Με έναν καταπληκτικό αυτοματισμό η μία μετά την άλλη οι αστικές εφημερίδες έσπευσαν να επιχειρηματολογήσουν για την ανάγκη συναίνεσης. Ακόμα κι εκεί που για ειδικούς εκλογικούς λόγους εκφράζονται δήθεν διαφωνίες, στο διά ταύτα υπάρχει ήδη συμφωνία για την εφαρμοζόμενη πολιτική. Ο ανταγωνισμός αφορά μόνο στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι.

Ολοι μαζί βομβαρδίζουν με κινδυνολογία τα λαϊκά στρώματα, από τα οποία αξιώνουν να δείξουν ανοχή. Αυτή η κινδυνολογία είναι και η ομολογία της συμφωνίας τους.

Ο συναγερμός στην αστική τάξη για την εξασφάλιση της συναίνεσης μαρτυρά πως το συμφέρον της τάξης τους είναι πάνω απ' όλα.

Ακριβώς έτσι πρέπει να αντιδρούν και οι εργαζόμενοι. Εχουν μια τάξη απέναντί τους, δέχονται επίθεση. Οφείλουν να αντεπιτεθούν. Αυτό που προβάλλεται σαν εθνική ανάγκη από την αστική τάξη είναι η σωτηρία των καπιταλιστών. Κι αυτό σημαίνει νέο χτύπημα στην εργατική τάξη.

Καμιά συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται δεκτή για κοινά συμφέροντα ανάμεσα σ' εργάτες και καπιταλιστές.

Αυτοί έχουν κάνει καθαρό ότι η δική τους σωτηρία σημαίνει τσάκισμα εργατών. Οι εργάτες έχουν πια πολύ σοβαρούς λόγους να τσακίσουν αυτοί τους καπιταλιστές.

Οποιον τομέα της οικονομίας κι αν κοιτάξεις, βρίσκεις εύκολα τους δύο κόσμους που συγκρούονται.

Στο σιδηρόδρομο υπάρχει ανάγκη όχι γενικά για περισσότερους εργαζόμενους, αλλά για σημαντική συμβολή του σε γρήγορες, ασφαλείς, φιλικές στο περιβάλλον μετακινήσεις και το σημαντικότερο: υπάρχει ανάγκη συμβολής του στην ίδια την παραγωγική ανασυγκρότηση, έτσι που αυτή να εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Εντελώς άλλο είναι το σχέδιο του κεφαλαίου, που βλέπει στο τρένο μόνο εκείνα τα σημεία που αποφέρουν γρήγορα κέρδη.

Στις τηλεπικοινωνίες καθένας μπορεί να αναγνωρίσει τον καθοριστικό ρόλο που απαιτείται να παίξουν στην ανάπτυξη, στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας. Εντελώς διαφορετική είναι η αποστολή τους από τη σκοπιά του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Ο τομέας της διαχείρισης του νερού είναι εξαιρετικά κρίσιμος για την ίδια τη ζωή, όχι μόνο σαν το «νερό της βρύσης», αλλά και σαν το νερό που ποτίζει τα χωράφια, το νερό που έχει ανάγκη η βιομηχανία... Κι αυτή η χώρα έχει υδάτινους πόρους για να καλύψει όλες τις ανάγκες της. Κι όμως, όλος ο σχεδιασμός από τη σκοπιά των καπιταλιστών στοχεύει μόνο στο πώς οι κάνουλες θα βγάζουν κέρδη για τα μονοπώλια που σε παγκόσμιο επίπεδο ελέγχουν το νερό.

Η λίστα μπορεί να συμπληρωθεί με το ηλεκτρικό ρεύμα, με τις θαλάσσιες συγκοινωνίες, να επεκταθεί στην υπόλοιπη βιομηχανική παραγωγή. Παντού δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Αλλος κόσμος η αγωνία των καπιταλιστών για τα κέρδη τους, άλλος κόσμος οι ανάγκες των ανθρώπων που ζητάνε να καλυφθούν, κοντά στη γνώση πως από το χέρι των εργατών περνάνε όλα, όλα μπορούν να γίνουν έτσι που η παραγωγή να εξυπηρετεί αυτούς και όχι τους εκμεταλλευτές τους.

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, που αργά αλλά σταθερά, με τη συνεχή επίμονη δράση του ΚΚΕ, γίνεται κοινή συνείδηση ανάμεσα στους εργαζόμενους, πλατύτερα στα λαϊκά στρώματα, η αστική τάξη αντιπαραβάλει όλο και πιο ωμά τους εκβιασμούς της. Σπέρνει τρόμο, καλλιεργεί φόβο. Κι εδώ είναι το κλειδί: Στην άρνηση του φόβου από τη μεριά των εργαζομένων. Με γνώση ότι το περίφημο δάνειο, που μπορεί να δοθεί και να μη δοθεί, δεν αφορά τους εργαζόμενους. Οπως δεν τους αφορά και το χρέος. Το δάνειο είναι για τους καπιταλιστές. Οπως των καπιταλιστών είναι και το χρέος. Καμιά αγωνία για τα προβλήματα των καπιταλιστών, κανένας φόβος για το αν θα τα καταφέρουν. Ας φαγωθούν μεταξύ τους, να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους οι εργάτες για να μη σηκώσει κεφάλι κανένας εκμεταλλευτής.

Σ' αυτό το πλαίσιο αναδεικνύεται και πάλι σε κρίσιμο το ζήτημα της ενημέρωσης, Απέναντι έχουμε έναν τερατώδη μηχανισμό που ενοχοποιεί την εργατική τάξη.

Η απάντηση θα παλευτεί άνθρωπο τον άνθρωπο. Πρόσωπο με πρόσωπο πρέπει να διακινείται η αλήθεια κι εδώ ο καθοριστικός ρόλος που παίζει ο «Ριζοσπάστης» περνώντας από χέρι σε χέρι, έτσι που να γίνονται κοινό κτήμα όλα εκείνα τα στοιχεία που βοηθάνε τον άνθρωπο να καταλάβει ότι δε φταίει, ότι πρέπει να σηκώσει κεφάλι, ότι πρέπει να πάρει αμπάριζα τον εκμεταλλευτή του. Γνώση που μόνο μέσα από τον κομμουνιστικό Τύπο μπορεί να διακινηθεί.

Βρισκόμαστε ακριβώς εδώ: Στην ανάγκη, απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη τη χώρα, να ορθώσει ο ίδιος ο λαός το ανάστημά του. Κανένας φοβισμένος. Ολοι στην οργάνωση ενός αγώνα που θα έχει άμεση στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής, της ίδιας της τάξης, της αστικής, που είναι στην εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: «ΨΗΝΕΤΑΙ» ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ για να σωθεί η πλουτοκρατία από την κρίση

ΤΑ ΝΕΑ: Ευρωπαιχνίδια με τη συναίνεση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οχι Σαμαρά στον εκβιασμό των Βρυξελλών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Εκβιάζουν ευρωπαίοι-τροϊκανοί για να πάρουν την υπογραφή Σαμαρά

ΑΥΡΙΑΝΗ: Αντώνη πρόσεξε μην αυτοκτονήσεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τρεις εντολές από τρόικα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: 4ετές γκρέμισμα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Βόμβα Γιουνκέρ για το χρέος

Η ΑΥΓΗ: Σύρονται σε εκλογές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Νέο πογκρόμ κατά δημοσίων υπαλλήλων...

ΕΘΝΟΣ: Η λίστα με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Παγώνουν τα δάνεια της Εργατικής Κατοικίας

«Η όποια πολιτική έκφραση της οργής θα πνίγεται από τα αλαλάζοντα τηλεοπτικά κύμβαλα, τις μερικές εκτονώσεις που οργανώνουν τα πουλημένα συνδικάτα, από τον αποπροσανατολισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Ακριβώς αυτό που έκανε ο επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ στο συνέδριο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, μιλώντας για τις ανισότητες στην Ελλάδα μεταξύ υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων εργαζομένων. Ως εάν το πρόβλημα των ανισοτήτων να είναι αυτό και όχι οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ των "πάνω", των εχόντων, και των "κάτω", των μη εχόντων. Κι όμως, κανείς από τους συνδικαλιστές - συνέδρους, τους ...εκπροσώπους, υποτίθεται, των εργαζομένων, του απάντησε. Ολοι συγκατάνευσαν στις άγριες περικοπές των μισθών και στις απολύσεις» (από άρθρο στη ΒΡΑΔΥΝΗ).

«Το να βγαίνουν οι δυνάμεις της ΣΕΣ (σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, στην Ελλάδα με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) και όχι απλά να συμφωνούν με τα αντεργατικά μέτρα, αλλά να συνεργάζονται στενά με τις κυβερνήσεις και τις εργοδοτικές οργανώσεις για την εφαρμογή τους, είναι απλή "διευκόλυνση" της πολιτικής που λεηλατεί τις κατακτήσεις των εργαζομένων; Είναι απλή "διευκόλυνση" το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμποδίζουν την ίδια την πάλη των εργαζομένων προβάλλοντας "αιτήματα" στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας; (...) Οχι, όλα αυτά δεν είναι ούτε απλή "διευκόλυνση" ούτε απροσεξία ούτε και λάθος εκτίμηση της ΣΕΣ, της ΓΣΕΕ κλπ. Είναι σχεδιασμένη επιλογή τους να αναλάβουν το ρόλο του πλασιέ της αντεργατικής πολιτικής, του πρωταγωνιστή στη συνδιαμόρφωσή της. Οποιος δεν είναι ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και δεν αντιπαλεύει όλους όσοι την υπηρετούν, είναι ενάντια στους εργάτες. Και όποιος προσπαθεί να εξαφανίσει τη συνειδητή αυτή επιλογή και το ρόλο των εργατοπατέρων είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος των εργατών» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).