ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οταν δεν συμφέρει η πραγματικότητα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για τον δημοσιολόγο του «Βήματος», Γ. Πρετεντέρη, όποιος λέει ότι ο Μπιν Λάντεν ήταν πράκτορας της CIA λέει «μπαρούφες». Δεν θα ασχολιόμασταν με τις «πρετεντέρειες» μπαρούφες, αν δεν φωτογράφιζε το ΚΚΕ, αναφέροντας στο άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής»: «Βεβαίως, εκείνοι που ανακάλυψαν ότι ο Μπιν Λάντεν ήταν πράκτορας της CIA είναι περίπου οι ίδιοι που είχαν βρει στο παρελθόν ότι και ο Νίκος Πλουμπίδης ήταν πράκτορας των Αμερικανών - άρα, δεν ξέρω πόσο σοβαρά πρέπει να παίρνουμε τις διαβεβαιώσεις τους...».

Δε γνωρίζουμε αν ο κ. Πρετεντέρης ήθελε περισσότερο με αυτό του το άρθρο να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, ταυτίζοντας το λόγο του, τις θέσεις του με «μπαρούφες» και θεωρίες συνωμοσίας, επιχειρώντας μάλιστα και - τουλάχιστον ατυχείς - συγκρίσεις με άλλες εποχές και συνθήκες εντελώς διαφορετικές ή να υπερασπιστεί τα ...ευαγή ιδρύματα των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών ή και τα δύο ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, είναι πασίγνωστο ότι ο Μπιν Λάντεν στρατολογήθηκε από τη CIA στα 22 του για να ηγηθεί των μουτζαχεντίν στην «Επιχείρηση κυκλώνας» που σχεδίασε ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του τότε Αμερικανού Προέδρου Τζ. Κάρτερ, Ζ. Μπρεζίνσκι. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Ρ. Κουκ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», δήλωσε (8/7/2005): «Το όνομα "Αλ Κάϊντα", επί της ουσίας, είναι ο κωδικός του αρχείου των αμερικανικών υπηρεσιών με τα ονόματα χιλιάδων μαχητών μουτζαχεντίν που είχαν στρατολογηθεί και εκπαιδευτεί από τη CIA».

Οπως γράφει ο κ. Πρετεντέρης: «Ο καθένας ονομάζει πραγματικότητα μια δική του αντίληψη των πραγμάτων και μέμφεται καχύποπτα όσους παρουσιάζουν κάποια πραγματικότητα διαφορετική από εκείνη που νομίζει»... Ο ίδιος, με κάθε του γραπτό, επιβεβαιώνει πως όταν η πραγματικότητα δεν συμφέρει την αντίληψή του, ταυτισμένη με της κυρίαρχης τάξης, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Οσο για τον Πλουμπίδη, ας μην τον πιάνει στο γραφτό του. Η τάξη που ο ίδιος υπηρετεί τον δολοφόνησε, γι' αυτό ας αφήσει κατά μέρος τις συκοφαντίες των εκτελεστών των στελεχών του ΚΚΕ στην αντικομμουνιστική του προπαγάνδα. Είναι τόση η σαπίλα τους διαχρονικά που δεν τους ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας...

Αύξηση της προσωρινής απασχόλησης κατά 140%!

Το μυστικό για τη μείωση των ανέργων δίνει η Γερμανία όπου - σύμφωνα με αστικές στατιστικές αναλύσεις - τα επίπεδα της ανεργίας κυμαίνονται στα χαμηλότερα από τις αρχές της δεκαετίες του 1990. Ποιο είναι αυτό; Η αύξηση της... προσωρινής ανεργίας και της απασχόλησης με άθλιους όρους.

Τι έχει καταφέρει δηλαδή να κάνει το πολιτικό προσωπικό της γερμανικής πλουτοκρατίας που δεν έχουν καταφέρει (το ίδιο καλά) οι συνάδελφοί τους στις άλλες χώρες: να αυξήσουν την προσωρινή απασχόληση κατά... 140% (!) μέσα σε μόλις 7 χρόνια και συγκεκριμένα από το 2004 μέχρι και τις αρχές του 2011. Η πλειοψηφία των απασχολούμενων σε τέτοιες θέσεις (που υπολογίζεται στα 5 εκατομμύρια) αμείβεται με 400 ευρώ το μήνα.

Αυτή είναι λοιπόν η προσφορά της συνεχώς παινευόμενης και «ανθηρής» (για τους μονοπωλιακούς ομίλους) γερμανικής οικονομίας, την οποία τόσο ζηλεύουν και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι επιλογές που δίνουν στους εργαζόμενους είναι δύο: ή θα «ζεις» με το πενιχρό επίδομα ανεργίας (όπου ακόμα διατηρείται) ή θα «ζεις» με το πενιχρό εισόδημα που κάποιοι ονομάζουν «μεροκάματο» και «μισθό». Και στη μία και στην άλλη περίπτωση για «ζωή» μιλούν, δηλαδή για απλή επιβίωση του εργάτη, ώστε να είναι διαρκώς στη διάθεση του κεφαλαίου για να τον ξεζουμίζει.

Καημός τους η ΕΕ

Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η χτεσινή, όμως η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη ένιωσε την ανάγκη να εκδώσει ανακοίνωση για τα «γενέθλια» της ΕΕ. Σ' αυτήν, αφού με θλίψη διαπιστώνει ότι η ΕΕ «διέρχεται μια βαθύτατη οικονομική και θεσμική κρίση», ότι «το κοινό νόμισμα και η ζώνη του ευρώ συμπιέζονται ασφυκτικά από τους κερδοσκόπους των αγορών», τα «χώνει» στις «συντηρητικές κυβερνήσεις της πλειοψηφίας των κρατών - μελών», επειδή, λέει, «αδυνατούν να αντιδράσουν θετικά» και «με τις πολιτικές τους διευκολύνουν τις δυνάμεις του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς».

Και δεσμεύεται ότι αγωνίζεται να αποκρούσει «την κερδοσκοπία, το συντηρητισμό, την ακροδεξιά και το λαϊκισμό» και γι' αυτό «απέναντι στην αδιέξοδη πολιτική της διαρκούς δημοσιονομικής προσαρμογής των συντηρητικών, υποστηρίζει ρυθμίσεις και πολιτικές με προτεραιότητα στην ανάπτυξη, το περιβάλλον και την εργασία (...) Και αυτό είναι το καλύτερο δώρο για τα γενέθλια της Ευρώπης».

Η ευχή για «χρόνια πολλά» στην ευρωένωση απουσιάζει, αλλά συνήθως τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Η ΔΗΜΑΡ προσεύχεται για τη μακροημέρευση της λυκοσυμμαχίας και τώρα που το ποιόν της αποκαλύπτεται στα μάτια ολοένα και περισσότερων ανθρώπων του μόχθου, σπεύδει με κάτι τέτοιες ανακοινώσεις να την υπερασπιστεί, ρίχνοντας το «φταίξιμο» για τα τεκταινόμενα στις δυνάμεις της «συντήρησης». Η ΕΕ, στο σύνολό της, αποτελεί συνώνυμο της συντήρησης, της αντίδρασης, κάθε τι του αντιλαϊκού και αντεργατικού. Στόχος της ύπαρξής της, από τη γέννησή της έως σήμερα, είναι η προάσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων σε βάρος των λαών. Η πολιτική που ακολουθεί δεν οφείλεται σε αδυναμία ή ανικανότητα της ηγεσίας της, αλλά αποτελεί συνειδητή επιλογή που ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του κεφαλαίου. Κι όποιος παρ' όλα αυτά την υπερασπίζεται, αντικειμενικά υπερασπίζεται τα μονοπώλια και παίρνει θέση απέναντι απ' τους λαούς.

Προβληματισμός για το είδος της αντιλαϊκής πολιτικής...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ επί αναλύσεων, σενάρια επί σεναρίων και θεωρίες επί θεωριών για το «τι συζητήθηκε στο Λουξεμβούργο» κατά την έκτακτη επίσκεψη του υπουργού Οικονομίας...

Πάντως, η αύξηση των μισθών και συντάξεων, η μείωση της ακρίβειας, η ενίσχυση της ασφάλισης, των κοινωνικών παροχών και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων ...δεν συζητήθηκαν.

Για την ακρίβεια, ούτε που τους πέρασαν από το μυαλό τέτοια πράγματα. Αντιθέτως το πώς θα πληρώσουμε ακόμη περισσότερο προφανώς συζήτησαν, έστω κι αν δε γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες.

Και, βέβαια, το θέμα δεν είναι αν θα συνεχιστεί η επίθεση στους εργαζόμενους με «επιμήκυνση», με «κούρεμα», με «αναδιάρθρωση» ή με «μειωμένα επιτόκια». Το θέμα είναι να σταματήσει και να έρθει ο λαός στο προσκήνιο.

Η ΚΩΜΩΔΙΑ στο μεταξύ περί «μνημονιακών» και «μη μνημονιακών» υπουργών της κυβέρνησης συνεχίζεται, μετά τις περίφημες δηλώσεις Λοβέρδου που «έθεσε εαυτόν» στη διάθεση του πρωθυπουργού (λες και δεν ήτανε ούτως ή άλλως).

Το μόνο που μπορούμε να βεβαιώσουμε για τον συγκεκριμένο υπουργό είναι ότι έχει διαθέσει τον εαυτό στη διάθεση των αντιλαϊκών πολιτικών. Το απέδειξε και με το Ασφαλιστικό και με όσα κάνει στα νοσοκομεία.

Ομως, το ίδιο ισχύει για όλους τους συναδέλφους του, που μια χαρά τις κάνουν τις αντιλαϊκές βρωμοδουλειές που έχουν συναποφασιστεί με την τρόικα. Ασχετα με το «στιλ» του καθενός.

Πάντως, το αίτημά του για να υπερψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο κυβερνητικό πρόγραμμα με τα 3/5 της Βουλής μόνο τυχαίο δεν είναι. Προφανώς, έχουν κάνει την ...καταμέτρησή τους πριν σκεφτούν τέτοια πράγματα.

Κι απ' ό,τι φαίνεται το μέτρημα τους ...βγαίνει, οπότε τους φαίνεται καλή ιδέα να παίρνουν πιο επίσημη μορφή οι συναινέσεις.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Διέξοδος η ανατροπή

Πιέζει, λένε, η τρόικα για περισσότερα μέτρα και για ακόμα πιο αποφασιστική προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Αυτή είναι μια εξήγηση που βολεύει όλους εκείνους που παρά τη λαίλαπα της αντιλαϊκής πολιτικής και τα σαρωτικά μέτρα του τελευταίου χρόνου, εξακολουθούν να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, για τον «καλό» και τον «κακό» της υπόθεσης.

Η αλήθεια είναι διαφορετική και σε ορισμένες τους αποστροφές την ομολογούν και οι κυβερνώντες. Τα περισσότερα από τα μέτρα δεν είναι μόνο συμφωνημένα με την τρόικα, αλλά περιέχονται και στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, άσχετα αν ορισμένοι επιμένουν να θολώνουν τα νερά. Επιπλέον, το σύνολο των μέτρων αυτών είναι μέτρα που δεν αφορούν μόνο στη δική μας χώρα, αλλά εντάσσονται στη συνολική επίθεση που έχει εξαπολύσει η οικονομική ολιγαρχία ενάντια στους εργαζόμενους ολόκληρης της ΕΕ. Μέτρα που στόχο έχουν να δημιουργήσουν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο προϋποθέσεις κερδοφορίας στις σύγχρονες συνθήκες.

Αρα, η ουσία, με δυο λόγια, βρίσκεται στη φάση εξέλιξης του συστήματος. Για να στεριώσει, για παράδειγμα, ο καπιταλισμός στη χώρα, στο διάστημα αμέσως μετά τον εμφύλιο, ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αστικό κράτος για τη στήριξη του κεφαλαίου. Ενα κράτος που ταυτόχρονα θα υπηρετούσε δύο στόχους. Πρώτον, θα προωθούσε την υλοποίηση σημαντικών έργων υποδομής και θα έστηνε, με τα χρήματα του λαού, κρατικές επιχειρήσεις σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, για να εξασφαλίσουν στο κεφάλαιο ηλεκτροδότηση, επικοινωνίες, δίκτυο μεταφορών. Δεύτερον, θα αποτελούσε το μηχανισμό ελέγχου, χειραγώγησης και αφομοίωσης ενός μέρους των εργαζομένων και του λαού, στην υπόθεση στήριξης της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε αυτήν τη βάση, έφτιαξαν έναν κρατικό τομέα, κατ' εικόνα και ομοίωση των αξιών της άρχουσας τάξης και των εκπροσώπων της. Ενα μηχανισμό που, για πολλά χρόνια, αποτελούσε το παραμάγαζο για τα κόμματα εξουσίας, με εκατοντάδες χιλιάδες απασχολούμενους, οι οποίοι στην ουσία ήταν οι όμηροι για την αναπαραγωγή και διαιώνιση της εξουσίας τους.

Εδώ και μια εικοσαετία, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Η άρχουσα τάξη, κατακλέβοντας τον κοινωνικό πλούτο, έχει καταφέρει να συσσωρεύσει τεράστια κεφάλαια, απαιτώντας νέους τομείς για την κερδοφόρα τοποθέτησή τους. Η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και των αγορών, ο περιορισμός του δημόσιου τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι νόμοι για τη διευκόλυνση των συγχωνεύσεων και εξαγορών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων είναι ρυθμίσεις που ανταποκρίνονται στις αξιώσεις που το κεφάλαιο προβάλλει από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Τώρα με την κρίση, η πλουτοκρατία γίνεται πιο επιθετική, το σύστημα πιο αντιδραστικό. Και είναι ολοφάνερο ότι με αφορμή την κρίση, βρήκαν ευκαιρία να επιταχύνουν κάθε αντιλαϊκή αναδιάρθρωση, με το ακόμα μεγαλύτερο «κούρεμα» των λαϊκών εισοδημάτων, το παραπέρα χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, την πλήρη κατάλυση κάθε κρατικού «κοινωνικού» χαρακτηριστικού, την ολοκληρωτική παράδοση του δημόσιου τομέα και της κρατικής ιδιοκτησίας, με το γονάτισμα συνολικά του συνόλου των εργαζομένων και του καθενός ξεχωριστά.

Οι εργαζόμενοι σήμερα διαθέτουν και πείρα και γνώση. Αυτήν πρέπει να αξιοποιήσουν, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι το σύστημα δε χωράει πια φτιασιδώματα. Κάθε επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Οι μεθοδεύσεις για το «νέο μνημόνιο» δείχνουν, από μόνες τους, το δικό μας δρόμο διεξόδου. Το δρόμο της ασίγαστης αντιπαράθεσης, με προοπτική τη ρήξη και την ανατροπή.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ