ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

... και συσκότιση

Ολες οι λέξεις, προτάσεις, αναλύσεις, συντείνουν στο να αποκόψουν την πολιτική οικονομία, από αυτό που πραγματικά είναι. Η επιστήμη, η οποία ειδικεύεται στην ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουν οι άνθρωποι στην παραγωγική διαδικασία. Η οικονομία δεν είναι εμπράγματες σχέσεις (σχέσεις πραγμάτων, αντικειμένων) που κινούνται έξω από τις ανθρώπινες, πιο σωστά τις ταξικές, σχέσεις. Αντίθετα, είναι σχέσεις ανθρώπων, σχέσεις τάξεων, που αναγκαστικά δημιουργούνται στην παραγωγή και ανταλλαγή του κοινωνικού προϊόντος της εργασίας.

Οι αναλυτές μας συνειδητά αποφεύγουν τέτοιες προσεγγίσεις. Προτιμούν το φετιχισμό των λέξεων, την αντιεπιστημονικότητα, για να συγκαλύψουν όσο γίνεται την πραγματικότητα. Γιατί η επιστημονική προσέγγιση των γεγονότων φωτίζει χώρους, τους οποίους οι ίδιοι επιχειρούν να κρατούν στο σκοτάδι. Αν παραμεριστεί το σκοτάδι, το εκτυφλωτικό φως πέφτει πάνω στον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων - τη μήτρα όλων των κακών και των δεινών της ανθρωπότητας - αλλά και στη συνειδητοποίηση της ανάγκης του ιστορικού τους ξεπεράσματος.

Ξεπουλούν τον ορυκτό πλούτο

Με την αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας μας όλη τη χαρά την έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Η κυβέρνηση προχώρησε χτες σε προκήρυξη για την αναζήτηση συμβούλων και για την εκχώρηση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος θα αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο χαρίζοντάς τον με όλη την καλή διάθεση, έναντι... ενοικίου, στους κολοσσούς της μεταλλευτικής βιομηχανίας διεθνώς. Κι ενώ «κλαίει» και «κλαίγεται» η κυβέρνηση για το χρέος και την «ανάγκη» να συνθλίψει το λαό, η ίδια - σύμφωνα με τον αρμόδιο υφυπουργό Γ. Μανιάτη - έκανε λόγο πρόσφατα, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά το γύρο παραχωρήσεων, για μεταλλευτικά αποθέματα αξίας 28 δισ. ευρώ! Τότε, είχε προαναγγελθεί η διαδικασία εκχώρησης των 30 από τα 100 μεταλλεία που ανήκουν στο Δημόσιο, με αποθέματα αξίας 10 δισ. ευρώ, για χρυσό, χαλκό και άλλα ορυκτά. Να σημειωθεί ότι οι εταιρείες λένε ότι λόγω του «ρίσκου» της εταιρείας που εκμεταλλεύεται ένα κοίτασμα και της πιθανότητας να μην μπορέσει να πάρει όλο το μετάλλευμα, είναι απόλυτα «λογικό» τα τιμήματα εκμετάλλευσης να είναι μικρά. Και η κυβέρνηση επικροτεί και προωθεί αυτήν την πρακτική, για το καλό της... πατρίδας.

Το «κοινωνικό σύνολο» και το «δημόσιο συμφέρον»

Οι ναυτεργάτες που διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και περιφρουρούν την απεργία τους στους καταπέλτες των βαποριών, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ που απεργούν και υπάρχει μειωμένη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, οι αγρότες που κλείνουν τις εθνικές οδούς, οι ταξιτζήδες που κινητοποιούνται κλείνοντας τους δρόμους για λιμάνια - αεροδρόμια, οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες που πλήττουν την εμπορική κίνηση του κέντρου, ο οποιοσδήποτε κλάδος εργαζομένων και αυταπασχολουμένων αγωνίζεται να βάλει φραγμό στο τσάκισμα των δικαιωμάτων του και την ικανοποίηση των αναγκών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών, τα αστικά ΜΜΕ τους πολεμούν γιατί τάχα στρέφονται κατά του «κοινωνικού συνόλου», «κατά του τουρισμού», χαλάνε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ετσι π.χ., προχτές ο παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου του «ΜΕΓΚΑ» δε νοιάστηκε αν ξεκληρίζονται οι ταξιτζήδες, αλλά τους ενοχοποιούσε γιατί κινητοποιούνται. Το ίδιο και ο Μπ. Παπαδημητρίου ο εργατοφάγος στη χτεσινή «Καθημερινή», αλλά και σύσσωμος ο αστικός Τύπος πρόβαλαν ότι υπερισχύει το «ιδιωτικό συμφέρον έναντι του δημοσίου». Οπου δημόσιο συμφέρον βεβαίως βαφτίζουν τα ιδιωτικά συμφέροντα μιας χούφτας καπιταλιστών που προασπίζουν. Οταν το ιδιωτικό συμφέρον των καπιταλιστών τσακίζει τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους τότε χαίρονται, γιατί το συμφέρον του λαού δεν το θεωρούν «δημόσιο». Κάνουν βαθιά αντιδραστική, άτιμη προπαγάνδα, σε βάρος των εργαζομένων που τολμούν να «σηκώσουν κεφάλι», αποκαλύπτοντας τι εννοούν «κοινωνικό σύνολο» και «δημόσιο συμφέρον». Τους καπιταλιστές που θησαυρίζουν από το μόχθο των εργαζομένων. Να γιατί λέμε: Γυρίστε την πλάτη στην αστική ενημέρωση. Μόνο «Ριζοσπάστης» και «902» η φωνή των εργαζομένων, του λαού.

Πάλη ενάντια στα χαράτσια

Η νέα φοροεπιδρομή που εξαπέλυσε η κυβέρνηση, τα νέα χαράτσια των πρόσθετων φόρων στο εργατικό εισόδημα, ο κεφαλικός φόρος στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι αυξήσεις στο ΦΠΑ, στις ασφαλιστικές εισφορές, στα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτου, στα τσιγάρα, στα εισιτήρια, η αύξηση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης προκαλούν συνθήκες οικονομικής ασφυξίας στην εργατική λαϊκή οικογένεια. Εκ των πραγμάτων τίθεται θέμα επιβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες εργατών, αυτοαπασχολουμένων, αγροτών, «απασχολήσιμων» και προπαντός των ανέργων και των χαμηλοσυνταξιούχων.

Η νέα επίθεση, μέρος της γενικότερης αντιλαϊκής επιδρομής, που μήνα το μήνα οξύνεται στο έπακρο, οδηγεί ολόκληρα τμήματα του λαού μας στην ολοκληρωτική εξάντλησή τους, στην απόλυτη εξαθλίωση. Η πολιτική αυτή, με τη δύναμη της απροκάλυπτης οικονομικής βίας, εξωθεί κάτω από τα φυσικά όρια επιβίωσης τεράστιες λαϊκές μάζες, για χρόνια και δεκαετίες μπροστά. Η ζωή του λαού μας γίνεται το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής κρίσης, για να βάλει η μηχανή της κερδοφορίας και της «ανάπτυξης» και πάλι μπροστά. Ο λαός μας χρεοκοπεί και απ' αυτή τη χρεοκοπία δεν τον σώζει καμιά «επιμήκυνση του χρέους», καμιά «επαναγορά ομολόγων», καμιά «διαπραγμάτευση» στη Ρώμη ή στις Βρυξέλλες.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που προωθεί η Ιερή Συμμαχία των ΕΕ, κυβέρνησης, ΔΝΤ, καπιταλιστών, απέναντι στην κοινωνική εκατόμβη που έχει δρομολογήσει, μία μπορεί να είναι η απάντηση: Δεν πληρώνουμε το χρέος, δεν πληρώνουμε τα χαράτσια, δεν έχουμε να πληρώσουμε. Τα χρέη και τα ελλείμματα είναι τα κέρδη της πλουτοκρατίας, είναι ο πλούτος που λήστεψαν από το λαό. Είναι τα χαμηλά μεροκάματα που τόσα χρόνια καπιταλιστικής ανάπτυξης πλήρωσαν οι εργάτες, οι συντάξεις της μιζέριας για τους συνταξιούχους, οι κομμένες παροχές Υγείας, τα λεηλατημένα αποθεματικά των Ταμείων, η επί πληρωμή Παιδεία, η ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία, οι εξευτελιστικές τιμές στα αγροτικά προϊόντα, ο φόρος υποτέλειας στα μονοπώλια που πλήρωναν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροβιοτέχνες. Είναι όλα όσα πλήρωσαν τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της «ανάπτυξης», του «θαύματος» της ΟΝΕ, του κατορθώματος της ένταξης στο ευρώ. Ο λαός δεν ζούσε «πάνω από τις δυνατότητές μας», όπως προπαγανδίζουν οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, ζούσαν πάντα κάτω από τις ανάγκες τους, θυσίαζαν τους κόπους τους για την «ευημερία» των μονοπωλίων.

Γι' αυτό σήμερα ήρθε ο καιρός η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να αρνηθούν να πληρώσουν όχι μόνο τα χαράτσια, ούτε την κρίση, αλλά και να αντιπαλέψουν συνολικά την πολιτική που μας οδήγησε εδώ. Να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην πολιτική που οδηγεί το λαό στη χρεοκοπία, αλλά και να ενταφιάσουν οριστικά και αμετάκλητα την εξουσία εκείνη που έσπειρε το σπόρο της λαϊκής χρεοκοπίας. Ηρθε ο καιρός, στην εξουσία των μονοπωλίων, που οργανώνει την «ανάπτυξη» με κριτήριο το κέρδος, που κερδίζει απ' αυτή την ανάπτυξη προετοιμάζοντας την επόμενη κρίση, ο λαός μας να βάλει τέλος. Καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία, καταργώντας το καπιταλιστικό κέρδος, να παλέψει και να οργανώσει την οικονομία και την κοινωνία με βασικό κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, απελευθερώνοντας τις τεράστιες λαϊκές δυνατότητες, τις μεγάλες παραγωγικές και αναπτυξιακές πηγές που διαθέτει η χώρα μας, και κυρίως τη βασική παραγωγική δύναμη, την εργασία.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αντιεπιστημονικότητα...

«Τρεις λύσεις για το ελληνικό χρέος...».

«Επαναγορά ομολόγων στην τρέχουσα τιμή από τη δευτερογενή αγορά...».

«Επιμήκυνση του χρέους, με την έκδοση νέων ομολόγων μακροχρόνιας περιόδου...».

«Ανταλλαγή χρέους με νέα μακροχρόνια ομόλογα...».

Η μονοτονία της έκφρασης, που την ακούει κανείς όποιο κανάλι και να ανοίξει, όποια εφημερίδα και αν διαβάσει, από διάφορους αστούς οικονομικούς αναλυτές.

Λες και όλοι τους έχουν αποστηθίσει τα ίδια λόγια, τις ίδιες φράσεις, το ίδιο κείμενο, και με λόγια κλισέ, επιχειρούν, υποτίθεται, να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το ελληνικό δράμα.

Ζούμε στην εποχή της συγκάλυψης της ουσίας των κοινωνικών φαινομένων και των αιτιών τους. Ζούμε στην εποχή, όπου η μονωδία των φράσεων από έναν πληθωρισμό «αναλυτών», έρχεται να αντικαταστήσει την επιστημονική ανάλυση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Οπου αιωρούμενες προτάσεις και λέξεις, οι οποίες δεν στηρίζονται πουθενά, έρχονται να υποκαταστήσουν το λογικό συνειρμό των γεγονότων.

Ετσι η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται ως κρίση χρέους. Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (εργατικής δύναμης και κεφαλαίου), σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της που επιδρά στην όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αποδίδονται στο... σπάταλο κράτος. Που είναι σπάταλο όταν ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, όταν τους φοροαπαλλάσσει, αλλά τσιγκούνικο μέχρι αηδίας όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες. Η ίδια λύση, η αναγκαία για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του συστήματος καταστροφή κεφαλαίου, που έχει υπερσυσσωρευτεί στο πιστωτικό σύστημα, εμφανίζεται ως... selective default (επιλεκτική χρεοκοπία) αλλά και ως... πιστωτικό γεγονός.