Μέτρα - «νυστέρι», με «όποιο κόστος» και «κόντρα στις όποιες αντιδράσεις» για την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, αξιώνει ο ΣΕΒ, εγκαλώντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα για παλινωδίες και αξιώνοντας «ισχυρή διακυβέρνηση». Την ίδια στιγμή, απειλώντας ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό, ο πρόεδρός του Δ. Δασκαλόπουλος, στην ομιλία του στη χτεσινή Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ και για να εμπεδωθούν ακόμη περισσότερο οι αξιώσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών, έφτασε στο σημείο, να προτείνει ακόμη και ...δημοψήφισμα!

Η παρέμβαση του προέδρου του ΣΕΒ περιείχε τις γνωστές τρομοκρατικές και ανιστόρητες προκλήσεις προς το λαό, τους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα, που αντιστέκεται στα μέτρα διαρκούς ένδειας και υπερεκμετάλλευσης Μνημονίου - κυβέρνησης - πλουτοκρατών. Ωστόσο, έμφαση δόθηκε στην πολιτική πτυχή της κρίσης, σε συνέχεια και των καθόλου τυχαίων πρόσφατων παρεμβάσεων του ΙΟΒΕ, όπου το κύριο ζητούμενο είναι η συνένωση των δυνάμεων της αντίδρασης, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ικανό πολιτικό κύμα στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και καθοδήγησής της, ώστε να προχωρήσει ακάθεκτη στις αντιδραστικές επιλογές υπέρ των κεφαλαιοκρατών, αντιμετωπίζοντας ανελέητα και το λαϊκό κίνημα.

«Ο χρόνος μας τελείωσε. Τα μέτρα που χρειάζεται να ληφθούν, πρέπει να ληφθούν τώρα. Με το όποιο κόστος. Ολες οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να προχωρήσουν τώρα. Κόντρα στις όποιες αντιδράσεις. Κάθε μέρα που χάνεται, προσθέτει σκοτάδι στο μέλλον μας», υπογράμμισε... δραματικά ο Δ. Δασκαλόπουλος, για να προσθέσει ότι «οι περιστάσεις απαιτούν μια ισχυρή διακυβέρνηση, αταλάντευτη στους στόχους της, ανυποχώρητη στις προθέσεις της», η οποία θα είναι «ικανή να εμπνεύσει την κοινωνία και να καθοδηγήσει σταθερά τους πολίτες, βήμα - βήμα, στη δύσκολη διαδρομή».

Παρότι είναι σαφής η αξίωση του ΣΕΒ για μια αυταρχική διακυβέρνηση που θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια βίας ενάντια σε κάθε φωνή αντίδρασης, είναι χαρακτηριστική και η επισήμανση του προέδρου του, ότι μέχρι τώρα «αποτύχαμε», επειδή «αντιμετωπίσαμε με το μπαμπάκι και όχι με το νυστέρι το καρκίνωμα που ευθύνεται για την κρίση και τη διαιώνισή της: το κρατικό πελατειακό κράτος».

Η φιλοσοφία του «νυστεριού», σε συνδυασμό με την κινδυνολογία και την αυθαίρετη λογική του οικονομικού και πολιτικού μονόδρομου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, διακατείχε όλη την τοποθέτηση του Δ. Δασκαλόπουλου: «Ενα αίσθημα αποτυχίας και ματαιοπονίας κυριαρχεί στην κοινωνία. Οι θυσίες δεν φαίνεται να έχουν πιάσει τόπο. Η κρίση παραμένει χωρίς ορατή διέξοδο. Εξακολουθούμε να βουλιάζουμε - ενώ υποτίθεται ότι πασχίζουμε ν' αλλάξουμε», τόνισε για να προσθέσει ότι «οι αντιστάσεις του αναχρονισμού και του πελατειακού εθισμού αποδείχθηκαν πιο ισχυρές από τον φόβο της εθνικής κατάρρευσης».

Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής, ο εκπρόσωπος των «αναξιοπαθούντων» μεγαλοεπιχειρηματιών επισήμανε ότι «η κρίση είναι οικονομική, αλλά το πρόβλημά μας είναι πολιτικό, είναι κομματικό», σημείωσε ότι η πολιτική συναίνεση είναι πλέον «καμένο χαρτί», για να καταλήξει στο ότι: «Εφόσον λοιπόν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει διέξοδο, είναι αναγκαία η προσφυγή στον λαϊκό παράγοντα. Για να επαναπρογραμματισθεί και να προχωρήσει η αναγκαία αλλαγή». Στο σημείο αυτό πρότεινε... δημοψήφισμα - παρωδία με το απόλυτα εκβιαστικό, τρομοκρατικό και ισοπεδωτικό δίλημμα «Προχωρούμε στο δρόμο που επιβάλλει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με τους όρους και με τις θυσίες που απαιτεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη; ή αποχωρούμε και πορευόμαστε πλέον μόνοι, χωρίς τους όρους, αλλά και χωρίς τα δισεκατομμύρια των εταίρων μας; Θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει ένα δρόμο που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση;».

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ που, εδώ και δύο δεκαετίες δεν προλαβαίνει να μετρά τα υπερκέρδη του κεφαλαίου, παριστάνει πώς δε γνωρίζει ότι η πολυπόθητη για την τάξη του ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, το μόνο που άφησε στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, πέρα από τα παχιά λόγια για ραγδαία εξέλιξη του βιοτικού τους επιπέδου, είναι η ανεργία, η πολυετής πολιτική λιτότητας και μια πρωτοφανής οικονομική κρίση που λειτουργεί ως το άλλοθι για την οικονομική ολιγαρχία και τις κυβερνήσεις της, ώστε να μας ρίξει δεκαετίες πίσω.

Στη βάση της στόχευσης για την τρομοκράτηση του λαού, ο πρόεδρος του ΣΕΒ σημείωσε:«Χρειάζεται να διαμορφωθεί τώρα ένα συνειδητό και δυναμικό ρεύμα υπέρ της αναγκαίας αλλαγής - να συνεγερθούν και να συστρατευθούν οι πραγματικά ανανεωτικές δυνάμεις του τόπου».

Προηγουμένως, είχε επιδοθεί σε προκλητικό ντελίριο ανακρίβειας και μηδενισμού με διάφορες επίμαχες φράσεις: Ισχυρίστηκε ότι «η σιωπηλή πλειοψηφία εξακολουθεί να γυρίζει την πλάτη σε όσους της τάζουν δρόμους στρωμένους με ρόδα ή κηρύσσουν δήθεν προοδευτικά ευαγγέλια απομονωτισμού για τη χώρα». Παρ' όλα αυτά, «αποδέχτηκε» ότι «αμφιβάλλει, εύλογα, για τη σκοπιμότητα και το νόημα των θυσιών της (...) απρόθυμη ή ανήμπορη να συμβάλει σε οποιαδήποτε προσπάθεια». Με ιδιαίτερο μένος, σημείωσε ότι το «πελατειακό» κράτος «με εμπροσθοφυλακή τους εργατοπατέρες και τις συντεχνίες, με οπισθοφυλακή την αντιδραστική γραφειοκρατία, σαμποτάρει κάθε απόπειρα εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού». Εφτασε και στο σημείο να ελπίσει στην «πλατιά τάξη των εργαζομένων, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, που θέλουν να προοδεύσουν δουλεύοντας, σε πείσμα όσων τους εκμεταλλεύονται διαδηλώνοντας»!!!