- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 17/4/2011
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Η αντισεισμική προστασία και θωράκιση καθίσταται αδήριτη ανάγκη στη χώρα μας, την πλέον σεισμογενή της Ευρώπης και μέσα στις 5-6 του κόσμου. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο το λαϊκό κίνημα, μέσα από την πάλη των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, να μετατρέψουν την υπόθεση της αντισεισμικής προστασίας των κατοικιών, των χώρων εργασίας και των δημοσίων έργων, σε δική τους υπόθεση. Αυτό ήταν το κεντρικό στοιχείο που αναδείχθηκε μέσα από την πρόσφατη (Πέμπτη, 14 Απρίλη) ημερίδα που συνδιοργάνωσαν η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας και το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας. Το σύνθημα της εκδήλωσης δίνει την ουσία: «Επείγουσα ανάγκη η αντισεισμική θωράκιση των κατασκευών και ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός προστασίας του λαού». Απαραίτητη, κρίθηκε από όλους τους ομιλητές της ημερίδας, η δημιουργία ενός αποκλειστικά κρατικού φορέα κατασκευών, που θα διασφαλίζει όχι μόνο επαρκείς, αλλά και ασφαλείς κατοικίες, σχολεία και νοσοκομεία για το λαό. Ο «Ρ» σήμερα παρουσιάζει ορισμένα αποσπάσματα από την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση, τα οποία καταγράφουν γιατί η αντισεισμική προστασία συνδέεται με προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσει μόνο η συστράτευση όλων σε έναν αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.
Αποσπάσματα από την ομιλία του Σταύρου Τάσσου, σεισμολόγου - ερευνητή στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών
Η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων αντισεισμικής θωράκισης κοστίζει ακόμα και ανθρώπινες ζωές (φωτ. από το σεισμό του 1999 στην Αθήνα) |
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταματήσει το σεισμό, αλλά ούτε και να τον προβλέψει με ακρίβεια τέτοια ώστε να εκκενώσουμε πόλεις, ή, σε χώρες υψηλής σεισμικότητας όπως η Ιαπωνία και η Ελλάδα, να αποκλείσουμε περιοχές που μπορεί να γίνει ένας καταστρεπτικός σεισμός. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να μειώσει το σεισμικό κίνδυνο.
Ο παράγοντας που ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει είναι η σχέσεις του με το φυσικό, δομημένο και ανθρώπινο περιβάλλον, δηλαδή οι σχέσεις παραγωγής, το είδος και η ποιότητα των οποίων καθορίζει τη συνολική τρωτότητα της κοινωνίας και όχι μόνο των κατασκευών. Τούτο γιατί στο πλαίσιο των σχέσεων εκμετάλλευσης, ανταγωνισμού και μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους και στο βαθμό που η αντισεισμική θωράκιση δεν προσκομίζει γρήγορα και μεγάλα κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν υπάρχει ενδιαφέρον ούτε για προσεισμικό έλεγχο και ενίσχυση κατασκευών, ούτε για ελεύθερους χώρους, αλλά ούτε και για προγράμματα ουσιαστικής πρόληψης και ετοιμότητας του λαού. Αν αυτό ισχύει μια φορά σε «κανονικές» συνθήκες, ισχύει δέκα φορές σε περιόδους κρίσης. Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του δεν ενδιαφέρονται αν το κόστος πρόληψης είναι πολύ μικρότερο από το κόστος αποκατάστασης, γιατί γνωρίζουν ότι και τις συνέπειες και την αποκατάσταση θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τρανό παράδειγμα οι ιδιοκτήτες της «Ρικομέξ» και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στον καπιταλισμό και η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών αφήνεται στις δυνάμεις της αγοράς, που βέβαια έχουν ορθάνοιχτα μάτια στη μεγιστοποίηση των κερδών και είναι τυφλές στην κάλυψη της λαϊκής ανάγκης για προστασία από τις φυσικές καταστροφές. Η κατάρρευση του δικτύου της κινητής τηλεφωνίας τόσο στο σεισμό της Αθήνας το 1999, όσο και στο σεισμό της Ιαπωνίας το 2011 δείχνει ότι η ανάγκη επικοινωνίας σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους σε «κανονικές» συνθήκες.
Η Αντισεισμική Προστασία αντιμετωπίζεται με γνώμονα τη μεταφορά πόρων από τους πολλούς στους λίγους και όχι τη διάθεση πόρων για την επίλυση του προβλήματος σε όφελος όλων και ιδιαίτερα αυτών που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, όπως είναι οι κάτοικοι πυκνοκατοικημένων και κοινωνικά, οικονομικά και ως εκ τούτου και οικιστικά υποβαθμισμένων περιοχών. Την πολιτική της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους και της συνακόλουθης μη διάθεσης πόρων για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων και στην Αντισεισμική Θωράκιση υπηρέτησαν πιστά τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που στην καλύτερη περίπτωση προσβλέπουν σ' έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο» πρόσωπο στα πλαίσια της ΕΕ.
Με δεδομένο ότι ακριβής πρόγνωση σεισμού σήμερα δεν είναι δυνατή, ότι οι όποιες στατιστικές εκτιμήσεις εμπεριέχουν το στοιχείο της αβεβαιότητας και ότι ο σεισμός των Γρεβενών - Κοζάνης και κυρίως ο σεισμός της Αθήνας με δραματικό τρόπο κατέδειξαν ότι δεν υπάρχει περιοχή του ελληνικού χώρου που μπορεί να θεωρηθεί ασεισμική, καμιά περιοχή του ελληνικού χώρου δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη λήψη μέτρων ελαχιστοποίησης του σεισμικού κινδύνου. Στόχος μιας φιλολαϊκής αντισεισμικής πολιτικής θα πρέπει να είναι η λήψη όλων των μέτρων αντισεισμικής θωράκισης που η επιστήμη και η τεχνική παρέχουν στη δεδομένη ιστορική στιγμή σε κάθε κατοικημένο σημείο του ελληνικού χώρου, με την παραδοχή ότι ο επόμενος καταστρεπτικός σεισμός θα γίνει στο σημείο αυτό το επόμενο δευτερόλεπτο. Μέτρα ετοιμότητας του λαού, ύπαρξη ελεύθερων χώρων, προσεισμικοί έλεγχοι μεγάλων δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων (σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, χώροι διασκέδασης κλπ.) και αποκατάστασή τους ή αντικατάστασή τους από άλλα κτίρια με τις απαιτούμενες αντισεισμικές προδιαγραφές, όπου η αποκατάστασή τους δεν επαρκεί. Οι επιστημονικά τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για την εξέλιξη της σεισμικής δράσης θα πρέπει πάντα να παίρνονται υπόψη, μαζί με κοινωνικά κριτήρια, στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και όχι στον αποκλεισμό περιοχών. Σε κάθε περίπτωση, η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στις οικονομικά, οικιστικά και κοινωνικά υποβαθμισμένες περιοχές.
Ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικά ξεπερασμένο έργο ανθρώπων και αφού άνθρωποι το έφτιαξαν, άνθρωποι θα το γκρεμίσουν, γιατί έχει φάει τα ψωμιά του, γιατί σάπισε, γιατί η μόνη διέξοδος που προσφέρει στη νεολαία είναι τα ναρκωτικά και ο τζόγος, οι μισθοί πείνας και η ανεργία στους ενήλικες, ο Καιάδας στους ηλικιωμένους. Στη θέση του θα φτιάξουμε ένα άλλο σύστημα και οι θυσίες στον αγώνα αυτό είναι οι μόνες που πιάνουν τόπο, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα αυτών που παράγουν τον πλούτο, που δεν είναι άλλοι από εμάς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ενα σύστημα που θα αντιμετωπίζει και τη γη και την κατοικία σαν κοινωνικά αγαθά και όχι σαν εμπορεύματα και θα προβλέπει ένα πρόγραμμα λαϊκής στέγης από έναν εθνικό δημόσιο φορέα κατασκευών που θα παρέχει καλαίσθητους και σεισμικά ασφαλείς χώρους κατοικίας, εργασίας, άθλησης, πολιτισμού και διασκέδασης στο λαό και τους εργαζόμενους.
Αποσπάσματα από την ομιλία του Χρήστου Παπάζογλου, γιατρού εργασίας
Κατάμεστη η αίθουσα όπου πραγματοποιήθηκε η ημερίδα |
Ο σεισμός δεν είναι μόνο η στατικότητα. Μπορεί να συνδέεται με εργατικά ατυχήματα - έχουμε τα παραδείγματα των ΦΑΡΑΝ, ΡΙΚΟΜΕΞ. Μπορεί επίσης να συνδέεται με πυρκαγιές που ξεκίνησαν από ένα σεισμό. Μπορεί να συνδέεται και με Βιομηχανικά Ατυχήματα Μεγάλης Εκτασης (ΒΑΜΕ) και το παράδειγμα του σεισμού στην Ιαπωνία δείχνει μια τέτοια πλευρά. Αλλά έχουμε και στη χώρα αντίστοιχους δυνητικούς κινδύνους για ΒΑΜΕ. Εχουμε τα διυλιστήρια, έχουμε μεγάλες χημικές βιομηχανίες, αλλά έχουμε και φυσικό αέριο που είναι μέσα στις πόλεις. Αρα, λοιπόν, ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ασφάλειας από τους σεισμούς περιλαμβάνει, πέρα από την αντισεισμική θωράκιση των κτιρίων, τη χωροθέτηση - τις αποστάσεις, δηλαδή, ασφαλείας - των κατοικημένων περιοχών από επικίνδυνες εγκαταστάσεις. Περιλαμβάνει την ασφαλή λειτουργία κάθε είδους δραστηριοτήτων και εγκαταστάσεων. Την προετοιμασία αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε περιοχή, με κριτήριο την ασφάλεια των εργαζομένων και των κατοίκων.
Τι σημαίνει, όμως, για το σύστημα Υγείας κατάλληλη προετοιμασία για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων όπως είναι οι σεισμοί; Προφανώς το ζητούμενο - και το αυτονόητο ίσως - είναι να υπάρχει ετοιμότητα από πλευράς αποθεμάτων. Αποθέματα σε φάρμακα, γάζες, αναλώσιμα υλικά κλπ. Προφανώς, αυτό δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο σήμερα. Το κύριο και το πιο δύσκολο όμως, είναι η προετοιμασία του συστήματος Υγείας από άποψη δομής και λειτουργίας. Σε αυτές τις έκτακτες καταστάσεις, προβάλλει ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη του κεντρικού σχεδιασμού, του κεντρικού συντονισμού, όλων των δομών υγείας. Προβάλλει η ανάγκη αξιοποίησης ενός δικτύου πρωτοβάθμιων δομών, των κέντρων υγείας, σε κάθε περιοχή - είτε στις πόλεις, είτε στην περιφέρεια - που έχουν κομβικό ρόλο στην άμεση αντιμετώπιση των πρώτων τραυματιών, των πρώτων έκτακτων περιστατικών, αλλά και στην παραπομπή των πιο σοβαρότερων περιστατικών στα νοσοκομεία, σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια ειδικά κέντρα.
Πέρα από την ετοιμότητα για την αντιμετώπιση των τραυματιών, προκύπτει και η ανάγκη αντιμετώπισης ειδικών περιστατικών. Είπαμε προηγούμενα για τα ΒΑΜΕ, για εγκαύματα από πυρκαγιές, για χημικά εγκαύματα από ατυχήματα που γίνονται σε εργοστάσια χημικής βιομηχανίας. Αρα προκύπτει η αναγκαιότητα το σύστημα Υγείας να έχει λάβει υπόψη του την υπάρχουσα παραγωγική δραστηριότητα, τους κινδύνους που προκύπτουν από την παραγωγική αυτή δραστηριότητα και άρα να έχει σχεδιάσει και ειδικές δομές για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.
Γίνεται καθαρό ότι με βάση τις ανάγκες που περιγράψαμε ότι χρειάζονται, η πρόταση που έχει διαμορφώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας, σε σχέση με τη διαμόρφωση ενός αποκλειστικά δημόσιου - δωρεάν συστήματος Υγείας, διαρθρωμένο σε πρωτοβάθμιο επίπεδο με τα Κέντρα Υγείας, περιφέρειας και αστικού τύπου, σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο με Νοσοκομεία και ειδικά Κέντρα, μπορεί να αντιμετωπίσει και τις διαρκείς ανάγκες υπηρεσιών Υγείας της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και τις αυξημένες ανάγκες που προκύπτουν σε σεισμούς και μεγάλες καταστροφές.
Η εμπορευματοποίηση της Υγείας και ο προσανατολισμός ακόμη και των δημόσιων νοσοκομείων στο να είναι κερδοφόρες επιχειρήσεις καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την ετοιμότητα απέναντι στις μεγάλες καταστροφές και τους σεισμούς. Βλέπουμε και από αυτό το παράδειγμα των σεισμών πως ο δρόμος ανάπτυξης που έχει σαν θεό του το κέρδος των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, είτε στον κλάδο των Κατασκευών, είτε στον κλάδο της Υγείας, είτε και γενικότερα, πως έρχεται σε αντίθεση ακόμη και με τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες, πως τις θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες στο βωμό του κέρδους. Είναι ο ίδιος δρόμος ανάπτυξης που σήμερα, σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, ακόμη πιο βάρβαρα, χτυπάει όχι μόνο τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και την ίδια τους την υγεία.
Οταν αυξάνεται η φτώχεια και η ανεργία, αυτό συνδέεται με την υποβάθμιση της υγείας των εργαζόμενων. Στο βωμό του κέρδους καταστρέφουν το περιβάλλον, το νερό και τον αέρα που αναπνέουμε και αυτό συνδέεται με την υγεία μας. Στο βωμό του κέρδους εντατικοποιείται η εργασία. Ελαστικοποιούνται οι σχέσεις εργασίας, διαλύεται το ωράριο, καταρρακώνοντας σωματικά και ψυχικά τους εργαζόμενους. Στο βωμό του κέρδους παραβιάζουν τους όρους προστασίας από τον επαγγελματικό κίνδυνο, δεν τηρούν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στην εργασία, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι επαγγελματικές ασθένειες και τα εργατικά ατυχήματα.
Αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Κουτζή, πολιτικού μηχανικού
Αναδεικνύονται οι τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών (και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) που αρνούνται ακόμη και να εξαγγείλουν τα απαραίτητα έργα και μέτρα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας ώστε να ελαχιστοποιηθούν και να αποφευχθούν οι τραγικές επιπτώσεις των σεισμών.
Διαχρονικά, όλες οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν μια εγκληματική πολιτική που αντιμετωπίζει και την αντισεισμική προστασία με τους ανάλγητους νόμους της ελεύθερης αγοράς και σύμφωνα με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και όχι με γνώμονα τις ανάγκες και την ασφάλεια της λαϊκής οικογένειας.
Η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης και η κερδοσκοπία πάνω της οδηγούν σε άναρχη δόμηση, μεγάλες οικιστικές πυκνότητες, εντατική χρήση της γης, στην έλλειψη προγραμμάτων λαϊκής στέγης... Τελικά γίνεται πλέον φανερό και σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στηρίζεται στην «ελεύθερη» αγορά, στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό, τον οποίο υπηρετούν πιστά.
Η αντισεισμική προστασία και θωράκιση των δημοσίων έργων και κατασκευών δεν μπορεί να εξεταστεί αποκομμένα και αποσπασμένα:
-- Από το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η παραγωγή των δημοσίων έργων σε όλες τις φάσεις τους (δηλαδή, το σχεδιασμό και την επιλογή των προτεραιοτήτων, τον προγραμματισμό, τη μελέτη, την κατασκευή, τη χρηματοδότηση, την επίβλεψη και τη συντήρηση).
-- Από τη διαδικασία με την οποία τα έργα αυτά ανατίθενται και διανέμονται.
Στις σημερινές συνθήκες όλες οι φάσεις στη διαδικασία παραγωγής των δημοσίων έργων χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι το δημόσιο έργο είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό. Αλλωστε, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού οι σχέσεις των συντελεστών του συστήματος παραγωγής των δημοσίων έργων (μελετητής, κατασκευαστής, το Δημόσιο σαν κύριος του έργου) καθορίζονται από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα μας και ρυθμίζονται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.
Την κατασκευή των δημοσίων έργων την ελέγχουν μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι, οι οποίοι ισχυροποιούνται ολοένα και περισσότερο με τις νομοθετικές ρυθμίσεις του προηγούμενου διαστήματος, σε μια προσπάθεια επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στον κλάδο των κατασκευών και εδραίωσης του πρωταγωνιστικού ρόλου των τραπεζών.
Αυτή η κατάσταση έχει διαμορφώσει εκτός των άλλων αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα και την ασφάλεια των δημοσίων έργων. Και αυτό γιατί συνήθως έχουμε να κάνουμε με μελέτες ψευδεπίγραφες, με οικονομικές υπερβάσεις δραματικές στη φάση της εκτέλεσης των έργων, με εικονικές εκτελέσεις, με τυπική παρακολούθηση και παραλαβή από τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες.
Επίσης οι ΣΔΙΤ και οι διάφορες μορφές παραχώρησης, επιδρούν αρνητικά στον προγραμματισμό και την ιεράρχηση των έργων σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες και οδηγούν στην αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Ο εργαζόμενος θα πληρώνει διπλά σαν χρήστης και σαν φορολογούμενος, διασφαλίζοντας εκ των προτέρων την πλήρη χρηματοδότηση και την κερδοφορία των δήθεν συγχρηματοδοτούμενων έργων, της λεγόμενης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».
Σε αυτό το κλίμα, σε αυτό το οικονομικό σύστημα ο αντισεισμικός έλεγχος των δημοσίων έργων που εκτελούνται δεν έχει προτεραιότητα. Και πολύ περισσότερο δεν αποτελεί προτεραιότητα η αντισεισμική προστασία και θωράκιση της χώρας μας, που είναι ένα τεράστιο έργο υποδομής σε σχέση με τα μεγάλα έργα (λιμάνια, γέφυρες, δρόμοι κλπ) που προσπαθεί η κυβερνητική προπαγάνδα να παρουσιάσει σαν μοναδικά.
