«Γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό, ότι η εξασφάλιση ενός ασφαλούς και υγιούς περιβάλλοντος, συμβάλλει καθοριστικά στην ποιότητα ζωής, στην εργασιακή ειρήνη και κατ' επέκταση στην ανταγωνιστικότητα και τις επιδόσεις των επιχειρήσεων». Αυτό τόνισε, ανάμεσα σε άλλα, ο υφυπουργός Εργασίας, Β. Κεγκέρογλου, προχτές κατά την παρουσίαση της Εθνικής Στρατηγικής για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.

Οταν οι εργοδότες μιλούν για ανταγωνιστικότητα, το πρώτο ζήτημα που στοχεύουν για να την επιτύχουν είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, αυτό που λένε «κόστος» της εργασίας (βεβαίως η εργασία δεν είναι κόστος, απ' αυτήν παράγονται τα εμπορεύματα και τα κέρδη), να είναι όσο το δυνατόν πιο χαμηλά. Η μείωση του «κόστους» του εργαζομένου δεν αναφέρεται μόνο στο ύψος του μισθού, αλλά αφορά συνολικά τις συνθήκες εργασίας. Ανταγωνιστικότητα για μια επιχείρηση μπορεί να σημαίνει: Ελαστικές μορφές απασχόλησης, μείωση προσωπικού και εντατικοποίηση της δουλειάς. Κατάργηση ΣΣΕ και υπογραφή ατομικών, δηλαδή μείωση μισθών, αλλαγή ωραρίων, έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, αύξηση της απλήρωτης δουλειάς με αύξηση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, δηλαδή συνολικά χειροτέρευση των συνθηκών αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Ολα τα παραπάνω φθείρουν την εργατική δύναμη, αυξάνουν τον κίνδυνο «ατυχημάτων» και επαγγελματικών ασθενειών, επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική υγεία του εργαζόμενου. Και όλα τα παραπάνω είναι καθόλα νόμιμα, αλλά θεωρούνται και απαραίτητα εργαλεία για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. To ζήτημα είναι ότι οι καπιταλιστές μπροστά στο κέρδος δε λογαριάζουν την υγεία και τη ζωή των εργατών. Ετσι κι αλλιώς από μόνη της η έννοια της ανταγωνιστικότητας σημαίνει ότι κάποιες επιχειρήσεις θα βγουν ενισχυμένες από τον ανταγωνισμό και κάποιες όχι. Αρα κάποιες θα κάνουν περισσότερες εκπτώσεις στα μέτρα υγείας και ασφάλειας, στις συνθήκες εργασίας γενικά. Ομως όλες, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», αυξάνουν τους βλαπτικούς παράγοντες.

Γενικότερα, όταν ο εργαζόμενος αποτελεί κόστος για την καπιταλιστική επιχείρηση και το καπιταλιστικό κράτος, η προστασία της υγείας και της ζωής του σταματάει αναγκαστικά εκεί που αρχίζει η κερδοφορία: «Το σημαντικό οικονομικό κόστος των προβλημάτων που προκύπτουν από την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και υγείας στην εργασία εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη και επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Μεγάλο μέρος αυτού του κόστους επιβαρύνει επίσης τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και τον κρατικό προϋπολογισμό», είπε ο Β. Κεγκέρογλου. Ομως, αυτή η λογική του «κόστους», στην οποία βαδίζει η κυβέρνηση, ανοίγει το δρόμο για αντεργατικές μεθοδεύσεις, όπως η κατάργηση των ΒΑΕ κ.ά. Απέναντι σ' αυτή τη λογική του «κόστους» οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεσηκωθούν και να οργανωθούν.

Με τους αξιωματούχους της ΕΕ τα βάζουν οι πένες των αστών, επειδή δήθεν με επιτακτικό τρόπο ζητάνε από τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα να συναινέσουν πιο επιθετικά σε βάρος του λαού. Συναίνεση λόγω των μεγάλων δυσκολιών αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα καταλαβαίνουν ότι δυσκολεύει η απορρόφηση της λαϊκής δυσαρέσκειας από τα αστικά κόμματα αν συναινέσουν. Επί της ουσίας, λένε ότι η δράση και επιρροή του ΚΚΕ στο λαό είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο μια τόσο εξόφθαλμη ομολογία συναίνεσης ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν είναι ενδεδειγμένη στην περίπτωση της Ελλάδας. Γράφει σχετικά ο Πρετεντέρης χτες στα ΝΕΑ: «Αναρωτιέμαι μήπως (κρυφά) ο Ολι Ρεν είναι ΚΚΕ (...) Διότι δεν βλέπω ποιον άλλον (...) εξυπηρετεί η άκρατη επιθυμία του να δει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να στηρίζουν από κοινού την οικονομική πολιτική που επέβαλε το Μνημόνιο και η οποία ούτε χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας ούτε λάμπει από επιδόσεις (...) Ισχυρίζεται δηλαδή, πως αν συμφωνήσουν ο Σαμαράς με τον Παπανδρέου, δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις στο Μνημόνιο (...) Αν αυτά πιστεύει ο Ολι Ρεν, τότε πρέπει να είναι πολύ αφελής (...) Αν δεν κάνει αντιπολίτευση ο (όποιος) Σαμαράς, θα βρεθούν να την κάνουν κάποια Παπαρήγα και κάποιος Καρατζαφέρης - ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται τα κενά... Θα έπρεπε δηλαδή, να γνωρίζει ότι η δημοκρατία έχει εφεύρει την έννοια της αντιπολίτευσης όχι μόνο για να ελέγχει τη συμπολίτευση αλλά και για να αποτελεί τον υποδοχέα της δυσαρέσκειας από την κυβερνητική πολιτική ώστε να γίνει η επόμενη κυβέρνηση. Αν δεν λειτουργεί αυτή η (σχεδόν) υδραυλική αρχή, τότε θα πάρουμε όλοι τα ρόπαλα να πλακωνόμαστε στους δρόμους με τον Σύριζα και τη Χρυσή Αυγή (...) Και να του παρατηρήσω επίσης ότι ακόμη κι αν χρειάζεται να επιτευχθεί ένας βαθμός συναίνεσης, ο χειρότερος τρόπος είναι να τον διατάζει από τις Βρυξέλλες - δεν διευκολύνει την αντιπολίτευση να συμπράξει, τη δυσκολεύει... Ας αφήσει, λοιπόν, την κυβέρνηση να ζητήσει και να διαπραγματευθεί τη βοήθεια που κρίνει ότι χρειάζεται».

Τι λέει ο Πρετεντέρης, για λογαριασμό της τάξης που υπηρετεί; Οτι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπηρετούν την ίδια στρατηγική με μοιρασμένους και εναλλασσόμενους ρόλους, ώστε να απορροφάται η λαϊκή δυσαρέσκεια ακίνδυνα για την αστική τάξη. Για να αποφεύγονται οι επικίνδυνοι τριγμοί που μπορεί να προκαλέσουν ο μαζικός απεγκλωβισμός συνειδήσεων από τους δύο βασικούς πολιτικούς πυλώνες του αστικού συστήματος και η ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ. Σε ό,τι αφορά στο μνημόνιο, ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς είχε πει ότι δεν το ψηφίζει, όχι επειδή διαφωνεί με την ουσία του, αλλά επειδή θέλει να γίνει το κόμμα του ο κυματοθραύστης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ώστε αυτή να μη διοχετευτεί «στο πεζοδρόμιο», δηλαδή στο κίνημα. Δηλαδή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πασχίζουν με τον ίδιο στόχο, τη διασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης, ενάντια στο λαό και την πολιτική του πρωτοπορία, που παλεύει να τους ανατρέψει. Σκόπιμα μάλιστα ο αρθρογράφος προσπαθεί να μπερδέψει το κίνημα με «ρόπαλα», ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και «Χρυσή Αυγή», για να ευτελίσει και να συκοφαντήσει τους λαϊκούς αγώνες. Δεν είναι αυτές οι δυνάμεις που τους ανησυχούν. Αντίθετα, τους βολεύουν. Η στρατηγική του ΚΚΕ είναι αυτή που τους φοβίζει και η ακόμα μεγαλύτερη λαϊκή συμπόρευση μαζί του.

Εν κατακλείδι, αυτό που λέει ο Πρετεντέρης είναι: Αφήστε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να διαχειριστούν μόνοι τους τη δεδομένη μεταξύ τους συναίνεση και το πώς αυτή θα γίνεται κάθε φορά πιο αποτελεσματική για το αστικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η συναίνεση ήταν, είναι και θα παραμείνει ο κοινός παρονομαστής των αστικών κομμάτων, στην πολιτική διαχείριση του καπιταλισμού σε βάρος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Εκεί πρέπει να στρέψει τα πυρά του ο λαός. Να τους αποδυναμώσει, να τους κλονίσει, να τους κάνει ανίκανους να κυβερνούν σε βάρος του, να ενισχύσει το ΚΚΕ.