Στιγμιότυπο από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου

«Είμαστε γεμάτοι εντυπώσεις από τις επισκέψεις που πραγματοποιήσαμε μέχρι τώρα. Πήγαμε στο εργοστάσιο που βρίσκεται σε επίσχεση, στο ΠΛΑΙΣΙΟ. Εκεί συναντηθήκαμε επίσης με εκπροσώπους των εργαζομένων στη ΦΙΛΚΕΡΑΜ και της "Βιομηχανικής Μεταλλικής", της ΒΙΟΜΕ, που επίσης είναι της ίδιας εταιρείας θυγατρική και στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις στα "Ελληνικά Πετρέλαια".

Νομίζω ότι σας είναι γνωστό τι αντιμετωπίζει ο κάθε χώρος. Επίσχεση εργασίας με κλειστό πια το εργοστάσιο - ούτε καν μπορούν να είναι μέσα -, με χρωστούμενα μεροκάματα, μισθούς. Σε άλλη επιχείρηση αγωνιούν αν θα πάρουν τις αποζημιώσεις, αλλού διεκδικούν να μην απολυθούν και στα ΕΛΠΕ δέχονται την πίεση να υπογράψουν συμβάσεις με μειωμένους μισθούς και να αρχίσει βεβαίως ο κατήφορος των μειωμένων αμοιβών και, ενδεχομένως, σοβαρές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις.

Κατανοούμε ότι ο εργαζόμενος στον κάθε χώρο νιώθει την ασφυκτική πίεση του δικού του προβλήματος. Μας έλεγαν τι σκεφτόμαστε να κάνουμε, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Βεβαίως, υποχρέωσή μας είναι να μη μείνει κανένας χώρος δουλειάς χωρίς συμπαράσταση, αλληλεγγύη και όσο εξαρτάται από μας να ασκήσουμε πίεση είτε να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, είτε εκεί που δεν μπορούν, να μη χάσουν τις αποζημιώσεις. Αλλά και παραπέρα, η περιπέτεια του ανέργου σήμερα στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη. Δε βρίσκει εύκολα δουλειά, πολύ περισσότερο που είμαστε παραμονές τα επιδόματα αυτά, τα ψίχουλα - επιδόματα ανεργίας, να κοπούν.

Εδώ η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα μειώσει τα 100 ένσημα για να υπάρχει βιβλιάριο ασθενείας για τον άνεργο, ότι θα τα κάνει 50 κι ακόμα δεν το έχει κάνει. Βεβαίως, εμείς είπαμε ότι οι άνεργοι - και που τώρα είναι μακροχρόνια άνεργοι και είναι και πολλοί σε μια οικογένεια και ένας και δύο - ενδεχόμενα και να μην το χρειάζονται... Αφού είναι άνεργος, δεν έχει ένσημα. Αμα είχε 100 ένσημα, όχι ότι θα ήταν κανονικά εργαζόμενος, αλλά και πού να τα βρει; Κι όταν μάλιστα πάμε για διευθέτηση του συνολικού χρόνου εργασίας, σε διάρκεια χρόνου, που σημαίνει ότι μπορεί να δουλεύεις ορισμένες μέρες του χρόνου ή να δουλεύεις μια μέρα 4 ώρες, την άλλη 15 και 16.

Εμείς, κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, πειθόμαστε ότι αυτό το ζήτημα που θέσαμε από την αρχή, δεν είναι ούτε θεωρητικό, ούτε ακαδημαϊκό. Είναι πάρα πολύ βασικό. Δεν αρκεί να λες ότι εγώ υπερασπίζομαι τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ακόμα ακόμα, δεν αρκεί να λες να πληρώσει η πλουτοκρατία - το λέμε βεβαίως, ούτε λόγος. Αυτό που εμπεδώνει τελικά και δίνει τη δυναμική και την πίεση σε ένα σύνθημα, είναι αυτό να εδράζεται σε ένα και βασικό ζήτημα: Ποια είναι η αιτία της κρίσης.

Ποιος ευθύνεται για την κρίση, δεν αρκεί. Γιατί, αν θέλετε, αυθόρμητα ο καθένας λέει ευθύνεται η ΝΔ που κυβέρνησε τόσα χρόνια, ευθύνεται και το ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε πιο πριν ή ευθύνεται γιατί στα δύο χρόνια, μας είπε ότι θα βάλει το πιστόλι στον κρόταφο στην ΕΕ και γίνεται το αντίθετο. Αναμφισβήτητα, τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν έχουν βαριές ευθύνες. Ομως, γιατί έχουν ευθύνες; Γιατί ακολούθησαν την α ή β οικονομική πολιτική, την α ή β διαχείριση; Που δεν είναι α και β, είναι ίδιες.

Εμείς θεωρούμε ότι τα κόμματα αυτά συνέβαλαν στην εκδήλωση της κρίσης, ακριβώς γιατί υπηρέτησαν και υπηρετούν και θα υπηρετούν, όσο υπάρχουν, τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας. Η κρίση έρχεται ύστερα από ανάπτυξη. Η περίοδος της μεγάλης ανάπτυξης, της συσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών, έφερε την κρίση. Επομένως, οι αιτίες δε βρίσκονται στην περίοδο της κρίσης, αλλά στην περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Επομένως, για μας, ένα το κρατούμενο και θα επιμείνουμε χωρίς να υποστείλουμε τη σημαία του αγώνα για κάθε χώρο, για κάθε πρόβλημα, για τον κλάδο, για τη γειτονιά, θα επιμένουμε ότι ο αγώνας μπορεί να φέρει αποτελέσματα, να έχει δυναμική, όταν είναι καθαρό ότι δεν έχουμε κρίση χρέους και κρίση ελλειμμάτων, που όλα τα κόμματα λένε στην Ελλάδα, αλλά η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίας, η οποία εδράζεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση.

Δεν μπορούμε να μην το πούμε, είναι μια οικονομία που χαρακτηρίζεται από αναρχία, δυσαναλογία ανάπτυξης ανάμεσα σε κλάδους, ανισομετρία σε σχέση με την ενσωμάτωση στην ΕΕ. Είναι μια οικονομία που ο επενδυτής, ο καπιταλιστής επενδύει εκεί που θα βγάλει το κέρδος, παράγει εμπορεύματα χωρίς να ξέρει τι χρειάζονται, αν χρειάζονται, ποιος θα τα αγοράσει, τι παράγει ο διπλανός του, αυτά δεν τον ενδιαφέρουν, γιατί ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος. Είναι μια οικονομία, λοιπόν, που με κίνητρο το κέρδος φτάνει σε ένα σημείο όπου, ενώ συγκεντρώνονται πάρα πολλά κεφάλαια, αυτά τα κεφάλαια δεν μπορούν να ξαναεπενδυθούν και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία.

Κι όλα αυτά τώρα που λέει η ΝΔ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι διαφωνούν με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, γιατί δε συνοδεύεται με υποβοήθηση των επενδύσεων, με συγχωρείτε, είναι φούμαρα. Διότι σε συνθήκες κρίσης οι καπιταλιστές δεν κάνουν επενδύσεις, ακόμα κι όταν έχουν τεράστια λιμνάζοντα κεφάλαια στα χέρια τους, είτε σε μηχανήματα, είτε σε πρώτες ύλες, είτε σε εμπορεύματα, είτε σε μετρητό. Για να επενδύσουν, άλλωστε το είπε χτες και το ΙΟΒΕ, πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι θα παρέχεται ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, ότι θα έχουν ξεριζωθεί οι όποιες κατακτήσεις υπήρχαν. Θα επενδύσουν όταν έχουν προχωρήσει 100% όλες οι ιδιωτικοποιήσεις, όταν έχει διαμορφωθεί ένα πρόσφορο γι' αυτούς έδαφος, όπου θα εξασφαλίσουν να συνεχίζεται η κερδοφορία απρόσκοπτα.

Βεβαίως, περιμένουν και το περίφημο "κούρεμα", δηλαδή την προγραμματισμένη πτώχευση. Τώρα, θέλετε να την πείτε πτώχευση, θέλετε να την πείτε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που τη λέμε εμείς, θέλετε να την πείτε απαξίωση ή υποτίμηση του κεφαλαίου, περιμένουν και αυτό. Δηλαδή, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα υποτιμηθεί, πώς θα συγκεντρωθεί ο πλούτος σε λιγότερα χέρια, πώς θα γίνει συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Και, βεβαίως, μέσα σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού μεταξύ τους, οι τραπεζίτες με τους έμπορους, με τους εισοδηματίες, τους μεγάλους, τσακώνονται μεταξύ τους ποιος θα πληρώσει με λιγότερο τίμημα την κρίση. Κι όταν λέμε θα πληρώσουν την κρίση, δεν έχει καμία σχέση με την πληρωμή που καταβάλλουν στην κρίση οι εργαζόμενοι υποχρεωτικά. Αυτοί θα χάσουν ένα μικρό μέρος των κεφαλαίων, με την ελπίδα ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ανακτηθεί πολλαπλάσια κερδοφορία. Αν δεν έχει κανείς καθαρό αυτό, δεν μπορεί να στηρίξει τις απαιτήσεις των εργαζομένων.

Ολα τα άλλα κόμματα μιλάνε για κρίση χρέους. Οταν δέχεσαι ότι η κρίση οφείλεται στο χρέος, τότε είσαι υποχρεωμένος να συμφωνήσεις ότι και ο λαός θα πληρώσει ένα μέρος του χρέους, έστω κι αν δεν ευθύνεται γι' αυτό. Αυτή είναι η υποκρισία των άλλων κομμάτων. Ολων. Με το να πούνε να μην πληρώσει ο λαός, δε λένε τίποτα, απ' τη στιγμή που δέχονται ότι η κρίση είναι κρίση χρέους. Και μετά αρχίζεις: Ποιο μέρος του χρέους θα πληρωθεί, ποιο δε θα πληρωθεί; Αν οι δόσεις θα είναι έτσι ή αλλιώς. 'Η αν, ταυτόχρονα με την πληρωμή του χρέους, θα γίνονται και επενδύσεις.

Αυτά όλα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι πολιτική αγραμματοσύνη ή άγνοια των νόμων της οικονομίας. Αλλά επειδή δεν υποτιμούμε τους αντιπάλους, είτε τους βασικούς, είτε αυτούς που είναι μέσα στο κίνημα, λέμε πολύ καθαρά ότι δε θέλουν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα. Διότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ένα λίφτινγκ του πολιτικού συστήματος και τίποτα άλλο.

Εμείς ξεκαθαρίζουμε το εξής: Αναμφισβήτητα, είμαστε υποχρεωμένοι ό,τι μπορεί να περισωθεί να περισωθεί, όποιος κλάδος ή ακόμα και χώρος εργαζομένων να συγκρατήσει τον κατήφορο, κι αν θέλετε το πιο ρεαλιστικό σήμερα είναι να συγκρατήσεις τον κατήφορο. Ομως, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να παίξουμε αυτό το ρόλο μόνο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι μέσα απ' αυτή την πάλη, για να συγκρατήσεις τον κατήφορο, γιατί κατήφορος θα είναι απ' την πλευρά των εργαζομένων, είναι να αρχίσει ο ανήφορος της χειραφέτησης όσο γίνεται μεγαλύτερου τμήματος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των αυτοαπασχολούμενων. Η χειραφέτηση από την κυρίαρχη πολιτική, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στην οικονομία.

Αν δε σημειωθεί αυτός ο ανήφορος, σε συνδυασμό με οργάνωση και εναλλακτική πρόταση εξουσίας, δηλαδή εξουσία για την εργατική τάξη και το λαό, εργατική - λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση, με παραγωγικό συνεταιρισμό δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα, με απεγκλωβισμό και αποδέσμευση απ' την ΕΕ, αν δεν μπει ένας τέτοιος στόχος προοπτικής, τότε ο αγώνας δε θα φέρει αποτελέσματα.

Κι αν ακόμα έχουμε ανάκαμψη, θα είναι αδύναμη, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και σε επίπεδο Ευρώπης. Και θα έρθει νέος κύκλος κρίσης, πολύ πιο οξύς. Και μάλιστα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '70 ο κύκλος της κρίσης κρατάει πιο πολύ χρονικά απ' ό,τι γινόταν πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και, επιπλέον, ο ανταγωνισμός έχει γίνει πολύ οξύς, ανάμεσα σε παλιές και νέες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που σημαίνει ότι υπάρχουν καρχαρίες για τη διανομή των αγορών και της πίτας. Επομένως, χώρες που βρίσκονται σε ανισότιμη σχέση, γιατί έτσι είναι οι σχέσεις μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, θα βιώσουν την κρίση πολύ πιο βαθιά.

Επομένως, εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε στο λαό έναν εύκολο δρόμο. Προσφέρουμε, όμως, μια ρεαλιστική λύση που μπορεί να καθοριστεί απ' το λαό, μπορεί να γίνει πραγματικότητα απ' το λαό, εφόσον πιστέψει στη δύναμή του. Οσο ο λαός δεν πιστεύει στη δύναμή του, ότι ο αντίπαλος που έχει απέναντί του είναι σκληρός, βάρβαρος, αλλά όχι τόσο ισχυρός όσο φαίνεται, όσο δεν πιστεύει στη δική του δύναμη, τότε δε θα υπάρχουν κι αποτελέσματα στους αγώνες. Και δε θα φταίνε οι αγώνες ως αγώνες, αλλά το γεγονός ότι αυτοί δεν είναι σε ένα υπόβαθρο ριζικής ανατροπής του συσχετισμού δύναμης.

Τέλος, γιατί κάνει εντύπωση η συναίνεση; Μας ρωτάνε όλοι τι λέμε για τη συναίνεση. Κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι τίποτα πρωτότυπο. Για πολλά χρόνια αυτό που ήθελε το κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, οι επιχειρηματίες, το πολιτικό σύστημα, είναι να υπάρχει η διελκυστίνδα διαμάχης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτό πρόσφερε τη δυνατότητα να υπάρχει πλάνη στο λαό ότι έχει εναλλακτική λύση. Αμα η ΝΔ ξεμπροστιάζεται, έχω το ΠΑΣΟΚ. Αμα το ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτεται, πάω στη ΝΔ.

Αυτή η διελκυστίνδα, σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, και σε συνθήκες όπου υπάρχουν υπόγειες διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση ή υπάρχει δυνατότητα αφύπνισης, δεν τους βολεύει και θέλουν συναίνεση είτε σε κυβερνητικό επίπεδο είτε και σε επίπεδο κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τους χρειάζεται αυτό για να τσακίσουν το εργατικό, λαϊκό κίνημα. Αλλά και για να μπορέσουν να περάσουν τη συμφιλίωση ή, μάλλον, να μειώσουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της αστικής τάξης, που σε συνθήκες κρίσης η μία πάει να βγάλει το μάτι της άλλης, ακριβώς για να επέλθει μια συναίνεση και να συνειδητοποιήσει η αστική τάξη της χώρας ότι πρέπει να υπηρετηθούν τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι μόνο της μιας ή της άλλης επιχείρησης.

Τους χρειάζεται η συναίνεση, λοιπόν, πρώτον, για να τσακίσουν το λαό και, δεύτερον, για να υπάρξει μια ύφεση ανάμεσα στα ιδιαίτερα συμφέροντα του βιομηχανικού, του εμπορικού κεφαλαίου, του τραπεζικού, του κεφαλαίου που καθαρά στηρίζεται στα έσοδα απ' τις χρηματαγορές. Και ταυτόχρονα, βεβαίως, τέτοιες διαμάχες δεν είναι μόνο μέσα στην Ελλάδα, επεκτείνονται στα πλαίσια της ΕΕ».

Κατάμεστη η αίθουσα του «Βελλίδειου» στη χτεσινή συγκέντρωση

Η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι η εργατική τάξη απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαραθέσει τη δική της στρατηγική, για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, και αναφέρθηκε διεξοδικά στις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και τα αποτελέσματα που θα υπάρξουν όταν τα μέσα παραγωγής και ο φυσικός πλούτος της χώρας γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Τόνισε ότι η αλλαγή θα διαγραφεί στον ορίζοντα από τα κάτω, όχι από τα πάνω, ωστόσο, όπως σημείωσε, η δύναμη του ΚΚΕ είναι δείκτης χειραφέτησης του λαού.

Πριν την έναρξη της εκδήλωσης, η Αλέκα Παπαρήγα συναντήθηκε με εκπροσώπους εργαζομένων από τη Φοιτητική Λέσχη Θεσσαλονίκης, που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, και με εργαζόμενους από το εργοστάσιο της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» στο Πλατύ Ημαθίας.