Ο συγκεκριμένος θεσμός είναι μία ακόμα απόπειρα της κυβέρνησης να δημιουργήσει μια δήθεν ανεξάρτητη αρχή, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Στη διαδικασία εκλογής του «Συμπαραστάτη του δημότη και του επιχειρηματία», οι σύμβουλοι του ΚΚΕ, εκλεγμένοι με τη Λαϊκή Συσπείρωση, δε συμμετέχουν. Ο «Συμπαραστάτης του επιχειρηματία και του δημότη», σύμφωνα με το νόμο, ελέγχει αλλά στην πραγματικότητα επικυρώνει τη νομιμότητα των πράξεων της διοίκησης του δήμου. Από τον τίτλο και μόνο γίνεται κατανοητό ότι γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα η αυταπάτη ότι κεφάλαιο και εργαζόμενοι μπορούν να έχουν κοινό συμπαραστάτη απέναντι στα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντά τους. Ο «Συμπαραστάτης» επομένως έχει βασική του αρμοδιότητα τον έλεγχο της εφαρμογής των αντιλαϊκών νόμων. Είναι, επίσης, προφανές ότι δεν μπορούν να συνδυαστούν στο ίδιο πρόσωπο, στον ίδιο θεσμό, η υπεράσπιση των συμφερόντων και του δημότη και του επιχειρηματία, γιατί είναι συμφέροντα αντιτιθέμενα. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτό το θεσμό, να χάσουν μόνο.

Ηδη, σε μια σειρά δήμους, οι υποψηφιότητες αποκαλύπτουν το ρόλο του συγκεκριμένου θεσμού. Εκπρόσωποι επιχειρηματιών, εκδότες τοπικών εφημερίδων, στελέχη δημοτικών συνδυασμών που έχουν ανακηρυχτεί δημοτικές αρχές ή σύμβουλοι που έχουν εκλεγεί και παραιτήθηκαν για να βάλουν υποψηφιότητα, στελέχη αστικών κομμάτων, πρώην δικαστικοί κ.λπ. Επιπλέον, πληροφορίες αναφέρουν ότι με κομματική εντολή βάζουν υποψηφιότητα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε διάφορους δήμους κατόπιν συνεννόησης με τις δημοτικές αρχές. Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες, ένας υποψήφιος που θέλει να εκλεγεί ως «Συμπαραστάτης» βάζει υποψηφιότητα σε έναν, δύο ή ακόμα και δέκα δήμους... Σε κάποιους δήμους «ανυποψίαστοι» υποψήφιοι υπόκεινται τη βάσανο της δημόσιας ανάκρισης από τους συμβούλους που τους ρωτούν τα πιο απίθανα πράγματα - ακόμα και προσωπικά ζητήματα - και με την παρουσία ακροατηρίου. Η διαδικασία στους περισσότερους δήμους της χώρας έχει εξελιχθεί σε τεράστιο αλισβερίσι στημένων ή κατευθυνόμενων διαδικασιών στο οποίο εμπλέκονται και αστικά πολιτικά κόμματα.

Εδώ και χρόνια το αστικό κράτος δημιουργεί θεσμούς, προκειμένου να απορροφά τη δυσαρέσκεια της αντιλαϊκής του πολιτικής, αλλά και να δημιουργεί αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα. Ετσι, έχουν δημιουργηθεί πολλές δήθεν ανεξάρτητες αρχές, οι οποίες διασφαλίζουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής νομοθεσίας. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την ύπαρξη των οργάνων αυτών αλλά αυτά τα ίδια μπαίνουν εμπόδιο στον απεγκλωβισμό τους από την κυρίαρχη πολιτική και από αυτή την άποψη, δυσκολεύουν την οργάνωση της πάλης. Από τη διαπίστωση αυτή πηγάζει και το χρέος των εκλεγμένων του ΚΚΕ με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», των ταξικών δυνάμεων γενικότερα, να αποκαλύπτουν σε κάθε ευκαιρία τον αντεργατικό, αντιλαϊκό ρόλο του νέου αυτού θεσμού του αστικού κράτους.