Οι ΝΑΡίτες και οι περί αυτούς, όπως οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι, είναι μανούλες στη διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα του ΠΡΙΝ την προπερασμένη Κυριακή, όπου αναλύονται οι θέσεις του ΝΑΡ για την πολιτική επικαιρότητα. Σημειώνεται μεταξύ άλλων: «Η Αριστερά πρέπει να δώσει τη μάχη για την κλιμάκωση των αγώνων τώρα και όχι να αναζητά κοινοβουλευτική λύση με εκλογές (...) Οι ηγεσίες ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κινούνται όμως σε άλλη κατεύθυνση. Στρίβουν το κεφάλι στη δυνατότητα μιας νέας εκτίναξης του κινήματος και ζητούν επίμονα εκλογές. Αλλο να δώσεις και τη μάχη των εκλογών από τη σκοπιά μιας αντικοινοβουλευτικής αντίληψης ανατροπής και άλλο την ώρα που το μαζικό κίνημα φωνάζει "δεν φεύγουμε αν δεν πέσουν" η Αριστερά να λέει μαζεύτε τα και πάμε για κάλπες». Ενώ στο ΠΡΙΝ της περασμένης Κυριακής γράφει ότι το ΚΚΕ «στην πράξη συνδυάζει τη ρεφορμιστική λογική στο εργατικό κίνημα και την εκλογικίστικη τακτική». Το ψέμα και η διαστρέβλωση βγάζουν μάτι. Το ΝΑΡ τσουβαλιάζει το ΚΚΕ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο το ίδιο συναγελάζεται στα καθοδηγητικά κέντρα της πλατείας. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές, προκειμένου - όπως λέει - να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια όμως λένε και τα ΝΑΡ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που διαλαλούν ότι παλεύουν από τις πλατείες για μια «πραγματική δημοκρατία». Αυτή λιβανίζουν και από τις σελίδες του ΠΡΙΝ, προσθέτοντας ότι πρέπει να φύγουν η κυβέρνηση και το μνημόνιο. Δε λένε όμως ότι η καπιταλιστική κρίση θα είναι εδώ και χωρίς το μνημόνιο, όσο η στρατηγική του κεφαλαίου παραμένει κυρίαρχη. Παρεμπιπτόντως, τόσο το ΝΑΡ, όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το πρωί προπαγανδίζουν τον κομματικό τους λόγο και το απόγευμα εμφανίζονται στην πλατεία με τη μάσκα του ακομμάτιστου, «ζυμώνοντας» στα μέτρα των δυνατοτήτων τους το «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα». Στην πραγματικότητα, αυτό που λένε είναι «έξω το ΚΚΕ, έξω το ΠΑΜΕ».

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τις εκλογές σαν ένα όπλο που αν ο λαός το χρησιμοποιήσει σωστά, μπορεί να καταφέρει ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να δώσει ώθηση στην πάλη για την ανατροπή του. Αυτά το ΝΑΡ κάνει πως δεν τα καταλαβαίνει, επειδή το ίδιο έχει κοντόφθαλμη στρατηγική, που δε φτάνει πέρα από την αλλαγή στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Οσο για τους αγώνες, πάει πολύ να κουνάει το δάκτυλο στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ. Γιατί η δράση τους σε κάθε μικρή και μεγάλη αγωνιστική εργατική και άλλη κινητοποίηση, είναι καθοριστική. Γιατί έχουν επιδράσει αποφασιστικά στην οργάνωση πάνω από 20 απεργιών τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ασκώντας πίεση και σ' αυτή την εργοδοτική-κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με την οποία κάποτε φλερτάριζαν. Από σήμερα ξεκινάει μια 48ωρη απεργία στην κήρυξη της οποίας είχε καθοριστική συμβολή το ΠΑΜΕ. Από τα χαράματα, οι κομμουνιστές δίνουν τη μάχη της περιφρούρησης στους τόπους δουλειάς, εκεί που ανθεί η εκμετάλλευση και ριζώνει η ταξική αναμέτρηση. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια οι ΝΑΡίτες που προτείνουν διέξοδο μια άλλη αστική ριζοσπαστική αντιμνημονιακή κυβέρνηση, που θα αρνηθεί τάχα να πληρώσει το χρέος, που θα φύγει από την ΕΕ, που θα κάνει έλεγχο στις τράπεζες, ως ενδιάμεσο κρίκο στην αντικαπιταλιστική ανατροπή, φλερτάροντας τώρα με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σαν την ΚΟΕ και το «μέτωπο του Αλαβάνου». Αστική λύση με αντικαπιταλιστική φρασεολογία...