Σε βήμα ενημέρωσης για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, αλλά και έκφρασης αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους λαούς και καταδίκης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, εξελίχθηκε η εκδήλωση με θέμα «Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή» που διοργάνωσε η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, την Πέμπτη το βράδυ στην Αθήνα, στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων.

Στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της διεθνούς αντιιμπεριαλιστικής συνάντησης που ξεκινάει σήμερα στα Χανιά, μίλησαν ο Muhammad Hesham, μέλος της Γραμματείας της Επιτροπής Ειρήνης Αιγύπτου, ο Aqel Taqaz, συντονιστής της Παλαιστινιακής Επιτροπής για την Ειρήνη και την Αλληλεγγύη, και η Αγγελική Σαμούρη, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ και πρόεδρος της ΠΕΔΥΕ.

Παρόντες ήταν ο Γραμματέας της πρεσβείας της Παλαιστίνης στην Αθήνα Μουσταφά Αζούζ, εκ μέρους της ΚΟΑ του ΚΚΕ, ο Β. Δημόπουλος, ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Χρ. Τσιντζιλώνης, εκπρόσωποι της ΟΓΕ, της ΕΕΔΔΑ, της ΚΕΘΑ, ο πρέσβης επί τιμή Θ. Στοφορόπουλος, ο επίτιμος δήμαρχος Καισαριανής Π. Μακρής, καθώς και ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ Ε. Μαχαίρας και η γγ της ΕΕΔΥΕ, η βουλευτής του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου.

Τη συζήτηση συντόνισε ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ και Εκτελεστικός Γραμματέας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, ο οποίος τόνισε: «είμαστε με τα δίκαια και τον αγώνα των αραβικών όπως και όλων των λαών και καταδικάζουμε οποιαδήποτε σκέψη ή ακόμα και ανοχή για ιμπεριαλιστική επίθεση, με πρόσχημα τις εξελίξεις».

Η Αγγελική Σαμούρη στην εισηγητική παρέμβαση που έκανε εκ μέρους της ΕΕΔΥΕ, επισήμανε: «Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους λαούς της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, αλλά και όλων των άλλων αραβικών χωρών, που αυτές τις μέρες βρίσκονται στο δρόμο και αγωνίζονται. Καταδικάζουμε επίσης το αιματοκύλισμα του λαού της Λιβύης, που οργανώνεται από το καθεστώς του Καντάφι, ένα καθεστώς σήμερα σύμμαχο των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που ακολουθεί μια βάρβαρη καταστολή του λαού του ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τις πολυεθνικές εταιρείες και διεθνή μονοπώλια. Υπό κανένα πρόσχημα όμως δεν συμφωνούμε με την στρατιωτική ή άλλη ξένη επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ή την επιβολή οικονομικών κυρώσεων που τελικά πλήττουν τον ίδιο τον λαό».

Και πρόσθεσε: «Καταδικάζουμε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση-επέμβαση με οποιοδήποτε πρόσχημα στην Λιβύη. Ο λαός της Λιβύης πρέπει να βρει μόνος τον δρόμο του χωρίς ξένες επεμβάσεις και προστάτες». Συνεχίζοντας έθεσε τα αιτήματα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για άμεσα απεμπλοκή της Ελλάδας από την επιχειρούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Ο Aqel Taqaz έκανε εκτενή αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Παλαιστίνη, επισημαίνοντας το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η λεγόμενη ειρηνευτική διαδικασία, 18 χρόνια μετά τη συμφωνία του Οσλο, καθώς σήμερα οι εποικισμοί δεν έχουν αφήσει τίποτα και τα παλαιστινιακά εδάφη στη Δυτική Οχθη έχουν πλέον μοιραστεί σε τρία μικρά κομμάτια χωρίς εδαφική συνέχεια. «Η υποστήριξη και η αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό χρειάζεται τώρα και θα χρειαστεί και αύριο», κατέληξε μεταξύ άλλων.

Ο Muhammad Hesham, αναφέρθηκε στις λαϊκές κινητοποιήσεις που εξελίσσονται από την Αλγερία ως την Υεμένη, από το Μπαχρέιν ως την Τυνησία και από την Αίγυπτο ως την Παλαιστίνη. Οπως είπε, «τα δεινά που οδήγησαν σε αυτές τις εξεγέρσεις, μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Κάποιες χώρες όπως η Παλαιστίνη και το Ιράκ πλήττονται από στρατιωτική κατοχή που εξακολουθεί να στερεί από τους λαούς αυτών των χωρών τα βασικά δικαιώματά τους στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Κάποιες άλλες όπως η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Αλγερία και η Υεμένη υπέστησαν για πολλά χρόνια τη δικτατορία και την διαφθορά που έκαναν την πλειοψηφία του λαού να είναι ευάλωτο θύμα της φτώχειας και της περιθωριοποίησης».

Πλήθος κόσμου συμμετείχε στην εκδήλωση με θέμα «Μελετάμε την ιστορία μας, βγάζουμε συμπεράσματα, γινόμαστε ικανότεροι στην οργάνωση της ταξικής πάλης για το σοσιαλισμό», που διοργάνωσε η ΝΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ, στο δημαρχείο Βόλου, με αφορμή τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», «3η Συνδιάσκεψη της ΚΕ του ΚΚΕ 10-14 Οκτώβρη 1950», «6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ 11-12 Μάρτη 1956», «12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ 5-15/2 1968».

Ομιλητής ήταν ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας, ο οποίος σημείωσε ότι μέσα από αυτές τις εκδόσεις μπορεί ο αναγνώστης να γνωρίσει πώς η καθοδήγηση του Κόμματος αποτιμά τη δράση του, τη δεκαετία του 1940 και χαράζει την πολιτική του για το επόμενο διάστημα. Για την ανάγκη μελέτης της Ιστορίας του ΚΚΕ και μέσω αυτής, της στρατηγικής του, ο ομιλητής είπε συμπερασματικά:

«Το ΚΚΕ σφυρηλατήθηκε με ιστορικούς δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του. Με τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην ξένη κατοχή συγκρούστηκε άμεσα δύο φορές με την αστική εξουσία. Η μελέτη αυτών των συγκρούσεων αποτελεί μεγάλη συμβολή και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη δράση του τον προηγούμενο αιώνα.

Προσφορά μεγάλου μεγέθους συνιστά η ηρωική πάλη του ΚΚΕ πριν και μετά το 1949 στους τόπους μαρτυρίου - εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες - και σε συνθήκες ανείπωτων διωγμών όπου διατήρησε ζωντανούς πάντα δεσμούς με τον εργάτη, το φτωχό αγρότη για τα καθημερινά προβλήματά του.

Παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περιόδου 1956 - 1968, βρήκε τη δύναμη να μην υποκύψει στον ευρωκομμουνισμό, ν' ανοίξει μέτωπο μαζί του. Η διαπάλη κρίθηκε αποφασιστικά στο διαχωρισμό του από τις ευρωκομμουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου "ΚΚΕ εσωτερικού", ιδρύοντας την ΚΝΕ και συγκροτώντας παράνομες οργανώσεις κατά τη στρατιωτική δικτατορία 1967- 1974 και να δράσει ενάντια σ' αυτή.

Μ' αυτές τις βαθιές ρίζες μπόρεσε στην κρίση, το 1991, να εξασφαλίσει την ιστορική του συνέχεια, να σταθεί όρθιο, παρά την κορύφωση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, να βρίσκεται σταθερά στην πλευρά της ταξικής πάλης, σήμερα. Να βγάζει το συμπέρασμα ότι η στρατηγική του δεν καθορίζεται από τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης, αλλά, από τη στιγμή που η εργατική τάξη στο πρόσωπο του Κόμματός της αποκτά συνείδηση της ιστορικής αποστολής της για κατάργηση της εκμετάλλευσής της και σαν συνέπεια κάθε ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τότε δεν θα υπάρχουν στάδια και μορφές ενδιάμεσης εξουσίας».