Βγήκε τις προάλλες ο πρόεδρος των εμποροβιομηχάνων της Αθήνας Κ. Μίχαλος και κάλεσε σε «ρήξη» με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης! «Μωρέ μπράβο», θα έλεγε κάποιος λίγο αφελής. «Είδαν κι αυτοί ότι δεν έχει λεφτά ο κόσμος να καλύψει τις ανάγκες του, να ψωνίσει, να καταναλώσει, για να στηριχτούν οι επιχειρήσεις τους και κήρυξαν... αντίσταση». Αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα, το έγραψε ο «Ρ», ότι η «ρήξη» έχει να κάνει με τις αντιπαραθέσεις του κεφαλαίου και εκείνο το τμήμα του που βλέπει να μένει στην «απ' έξω» των ενισχύσεων, καθώς οι αδύναμοι κρίκοι της αλυσίδας των επιχειρηματιών, θα φαγωθούν κι αυτοί στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης. Γι' αυτό δεν πολυξαφνιάζει ο Κ. Μίχαλος, που χτες, στο ΔΣ του ΕΒΕΑ, υποδεχόμενος και τον νέο γραμματέα Στρατηγικών Επενδύσεων, άνοιξε το στόμα του και δεν άφησε τίποτα «όρθιο». Οχι μόνο «ρήξη» με την κυβερνητική πολιτική δεν του προέκυψε, αλλά ίδια επιχειρήματα, με μόνη διαφορά ότι ζήτησε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα! Υποστήριξε ότι είναι μεγάλη η φορολόγηση των... επιχειρήσεων, ότι χρειάζονται απλές διαδικασίες στο θεσμικό περιβάλλον, ότι παραμένουν στην Ελλάδα «κλειστές» οι αγορές, ότι οι επιχειρήσεις βαρύνονται με τις «υψηλότερες εργοδοτικές εισφορές» στην Ευρώπη. Κι αυτά, δεν είναι μόνο σύμφωνα με όσα λέει η κυβέρνηση, αλλά εφόσον πραγματοποιηθούν θα σημάνουν ακόμη περισσότερους αντιλαϊκούς φόρους για να μειωθεί κι άλλο η φορολογία του κεφαλαίου, περιστολή δικαιωμάτων και αμοιβής για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Γιατί κάποιος θα πρέπει να πληρώσει και το νέο «μάρμαρο». Η εργατική τάξη μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει και μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για φιλολαϊκές εξελίξεις, σε ρήξη με το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, με τον αγώνα και τις θέσεις της.

Η νέα έκκληση που απηύθυνε ενόψει της Συνόδου Κορυφής του Γιούρογκρουπ η κυβέρνηση, διά του εκπροσώπου της, για «εθνική συστράτευση στο εξωτερικό μέτωπο», με τη διευκρίνιση ότι «δεν έχουμε πόλεμο με τα πολιτικά κόμματα, είμαστε σε πόλεμο με τους κερδοσκόπους», είναι ολοφάνερο ότι επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να κρύψει τους πραγματικούς στόχους της πολιτικής που εφαρμόζει. Το μόνο υπαρκτό μέτωπο που έχει η κυβέρνηση δεν είναι στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό και είναι το μέτωπο κατά του λαού, που τον βουλιάζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση για χάρη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, που είναι άλλωστε ο μεγάλος νικητής αυτού του πολέμου. Σε αυτόν τον πόλεμο οι «κερδοσκόποι», δηλαδή το χρηματιστικό κεφάλαιο, τα μονοπώλια, είναι φυσικοί και σταθεροί σύμμαχοι της κυβέρνησης, ακριβώς γιατί έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο, την έξοδο από την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων. Το μνημόνιο και το «μεσοπρόθεσμο» αποτελούν αδιάψευστη απόδειξη του μετώπου κυβέρνησης με τους «κερδοσκόπους», τα συμφέροντα των οποίων εκφράζει αυθεντικά η τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ). Αυτό που ζητάει, λοιπόν, η κυβέρνηση είναι συστράτευση και συναίνεση στα βάρβαρα μέτρα που προωθεί από κοινού με την τρόικα. Τέτοια συστράτευση και συναίνεση από το λαό δεν πρέπει φυσικά να υπάρξει. Επιβάλλεται όμως την ίδια στιγμή να υπάρξει συστράτευση του λαού με το ΚΚΕ για να υπονομευτούν η οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και το καπιταλιστικό κράτος, ώστε να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.