Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λένε, και για να αποφύγουν τον γκρεμό θέλουν κι άλλα θύματα.

Προχωράνε σαλαμοποιώντας τους εργαζόμενους. Οπως τώρα, που οι αναλυτές τους βάλαν στο στόχαστρο ακόμα πιο έντονα τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ, ουσιαστικά εργαζόμενους σε ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις. Χτυπώντας και αυτούς, κάνουν ένα ακόμα βήμα για το χτύπημα συνολικά των μισθών, κάθε εργατικού δικαιώματος.

Παράλληλα, η προπαγανδιστική μηχανή της αστικής τάξης προβάλλει ως προσφορά στους εργαζόμενους ένα ακόμα βήμα για το βάθεμα της εκμετάλλευσής τους, τις περίφημες «επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας», με τις οποίες η κυβέρνηση επιχειρεί να βγάλει από πάνω της τομείς αποκλειστικής αρμοδιότητας του κράτους, στους οποίους καλεί τους εργαζόμενους να τους αναλάβουν ως «επιχειρηματίες» με κερασάκι την ασφαλιστική τους κάλυψη. Στην πράξη προωθεί την ιδιωτικοποίηση κρισιμότατων τομέων, δουλειά με μεροκάματα πείνας στους εργαζόμενους σ' αυτές τις επιχειρήσεις, προσφορά υπηρεσιών με πληρωμή από τους χρήστες τους.

Ενα προς ένα τα στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής κάνουν ακόμα πιο καθαρό πως το πρόβλημα δεν είναι η διαχείριση κάποιας «κρίσης χρέους», αλλά η γενίκευση της επίθεσης στο σύνολο της εργατικής τάξης.

Οσο πλησιάζει η ώρα για το πιο πικρό ποτήρι, η ώρα, δηλαδή, που η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να βγει ανοιχτά να δηλώσει ότι ο κεντρικός στόχος είναι να τσακιστεί ένα μεγάλο μέρος εργαζομένων για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τόσο αυξάνεται η προπαγανδιστική πίεση από τον αστικό Τύπο να μην κάνει πίσω η κυβέρνηση από τον κύριο στόχο.

Οι απειλές που εκτοξεύονται για να τρομοκρατηθούν τα λαϊκά στρώματα ποικίλλουν, αλλά όλες συντείνουν σε ένα: Τα κεφάλια μέσα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ολες, όμως, οι εξελίξεις βεβαιώνουν για το ακριβώς αντίθετο. Οσο μονόδρομος είναι για το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του καταστρέφοντας εργατική δύναμη για να γλιτώσει όσο γίνεται το ίδιο από την καταστροφή της κρίσης, άλλο τόσο μονόδρομος είναι για την εργατική τάξη να δει κατάματα το κύριο: Το θέμα της εξουσίας.

Οι απειλές και η τρομοκράτηση των εργαζομένων δεν πρέπει να πιάσουν τόπο, καθώς έχει ξανά και ξανά αποδειχτεί πως όσο δίνεις δάχτυλο θα σου πάρουν και το χέρι.

Το λένε καθαρά, μιλάνε για «πολεμική κυβέρνηση», δηλαδή κυβέρνηση που θα συγκεντρώσει τη δύναμη πυρός της αστικής τάξης.

Ακριβώς απέναντι είναι η λαϊκή ανάγκη: Τώρα να δυναμώσουν οι διεργασίες για το χτίσιμο του λαϊκού μετώπου που θα διεκδικεί το ίδιο την εξουσία. Τώρα είναι η ώρα που επιβεβαιώνονται στην πράξη μία προς μία οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ, τόσο για το χαρακτήρα της κρίσης, όσο και για τη μόνη διέξοδο που υπάρχει προς όφελος των λαϊκών αναγκών.

Επιμένουν να το βεβαιώνουν με τον τρόπο τους και οι αστοί αρθρογράφοι, που προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν καρικατούρα τις θέσεις του ΚΚΕ, καθώς αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που περιέχει το πολύ συγκεκριμένο κάλεσμα του ΚΚΕ για οργανωμένη ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική που συνοδεύεται από την πρόταση για διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης τώρα!

Τώρα είναι η ώρα για μαζικό απεγκλωβισμό από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το «κράξιμο» διαφόρων κυβερνητικών όπου εμφανιστούν μπορεί να προσφέρεται για ανούσια ρεπορτάζ που γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο, συμβάλλουν, όμως, και στην εκτόνωση της λαϊκής οργής. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από το να αρκεί ένα «κράξιμο».

Από μέρα σε μέρα, χιλιάδες οικογένειες, εκατομμύρια εργαζομένων βυθίζονται στην απόγνωση, χωρίς να γίνεται κουβέντα για τους συνταξιούχους που έφτασαν ήδη να ζητάνε βοήθεια από τα παιδιά ίσα ίσα για να έχουν ένα πιάτο φαΐ. Ενώ η κυβέρνηση κινδυνολογεί με την πτώχευση, η ελληνική οικογένεια έχει ήδη πτωχεύσει.

Η απεμπλοκή μεγάλων μαζών εργαζομένων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος για όσους δε θέλουν να πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΩΡΙΜΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τώρα ή ποτέ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μάρτιος κρίσιμων αποφάσεων

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Μας σπρώχνουν σε εξέγερση

ΕΘΝΟΣ: Υγρόν πυρ σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Κόψτε τώρα 20% από τους μισθούς»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Απολύσεις στο Δημόσιο και τέλος στις κλαδικές συμβάσεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Καταργείται το 30% των οργανικών θέσεων

ΑΥΡΙΑΝΗ: Fast κραχ με ακαριαία επιστροφή στη δραχμή

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οριστικό τέλος στα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων

ΤΑ ΝΕΑ: Δήμευση περιουσίας για «μαύρη εργασία»

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Θρυαλλίδα ΕΚΤ για τα deals

Η ΑΥΓΗ: Αλμα στο κενό

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: «Νέα μέτρα μια ζωή, αλλιώς ξανά δραχμή»

«Οσο δικαιολογημένες και αν είναι οι απεργίες, όσο και αν είναι απάνθρωπες οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι πολίτες δεν ξεσηκώνονται, όπως θα επιθυμούσε τμήμα της Αριστεράς (...) Εκείνο που γίνεται στη δημοκρατία είναι να δημιουργούνται μικρότερα ή μεγαλύτερα αδιέξοδα σε διάφορες όψεις της ζωής (...) τις απαντήσεις θα τις δώσει το προσεχές μέλλον. Και αν είναι τόσο επώδυνες ώστε να απαιτούνται αποφάσεις σύνθετες, τότε το αδιέξοδο αίρεται αποφασιστικά και ταχέως. Με εκλογές...» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο (...) έχουμε χρεοκοπήσει (...) θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό (...) η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο (...) έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια "πολεμική" κυβέρνηση (...) μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να... ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η αντεργατική αντιλαϊκή επέλαση, με τη νέα επικαιροποίηση του μνημονίου, αποκαλύπτει ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο συνεχίζουν αταλάντευτα στην παραπέρα δραστική μείωση των μισθών, στη γενίκευση της προσωρινής - ελαστικής εργασίας, στην ακόμα μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών στην Υγεία και στις εναπομείνασες κοινωνικές δαπάνες, σε νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, νέα φορολογικά βάρη, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και νέες ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις. Η μόνη απάντηση είναι η ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική, που πρέπει να αποκτά μαζικό, οργανωμένο και μόνιμο χαρακτήρα. Στο κέντρο της πάλης να μπαίνει η ανάγκη άλλου δρόμου ανάπτυξης, άλλης πολιτικής, αλλαγής τάξης στην εξουσία. Σ' αυτό τον αγώνα η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ και στην ΟΓΕ, στο μετωπικό τους σχήμα, αποτελεί τον ισχυρό μοχλό. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι ο πρωταρχικός όρος για αλλαγές σ' αυτήν την προοπτική, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία» (από το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).