«Είναι χρέος μας σε αυτές τις δύσκολες ώρες να απελευθερώσουμε τις υγιείς δυνάμεις της επιχειρηματικότητας από τα δεσμά του κράτους, και να αφήσουμε επιτέλους τις επιχειρήσεις να «κολυμπήσουν» στα βαθιά νερά της κρίσης χωρίς βαρίδια στα πόδια».

Το... διακύβευμα ανήκει στον Μ. Χρυσοχοΐδη που ανακοίνωσε την κατάργηση μιας σειράς - ακόμα και των πιο υποτυπωδών - αγορανομικών διατάξεων όπως ήταν η υποχρέωση των επιχειρήσεων να γνωστοποιούν στο υπουργείο τους τιμοκαταλόγους τους, η κατάργηση των περιθωρίων κέρδους στα οπωροκηπευτικά και πιο σοβαρών ρυθμίσεων όπως ήταν η διάθεση βρεφικού γάλακτος μόνο από τα φαρμακεία (για αυτονόητους λόγους).

Διακηρύξεις σαν κι αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κυνική ομολογία της κυβέρνησης να ενισχύσει με κάθε τρόπο την πολιτική της στήριξης του κεφαλαίου και των μονοπωλιακών κερδών, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι βουλιάζουν όλο και πιο πολύ στα αδιέξοδα και στη φτώχεια, που τους προκαλεί η κρίση που προκάλεσε η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων.

Είναι ολοφάνερο ότι το μόνο που θέλουν κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ - ΔΝΤ είναι να απαλλάξουν τα μονοπώλια από οτιδήποτε θεωρούν «βαρίδι» για τη σωτηρία και ενίσχυση των κερδών τους στέλνοντας το λαό στα «βαθιά νερά της κρίσης». Αυτό δεν μπορούν να το κουκουλώσουν όσες κορόνες και ιδεολογήματα κι αν επιστρατεύσουν.

Ως «αγωγή υγείας» παρουσίασαν οι ηγεσίες των υπουργείων Υγείας και Παιδείας μια εκδήλωση με μαθητές σχολείων με θέμα «Γνωρίζω και αποφασίζω: δεν μαθαίνω να καπνίζω».

Πέρα απ' το ότι και το ίδιο το πρόγραμμα ήταν μια ντουφεκιά στο μεγάλο έλλειμμα της αγωγής υγείας ως συστηματικής προσπάθειας μέσα στα σχολεία, την ώρα που μιλούσαν η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Φώφη Γεννηματά και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, οι δάσκαλοι έλεγαν με αγανάκτηση: «Μας υποχρέωσαν να 'ρθούμε εδώ». «Ολα τα είχε η Μαριορή η αγωγή υγείας μας έλειψε. Εδώ δεν έχουμε μαρκαδόρους να γράψουμε και χαρτί για φωτοτυπίες». «Εχω μαθητές που ο πατέρας οικοδόμος είναι χρόνια άνεργος και η μάνα έχει να πληρωθεί απ' το Νοέμβρη του 2010. Το ένα παιδί έφυγε για το χωριό και το άλλο πήγε στη γιαγιά του στο κέντρο της Αθήνας όχι για να συνεχίσει το σχολείο, αλλά για να ζήσει απ' τη σύνταξή της». «Βλέπουμε παιδιά που έχουν για κολατσιό μια φέτα ψωμί ή άλλα παιδιά "ξεχνάνε" το κολατσιό. Δηλαδή δεν μπορούν να έχουν ούτε μια φέτα ψωμί. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε σχολεία των Βορείων Προαστίων».

Ακόμα και στη Διεύθυνση της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης η λιτότητα πάει σύννεφο. Δεν υπάρχουν καθαρίστριες και οι εκπαιδευτικοί καθαρίζουν εκ περιτροπής, ενώ το αναλώσιμο υλικό κατάντησε είδος εν ανεπαρκεία.

«Αυτό είναι το νέο σχολείο με τα κομπιούτερ», όπως σχολίασε με πολλή πίκρα μια δασκάλα. Δηλαδή το νέο σχολείο της πείνας των μαθητών!