Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είχε να λύσει το εξής πρόβλημα. Πώς, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, με τη λαϊκή κατανάλωση να κατρακυλά με διψήφια νούμερα, την ανεργία να εκτινάσσεται σε πρωτοφανή μεταπολεμικά επίπεδα, τους μισθούς να συρρικνώνονται και τα καταστήματα των μικρών επαγγελματιών και των αυτοαπασχολουμένων να κλείνουν κατά χιλιάδες....Πώς, σε αυτές τις τραγικές για τα λαϊκά στρώματα συνθήκες, θα μπορέσει να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα έστω και αν χρειαστεί να τα στύψει φορολογικά.

Τη λύση το υπουργείο Οικονομικών τη βρήκε στην επιβολή δρακόντειων μέτρων, για τον έλεγχο - υποτίθεται - της φοροδιαφυγής. Ετσι, με το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο η μη καταβολή ληξιπρόθεσμων οφειλών, ΦΠΑ και εισοδήματος, θεωρούνται ποινικά αδικήματα, για τα οποία θεσπίζεται διαρκές αυτόφωρο και επιβάλλονται ποινές φυλάκισης, οι οποίες μπορεί να φτάσουν έως και τα 20 χρόνια κάθειρξη. Το δίλημμα που τίθεται στους εργαζόμενους και τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες, είναι ή πληρώνετε τους φόρους, ή θα βρεθείτε πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Το κάλπικο επιχείρημα που προβάλλει κατά κόρον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει επί χρόνια εθιστεί στη φοροδιαφυγή και προφανώς για να αποκτήσει φορολογική συνείδηση, θα πρέπει να ανοίξουν οι πύλες των φυλακών. Φυσικά, ο ελληνικός λαός, δεν είναι καθ' έξιν φοροφυγάς, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι κυβερνητικοί κονδυλοφόροι. Αλλωστε, στους εργαζόμενους παρακρατούνται οι φόροι από τις επιχειρήσεις που δουλεύουν και αυτές τους αποδίδουν στην εφορία. Αλλο ζήτημα πόσες το κάνουν και πόσες όχι, αλλά όσες δεν το κάνουν, αυτές «κλέβουν» την εφορία. Οσο για τους μικρομαγαζάτορες, αυτούς τους έχει τσακίσει η ένταση του ανταγωνισμού και ιδιαίτερα στις συνθήκες κρίσης δε βγάζουν ούτε μεροκάματο. Αυτούς θέλει να τσακίσει η κυβέρνηση με το φορολογικό, ως ένα ακόμη μέτρο ξεκληρίσματός τους σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει ένα από τα αντιλαϊκότερα και ταξικότερα φορολογικά συστήματα στην Ευρώπη. Ενα σύστημα βαθιά άδικο και αντιδραστικό, το οποίο στηρίζεται στην επαχθή έμμεση φορολογία, ενώ βαθιά αντιδραστική είναι και η άμεση φορολογία, η οποία επιβαρύνει υπέρμετρα τα μικρά και μεσαία εισοδήματα και φοροαπαλλάσσει τα μεγάλα. Είναι άλλωστε γνωστό το όργιο που γίνεται με τις Ανώνυμες Εταιρείες, οι οποίες δεν ελέγχονται φορολογικά, δηλώνουν ό,τι τους καπνίσει και αυτός είναι ο λόγος που τα έσοδα από τη φορολογία Νομικών Προσώπων έχουν πάρει την κατιούσα. Φυσικά, πρόκειται για πολιτική απόφαση.

Οι... αδιάφθοροι του υπουργείου Οικονομικών φυσικά και γνωρίζουν ότι οι μικρές επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι, εναντίον των οποίων στρέφει τα βέλη, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα «αντικειμενικά» κριτήρια φορολόγησης, αλλά και με ένα σύστημα τακτικών και προσωρινών ελέγχων, που τους «έγδαραν» κυριολεκτικά, στο οποίο προΐστατο το γνωστό ΣΔΟΕ. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχουν γίνει περισσότερες από 10 φορολογικές ρυθμίσεις, τύποις προαιρετικές, επί της ουσίας εξαναγκαστικές, καθώς οι μη προσερχόμενοι απειλούνταν με τον μπαμπούλα του ΣΔΟΕ.

Αυτοί που κατηγορούν τον ελληνικό λαό για φοροδιαφυγή, είναι οι ίδιοι που μέσα σε ένα χρόνο αύξησαν το ΦΠΑ κατά 4 μονάδες, είναι οι ίδιοι που αύξησαν τη φορολογία καυσίμων κατά 45% και είναι επίσης οι ίδιοι που μείωσαν τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων κατά 4 μονάδες, ενώ παράλληλα κατάργησαν τη φορολογία των μη διανεμόμενων κερδών. Αν δεν είναι αυτές οι απροκάλυπτες φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις πράξεις διαφθοράς, εργαλεία που εντείνουν στο έπακρο την αντίθεση πλούτου - φτώχειας, τότε τι μπορεί να είναι;