«Η όποια πολιτική έκφραση της οργής θα πνίγεται από τα αλαλάζοντα τηλεοπτικά κύμβαλα, τις μερικές εκτονώσεις που οργανώνουν τα πουλημένα συνδικάτα, από τον αποπροσανατολισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Ακριβώς αυτό που έκανε ο επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ στο συνέδριο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, μιλώντας για τις ανισότητες στην Ελλάδα μεταξύ υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων εργαζομένων. Ως εάν το πρόβλημα των ανισοτήτων να είναι αυτό και όχι οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ των "πάνω", των εχόντων, και των "κάτω", των μη εχόντων. Κι όμως, κανείς από τους συνδικαλιστές - συνέδρους, τους ...εκπροσώπους, υποτίθεται, των εργαζομένων, του απάντησε. Ολοι συγκατάνευσαν στις άγριες περικοπές των μισθών και στις απολύσεις» (από άρθρο στη ΒΡΑΔΥΝΗ).

«Το να βγαίνουν οι δυνάμεις της ΣΕΣ (σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, στην Ελλάδα με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) και όχι απλά να συμφωνούν με τα αντεργατικά μέτρα, αλλά να συνεργάζονται στενά με τις κυβερνήσεις και τις εργοδοτικές οργανώσεις για την εφαρμογή τους, είναι απλή "διευκόλυνση" της πολιτικής που λεηλατεί τις κατακτήσεις των εργαζομένων; Είναι απλή "διευκόλυνση" το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμποδίζουν την ίδια την πάλη των εργαζομένων προβάλλοντας "αιτήματα" στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας; (...) Οχι, όλα αυτά δεν είναι ούτε απλή "διευκόλυνση" ούτε απροσεξία ούτε και λάθος εκτίμηση της ΣΕΣ, της ΓΣΕΕ κλπ. Είναι σχεδιασμένη επιλογή τους να αναλάβουν το ρόλο του πλασιέ της αντεργατικής πολιτικής, του πρωταγωνιστή στη συνδιαμόρφωσή της. Οποιος δεν είναι ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και δεν αντιπαλεύει όλους όσοι την υπηρετούν, είναι ενάντια στους εργάτες. Και όποιος προσπαθεί να εξαφανίσει τη συνειδητή αυτή επιλογή και το ρόλο των εργατοπατέρων είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος των εργατών» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).