«Η ΔΗΜ.ΑΡ. (...) υπογραμμίζει την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να συμφωνηθούν και να εφαρμοστούν αλλαγές στην ακολουθούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική που θα στοχεύουν: Στην αντιστροφή της ύφεσης, μέσα από την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, που θα τονώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα διασφαλίζει την αειφορία των πόρων, την προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής. Στη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης. Στην ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα εγγυώνται στα χειμαζόμενα στρώματα μελλοντική ανταπόδοση».

Τα παραπάνω ανέφερε σε ομιλία του ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ., Φ. Κουβέλης. Δεν πρέπει ωστόσο να αγνοεί ότι δε γίνεται να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ετσι, λοιπόν, τα περί αύξησης των εισοδημάτων, δημιουργίας απασχόλησης, προστασίας της ποιότητας ζωής δεν είναι παρά καλολογικά στοιχεία μιας ομιλίας της οποίας το «ζουμί» βρίσκεται σε πέντε λέξεις: «Τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων».

Μα γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό τα εισοδήματα μειώνονται, η απασχόληση φθίνει και η ποιότητα ζωής του λαού καταβαραθρώνεται. Για να τονωθούν η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων. Να συμβούν και τα δύο μαζί είναι πρακτικά αδύνατον. Η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου είναι το ζητούμενο και για τη ΔΗΜ.ΑΡ.. Τα περί δίκαιης κατανομής των βαρών όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι καταλήγουν στο όλα τα βάρη στον λαό. Αλλωστε, δίκαιο θα ήταν να τα φορτωθεί αποκλειστικά η πλουτοκρατία, που καταλήστευσε επί δεκαετίες τον πλούτο που παράχθηκε σ' αυτή τη χώρα. Τέλος, τα περί εγγύησης στο λαό για μελλοντική ανταπόδοση είναι κάτι σαν το «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι»...

Εν ολίγοις η πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να συνοψιστεί στο νέα βάρη στο λαό, περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο.