«Η ΔΗΜ.ΑΡ. (...) υπογραμμίζει την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να συμφωνηθούν και να εφαρμοστούν αλλαγές στην ακολουθούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα στοχεύουν: Στην αντιστροφή της ύφεσης, μέσα από την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής. Στη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης. Στην ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα εγγυώνται στα χειμαζόμενα στρώματα μελλοντική ανταπόδοση».

Τα παραπάνω ανέφερε σε ομιλία του ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ., Φ. Κουβέλης. Δεν πρέπει ωστόσο να αγνοεί ότι δε γίνεται να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ετσι, λοιπόν, τα περί αύξησης των εισοδημάτων, δημιουργίας απασχόλησης, προστασίας της ποιότητας ζωής δεν είναι παρά καλολογικά στοιχεία μιας ομιλίας της οποίας το «ζουμί» βρίσκεται σε πέντε λέξεις: «Τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων».

Μα γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό τα εισοδήματα μειώνονται, η απασχόληση φθίνει και η ποιότητα ζωής του λαού καταβαραθρώνεται. Για να τονωθούν η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων. Να συμβούν και τα δύο μαζί είναι πρακτικά αδύνατον. Η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου είναι το ζητούμενο και για τη ΔΗΜ.ΑΡ.. Τα περί δίκαιης κατανομής των βαρών όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι καταλήγουν στο όλα τα βάρη στον λαό. Αλλωστε, δίκαιο θα ήταν να τα φορτωθεί αποκλειστικά η πλουτοκρατία, που καταλήστευσε επί δεκαετίες τον πλούτο που παράχθηκε σ' αυτή τη χώρα. Τέλος, τα περί εγγύησης στο λαό για μελλοντική ανταπόδοση είναι κάτι σαν το «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι»...

Εν ολίγοις η πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να συνοψιστεί στο νέα βάρη στο λαό, περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο.

Ο τυχοδιωκτισμός δεν έχει, όπως φαίνεται, όρια για τους οπορτουνιστές στο χώρο της εκπαίδευσης. Στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά οι «Παρεμβάσεις», με τη σύμφωνη γνώμη των «Αγ. Κινήσεων» (ΚΚΕ-μλ), πρότειναν να βγει ανακοίνωση της ΕΛΜΕ, που να καλεί στη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα! Είδαν φως και μπήκαν ή, με άλλα λόγια, είδαν κόσμο και σου λέει ...ό,τι πιάσουμε!

Γνωρίζουν πολύ καλά πως οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα έχουν σα βασικό χαρακτηριστικό τους το σύνθημα: «Εξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα». Γιατί καλούν, λοιπόν, ένα σωματείο να αποφασίσει «έξω τα συνδικάτα; Τέτοιο κίνημα θέλουν; Τι αποτέλεσμα θα έχει η υλοποίηση της πρότασής τους, πέρα από το να φέρει σε αντιπαράθεση το οργανωμένο εργατικό κίνημα με τον κόσμο που συμμετέχει σε αυτές τις συγκεντρώσεις; Και ποιον, άραγε, βολεύει η αντιπαράθεση αυτή; Αυτό ακριβώς προσπαθεί να καλλιεργήσει και το σύστημα, με τα διάφορα παπαγαλάκια του, την αποστροφή των ανθρώπων αυτών και ειδικά των νέων προς το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Μήπως, τελικά, αυτό θέλουν και οι «Παρεμβάσεις», μια και συχνά - πυκνά μιλάνε για το λεγόμενο «ακομμάτιστο, αυθόρμητο κίνημα», που τάχα μου «δεν θα κηδεμονεύεται από κανέναν»; Πραγματικά, «αντισυστημική πρόταση» για τους δήθεν επαναστάτες. Τι να πει κανείς; Η κωλοτούμπα σε όλο της το μεγαλείο.