Από την απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια

Από την πρώτη κουβέντα η συνδικαλίστρια σημειώνει ότι ένα βασικό ποιοτικό βήμα είναι το εξής: «Η κουβέντα πλέον μπαίνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους στο διά ταύτα. Αναδεικνύεται πιο ξεκάθαρα, ότι η μόνη διέξοδος είναι σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, σε έναν Κρατικό Φορέα παραγωγής, εισαγωγής, έρευνας και διανομής φαρμάκων, που θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά και ποιοτικό φάρμακο για όλους όσοι το έχουν ανάγκη. Αυτές οι συζητήσεις σε συσκέψεις, σε γενικές συνελεύσεις, άνθρωπο τον άνθρωπο, βοήθησαν, ώστε οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν πιο συνειδητά σε αυτή τη μάχη. Να βλέπουν το "αύριο", την ανάγκη της οργάνωσης και αντεπίθεσης, να μην απογοητεύονται στη λογική ότι "με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα"...»

Από τη μεριά της, η εργοδοσία αξιοποιεί όλα τα μέσα για να κάμψει την όποια αγωνιστικότητα πριν ακόμη καν εκδηλωθεί. Προβάλλει το γεγονός ότι οι αντεργατικοί νόμοι έχουν πλέον «περάσει» και προπαγανδίζει πως «δε γίνεται τίποτα». Η τεράστια κερδοφορία και σε συνθήκες κρίσης (σ.σ. παρουσιάζει το μεγαλύτερο περιθώριο μικτού κέρδους και κορυφαίος υποκλάδος είναι τα καλλυντικά, ενώ τη διετία 2007-2008, οι 4 μεγαλύτερες εταιρείες σημείωσαν επίσημα καθαρά κέρδη περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ) επιτρέπει στους φαρμακοβιομηχάνους να «εξαγοράζουν» τις απολύσεις μετατρέποντάς τες σε «εθελούσιες αποχωρήσεις». Επιπλέον, οι φαρμακοβιομήχανοι ...υπενθυμίζουν συνεχώς στους εργαζόμενους πόσο «τυχεροί» είναι, οπότε πρέπει να «βάλουν πλάτη» για να μη «χάσουν την ωραία τους δουλειά». Αλλες φορές η τρομοκρατία είναι ανοιχτή. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η συμμετοχή των εργαζομένων του κλάδου ήταν αρκετά μεγάλη, πιο συνειδητή και οι συζητήσεις πιο «βαθιές». Επιπλέον έγιναν νέες εγγραφές στο συνδικάτο από κάθε εργοστάσιο, φαρμακαποθήκη και από φαρμακεία.

«Στον "Γερολυμάτο" έγιναν απολύσεις λίγες μέρες πριν από την απεργία για να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι. Παρ' όλα αυτά περίπου 10 άτομα, μόλις είδαν το συνδικάτο έξω από το εργοστάσιο την ημέρα της απεργίας, δεν μπήκαν για δουλειά και ήρθαν στη συγκέντρωση», σημειώνει η Γ. Ταβουλάρη.

Φάνηκε πως, όπου το συνδικάτο έχει «πόδια», αυτό βοηθάει. Για παράδειγμα, στις δύο μεγαλύτερες φαρμακαποθήκες, ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ και ΣΥΝΦΑ οι επιτροπές αγώνα, που έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους εργαζόμενους, συνεδρίασαν και έκαναν συσκέψεις με αποτέλεσμα να είναι ανεβασμένη η συμμετοχή στην απεργία και στη συγκέντρωση. Επίσης, αυξημένη ήταν η συμμετοχή στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ εργαζομένων σε φαρμακεία, παρά τις πιέσεις ορισμένων φαρμακοποιών να ταυτιστούν οι εργαζόμενοι με συντεχνιακά αιτήματα που προβάλλει η ηγεσία τους.

Σοβαρή προσπάθεια έγινε για να συνεδριάσουν και να μπουν σε δράση τα επιχειρησιακά σωματεία. Ωθηση σε αυτό έδωσε και η Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής. Θετική πείρα έρχεται από αρκετούς χώρους, όπως π.χ. από την Τζόνσον. Εκεί το σωματείο πολλές μέρες πριν είχε κάνει συνέλευση και αναλυτική κουβέντα με τους εργαζόμενους με αποτέλεσμα η συμμετοχή στην απεργία να αγγίξει το 100%. Αλλά και στη Λορεάλ, όπου στο ΔΣ του σωματείου δεν πλειοψήφησε η πρόταση για απεργία, αρκετοί εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας που είχε κάνει παρέμβαση στο εργοστάσιο.

Οπως τονίζει η Γ. Ταβουλάρη, «υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία που δεν "ορθώνουν ανάστημα", ταλαντεύονται, επηρεάζονται από συμβιβασμένες αντιλήψεις και ουσιαστικά κάνουν τη δουλειά του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι μεγάλα τα εμπόδια που βάζουν. Ακόμη και "ναι" να πουν σε μία απεργία, δεν δουλεύουν για την οργάνωση στο χώρο δουλειάς τους, ούτε καν για την επιτυχία της απεργίας. Λένε στους εργαζόμενους "όποιος θέλει ας απεργήσει". Αυτό φέρνει απογοήτευση, ότι οι αγώνες είναι αδιέξοδοι. Και τέτοιοι "αγώνες" όντως είναι αδιέξοδοι. Είναι σημαντικό τα επιχειρησιακά σωματεία να κατανοούν και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου. Φάνηκε και σε αυτή την απεργιακή μάχη. Στον Πειραϊκό Φαρμακευτικό Συνεταιρισμό (ΠΕΙΦΑΣΥΝ) έγινε γενική συνέλευση, στη ΦΑΜΑΡ στον Αυλώνα το σωματείο οργάνωσε συζητήσεις με τους εργαζόμενους, το ίδιο και στη ΛΑΒΙΦΑΡΜ και η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν καλή και στην απεργιακή συγκέντρωση».