη και "ναι" να πουν σε μία απεργία, δεν δουλεύουν για την οργάνωση στο χώρο δουλειάς τους, ούτε καν για την επιτυχία της απεργίας. Λένε στους εργαζόμενους "όποιος θέλει ας απεργήσει". Αυτό φέρνει απογοήτευση, ότι οι αγώνες είναι αδιέξοδοι. Και τέτοιοι "αγώνες" όντως είναι αδιέξοδοι. Είναι σημαντικό τα επιχειρησιακά σωματεία να κατανοούν και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου. Φάνηκε και σε αυτή την απεργιακή μάχη. Στον Πειραϊκό Φαρμακευτικό Συνεταιρισμό (ΠΕΙΦΑΣΥΝ) έγινε γενική συνέλευση, στη ΦΑΜΑΡ στον Αυλώνα το σωματείο οργάνωσε συζητήσεις με τους εργαζόμενους, το ίδιο και στη ΛΑΒΙΦΑΡΜ και η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν καλή και στην απεργιακή συγκέντρωση».