(ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ).-

Επειτα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις 135.000 ηθοποιών διαφημίσεων, οι οποίες διαρκούν ήδη πέντε μήνες, άλλες δύο απεργίες έχουν κηρυχτεί στην τηλεοπτική και κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ για το 2001. Πρόκειται για τις απεργίες των σεναριογράφων και των ηθοποιών, οι οποίες προγραμματίζονται να γίνουν την άνοιξη του επόμενου έτους.

Ο φόβος πλέον των εταιριών παραγωγής και των καναλιών, μετά και την αναγγελία των νέων απεργιών, είναι πολύ μεγάλος. Νωπές, εξάλλου, είναι οι μνήμες από την προηγούμενη απεργία των σεναριογράφων, το 1988, η οποία είχε «γονατίσει» τα κινηματογραφικά τραστ.

Οι εταιρίες παραγωγής, για να μειώσουν τις σε βάρος τους συνέπειες των απεργών, έχουν επιταχύνει εξοντωτικά το ρυθμό των γυρισμάτων των ταινιών, των σίριαλ, των τηλεοπτικών εκπομπών και των τοκ σόου, και ετοιμάζουν πυρετωδώς νέες παραγωγές, ώστε να μπορούν να καλύψουν τα κενά που θα υπάρξουν σε περίπτωση απεργιών διαρκείας.

Αυτό που διεκδικούν σεναριογράφοι και ηθοποιοί είναι καλύτεροι όροι αμοιβής και κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων τους σε όλους τους τομείς εμπορικής εκμετάλλευσης των ταινιών. Η τεράστια πλειοψηφία των μελών του Συνδικάτου Αμερικανών Ηθοποιών είναι άσημοι, βαριά εκμεταλλευόμενοι «εργάτες» της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ωστόσο, στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν και πολλοί γνωστοί αστέρες, όπως οι: Σούζαν Σάραντον, Τιμ Ρόμπινς (ο σκηνοθέτης της ταινίας «Οι αντάρτες του Μπρονγουαίη»), Γούπι Γκόλντμπεργκ, Ρίτσαρντ Ντρέιφους και Πολ Νιούμαν.

Τέλος έδωσε στη ζωή του (6/10), στο Νέο Μεξικό όπου ζούσε, ο 80χρονος, σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ, υποψήφιος για το Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου για την εκπληκτική ερμηνεία του στην τελευταία, εξαιρετική ταινία του Ντέιβιντ Λιντς «The straight story».

Η αστυνομία του Νέου Μεξικού διευκρίνισε ότι ο ηθοποιός έπασχε από καθολικό καρκίνο. Το πτώμα του βρήκε η σύντροφός του Τζουλ Βάνβαλιν.

Ο Ρ. Φάρνσγουορθ γεννήθηκε την 1η Σεπτέμβρη του 1920 στο Λος Αντζελες. Από πολύ μικρή ηλικία έβγαζε το ψωμί του διακινδυνεύοντας ως κασκαντέρ σε κινηματογραφικές ταινίες, στις οποίες ο πρωταγωνιστής χρειαζόταν να κάνει επικίνδυνη ιππασία, να πέφτει από ύψη κλπ. Πολύ αργότερα, όταν ήταν πια 50 χρόνων, σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, που είχαν «ξεζουμίσει» τον κασκαντέρ, «αντιλήφθηκαν» το μεγάλο και πηγαίο ταλέντο του και άρχισαν να του εμπιστεύονται ρόλους (και σημαντικούς). Η τελευταία ελπίδα διάκρισης ήρθε για αυτόν πέρυσι, ως υποψήφιου για το Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου για την τελευταία ταινία του Ντέιβιντ Λιντς (σ.σ. φυσικά δεν του δόθηκε). Στην ταινία του Λιντς, ο -ήδη χτυπημένος αλλά ακατανίκητος ακόμα από τον καρκίνο- ηθοποιός, υποδυόταν έναν ηλικιωμένο, φτωχό και άρρωστο αγρότη, τον Αλβιν Στρέιτ, ο οποίος με τη δύναμη της ψυχής και της θέλησής του, κόντρα σε όλα τα εμπόδια, την αρρώστια και τα γεράματα, διέσχισε σχεδόν όλη την Αμερική με μια σαραβαλιασμένη κουρευτική μηχανή χόρτων, για να δει για τελευταία φορά πριν πεθάνει και να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του.

Με συνέντευξη Τύπου των σκηνοθετών Ετόρε Σκόλα, Ρόμπερτ Κόρμαν, Χιου Χάτσον, Βαλερί Ογκορόντνικοφ και Βλαντιμίρ Μεντόφ - με τελετή απονομής βραβείων και προβολή της ταινίας του Μεξικάνου Αλφόνσο Αράου «Picking up the pieces» («Μαζεύοντας τα κομμάτια»), έληξε (επίσημα) το περασμένο Σάββατο το 13ο «Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου».

Ως προς τη συνέντευξη αξίζει να σημειώσουμε τις επισημάνσεις του διακεκριμένου Ιταλού σκηνοθέτη Ετόρε Σκόλα, για την -επικίνδυνου βαθμού- μείωση της παραγωγής ευρωπαϊκών ταινιών. Μείωση που οφείλεται «στον αθέμιτο εμπορευματικό ανταγωνισμό και τη γιγάντωση και κυριαρχία του αμερικάνικου κινηματογράφου. Οι ταινίες του Χόλιγουντ γίνονται γνωστές πριν βγουν στις αίθουσες, αφού για τη διαφήμιση ξοδεύονται περισσότερα από ό,τι για να γυριστούν. Το 85% των αιθουσών στην Ιταλία, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες προβάλλουν αμερικανικές ταινίες. Οι ευρωπαϊκές, αν βρουν διανομή, στριμώχνονται σε λίγες αίθουσες». Το δραματικότερο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι «οι περισσότεροι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες έχουν χάσει την εθνική "ταυτότητά" τους, καθώς αντιγράφουν, το αμερικάνικο εμπορικό στιλ, ο Ταραντίνο, για παράδειγμα...». Ανάλογες ήταν και οι επισημάνσεις των Ρώσων σκηνοθετών Βαλερί Ογκορόντνικοφ και Βλαντιμίρ Μενσόφ, που είπαν ότι «στη Ρωσία το 95% των αιθουσών προβάλλουν αμερικανικές ταινίες, αφού το δίκτυο διανομής το κατέχουν οι Αμερικάνοι, πρόβλημα που πρέπει να λυθεί από το κράτος».

Η κατάσταση όμως δεν είναι ρόδινη ούτε για τους σκηνοθέτες στο Χόλιγουντ. Ο Χιου Χάντσον, ο δημιουργός της βραβευμένης με τέσσερα Οσκαρ ταινίας «Οι δρόμοι της φωτιάς», είπε «δεν αξίζει να ζεις στο Χόλιγουντ. Οταν παίρνεις λεφτά από το Χόλιγουντ είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πολλές υποχωρήσεις. Κι εγώ, στην τελευταία ταινία μου έκανα υποχωρήσεις, αλλά θα προσπαθήσω να επανορθώσω». Με άλλο τρόπο «θύμα» του Χόλιγουντ είναι και ο Ρότζερ Κόρμαν. Αυτό που έμμεσα ή άμεσα απαιτούσαν οι χολιγουντιανοί παραγωγοί για να κάνει κινηματογράφο, ήταν το σχεδόν μηδαμινό κόστος. Σε 15 χρόνια, δουλεύοντας καθημερινά χωρίς αργίες και διακοπές, έγινε «θαυματοποιός». Με ελάχιστα χρήματα, με πρίμα βίστα γυρίσματα των σκηνών, γύρισε 60 ταινίες. Το γεγονός ότι πολλές από τις ταινίες του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ταλέντο του. Προφανώς, με εξαντλημένη την αντοχή του από αυτή την κατάσταση, ο Ρ. Κόρμαν εδώ και αρκετά χρόνια δε γυρίζει ταινίες.

Το Σάββατο το βράδυ στο «Παλλάς», παρουσία εκπροσώπων της πολιτικής και πλήθους επωνύμων των τεχνών και των γραμμάτων, απονεμήθηκαν τα ειδικά βραβεία του «Πανοράματος», καθώς και το βραβείο του διαγωνιστικού του τμήματος. Τα ειδικά βραβεία (τιμητικές πλακέτες για το σύνολο της κινηματογραφικής προσφοράς τους) δόθηκαν στο δικό μας Ντίνο Δημόπουλο και στους Ετόρε Σκόλα, Ρότζερ Κόρμαν και Αλφόνσο Αράου, του οποίου το μεγάλο ταλέντο έλαμψε με την προβολή της ταινίας του «Picking up the pieces», με πρωταγωνιστή τον Γούντι Αλεν. Μια ταινία εκρηκτικού σαρκασμού, αριστοφανικής ελευθερίας, κοινωνιολογικής τόλμης, με κεντρικό θέμα την καλλιέργεια και εμπορευματοποίηση της θρησκοληπτικής παράκρουσης των δυστυχισμένων λαϊκών μαζών. Το βραβείο του διαγωνιστικού τμήματος του «Πανοράματος» απονεμήθηκε στην ταινία «Ο στρατώνας» του Βαλερί Μπογκόρτνικοφ.