Ετσι κι αλλιώς, εντός κάποιων ή όλων των νοσοκομείων, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στην ευρεία χορήγηση υποκαταστάτων, δηλαδή κρατικής πρέζας, συνεχίζοντας την απαξίωση και υπονόμευση υπηρεσιών που στοχεύουν στην πρόληψη, στην απεξάρτηση και την κοινωνική επανένταξη των εξαρτημένων. Ξεδιάντροπα και κυνικά, η κυβέρνηση παίζει με την ανθρώπινη ζωή, με τη ζωή χιλιάδων εξαρτημένων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Ολα αυτά είναι ακόμη πιο εγκληματικά όταν γίνονται σε μια περίοδο κρίσης που τα προβλήματα των εξαρτημένων εντείνονται και η εξάπλωση διαφόρων μορφών εξάρτησης ευνοείται.

Είτε νόμιμα, είτε παράνομα, τα ναρκωτικά αποτελούν ένα ισχυρό όπλο που οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις το κρατούν επιδέξια, με στόχο να θεσμοθετήσουν ένα κοινωνικό περιθώριο, να δημιουργήσουν στρατιές νόμιμων και μόνιμων τοξικοεξαρτημένων οι οποίες θα δέχονται βουβά να μπαίνουν οι ζωές, τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και οι ανάγκες τους στη λαιμητόμο.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες ήδη προκαλούν αντιδράσεις από τους φορείς που σχετίζονται με την τοξικοεξάρτηση.

«Η πολιτική αυτή είναι απλά χορήγηση "κρατικής πρέζας". Είναι μια πολιτική εξαιρετικά επικίνδυνη για την ασφάλεια και τη ζωή - όχι μόνον των εξαρτημένων αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης», είναι η απάντηση του Συλλόγου Εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ. Παράλληλα αναφέρει, την «"ελαφρότητα" με την οποία ο αρμόδιος υπουργός, μνημονιακά επαρκής, επιστημονικά όμως αδαής, βαφτίζει "απεξαρτησιογόνα" ουσίες εξαιρετικά εξαρτησιογόνες και δυνητικά θανατηφόρες, όπως η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη (Σημείωση: Η έλλειψη γνώσεων φαρμακολογίας από έναν υπουργό ακόμη και αν αυτός είναι υπουργός Υγείας συγχωρείται. H συνειδητή όμως παραποίηση της επιστημονικής γνώσης είναι ιατρικά επικίνδυνη και ηθικά απαράδεκτη)».

Οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ καταγγέλλουν «τη διανομή του υποκατάστατου με "κάνουλες", χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο και χωρίς καμία δυνατότητα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης. Η επιλογή αυτή, βέβαια, διαθέτει σαφέστατα "πλεονεκτήματα": είναι φθηνή (αν και όχι όσο νομίζει ο υπουργός), αφήνει τεράστια περιθώρια κέρδους στους κλινικάρχες, που θα παρέχουν, πλέον, έναντι αδρής αμοιβής, "πακέτα" ολοκληρωμένης θεραπείας», τονίζουν. Οι εργαζόμενοι απαίτησαν από τη Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ, το υπουργείο Υγείας, τα κόμματα και τους φορείς αντιμετώπισης της εξάρτησης, να πάρουν θέση άμεσα σε ερώτηματα όπως: «Με ποια στρατηγική πρόληψης θα αντιμετωπιστεί η εμφάνιση νέων κρουσμάτων εξάρτησης στον πληθυσμό;».

Η παραπάνω ανακοίνωση, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας, προκάλεσε την ...παραίτηση της προέδρου του ΟΚΑΝΑ Μ. Μαλλιώρη, η οποία δεν έγινε δεκτή από τον υπουργό χαρακτηρίζοντας την πρόεδρο του Οργανισμού ως «βασικό μοχλό» για την εξάλειψη της «λίστας αναμονής». Ο Σύλλογος Εργαζομένων με χθεσινή του ανακοίνωση επιμένει να ζητάει απαντήσεις.

Στις κυβερνητικές εξαγγελίες απαντάει και το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) ξεκαθαρίζοντας ότι «με κανέναν τρόπο δεν συναινεί ούτε θα γίνει συνένοχος στην πολιτική αυτή, αν και επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την εφαρμογή της με το πρόσχημα της ενίσχυσης της χρηματοδότησής του... στο μέλλον». Η πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που συνειδητά απαξιώνουν υπηρεσίες που στοχεύουν στην απεξάρτηση και την κοινωνική επανένταξη, σκιαγραφείται και στη συγκεκριμένη ανακοίνωση, όπου επισημαίνεται ότι «η χρηματοδότηση του ΚΕΘΕΑ μειώνεται σταθερά μέχρι σήμερα και οι περιορισμένοι πόροι μαζί με το πάγωμα των προσλήψεων τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα στη λειτουργία των υφιστάμενων μονάδων, ενώ καθιστούν αδύνατη πλέον την ανταπόκριση του Οργανισμού στα πάνω από 20 αιτήματα των τοπικών κοινωνιών για δημιουργία νέων μονάδων».

Το ΚΕΘΕΑ εκφράζει την αντίθεσή του «στις πολιτικές που διαιωνίζουν το πρόβλημα της εξάρτησης είτε με παράνομες είτε με νόμιμες ουσίες, στο πλαίσιο της συντήρησης χωρίς προδιαγραφές», ενώ για τη συνεχή αύξηση της «λίστας της ντροπής» υπογραμμίζει ότι «είναι απόρροια της αντίληψης ότι υπάρχουν άνθρωποι καταδικασμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν εξαρτημένοι, και των πρακτικών - ειδικών και υπευθύνων - που οδήγησαν στην απαξίωση τα προγράμματα υποκατάστασης».

Η Σύνοδος της ευρωζώνης ανάμεσα στ' άλλα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου με αφορμή την απόφαση για τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας, αποφάσισε να εφαρμοστεί και ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την ανάπτυξη. Δηλαδή χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, τα διαρθρωτικά ταμεία, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια για να κάνουν επενδύσεις και να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη. Προσφέροντας πάμφθηνη εργατική δύναμη και τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις στρατηγικών και άλλων τομέων της οικονομίας - λιμάνια, αεροδρόμια, άλλες υποδομές, δημόσια γη, παραλίες κλπ.

Δεν μπορούμε να προδικάσουμε το εγχείρημα με δεδομένη τη βαθιά και συγχρονισμένη στην ευρωζώνη καπιταλιστική οικονομική κρίση (ποιοι καπιταλιστές επενδύουν σε συνθήκες κρίσης και με δεδομένο ότι ακόμη δεν έχει συντελεστεί τέτοια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που να τους το επιτρέψει), ενώ τα χρέη Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου, λέγεται και της Γαλλίας, δε δίνουν περιθώρια αισιοδοξίας για συμβολή από τα κράτη μέλη, μαζί με τα διαρθρωτικά ευρωενωσιακά ταμεία, σε γοργή χρηματοδότηση των επιχειρηματιών, που χωρίς αυτήν δε γίνονται επενδύσεις. Αλλά οι εργαζόμενοι, ο λαός, τίποτα καλό δεν πρόκειται θα απολαύσουν από αυτό το λεγόμενο «νέο Σχέδιο Μάρσαλ». Αλλωστε οι εργασιακές, οι ασφαλιστικές, οι εισοδηματικές, συνθήκες μόνο ολοένα αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης έχουν δημιουργήσει, ωθώντας τους στην εξαθλίωση. Ο,τι και αν γίνει, μόνο τα μονοπώλια θα ωφεληθούν. Επίσης τα κεφάλαια του «νέου Σχεδίου Μάρσαλ». προέρχονται από τη «νόμιμη» κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και από χρήματα του λαού.

Για την ιστορία, το «Σχέδιο Μάρσαλ» εφαρμόστηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στοχεύοντας στην καπιταλιστική ανόρθωση, στις τσακισμένες από τον πόλεμο καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών της Ευρώπης. Ηταν «σχέδιο οικονομικής βοήθειας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Σ' αυτό συμμετείχαν 15 ευρωπαϊκά κράτη (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Πορτογαλία, Αυστρία, Ελλάδα και Τουρκία) και οι ΗΠΑ. Τον Ιούλη του 1947, οι χώρες αυτές υπέγραψαν τη συμφωνία για τη δημιουργία του Οργανισμού (αρχικά, Επιτροπής) Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ), στον οποίο ανατέθηκε ο καταρτισμός προγράμματος ανόρθωσης. Το Πρόγραμμα δημιούργησε και ένα ειδικό όργανο, τη Διαχείριση Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ), που ήταν το επίσημο όνομα του «Σχεδίου Μάρσαλ». Ανάμεσα στη ΔΟΣ και τον ΟΕΟΣ υπογράφτηκε συμφωνία συνεργασίας, καρπός της οποίας ήταν το Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Ανόρθωσης (ΠΕΑ).

O μηχανισμός του Σχεδίου λειτούργησε ως εξής: Κάθε χώρα - μέλος υπέβαλλε κάθε χρόνο πρόγραμμα στον ΟΕΟΣ. Ο τελευταίος, έχοντας μελετήσει όλα τα προγράμματα, έκανε συστάσεις στη ΔΟΣ, η οποία έκανε συστηματικό έλεγχο σχετικά με την κατεύθυνση του προγράμματος κάθε χώρας, στα πλαίσια του γενικού προγράμματος. Η χρηματοδότηση του προγράμματος των έργων γινόταν με τον απαράβατο όρο ότι αυτά θα είχαν εγκριθεί από τη ΔΟΣ. Υπολογίζεται ότι το 60% των ποσών του «Σχεδίου Μάρσαλ» κατευθύνθηκε προς τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία.

Το σύνολο του Σχεδίου διαπνέεται από το πνεύμα της επιβολής αυστηρών και λεπτομερών όρων και πολύ αυστηρού και συστηματικού ελέγχου της εφαρμογής τους, όπως: Ενίσχυση της «ελεύθερης επιχείρησης» και της διακίνησής της, ιδιαίτερα όταν προερχόταν από τις ΗΠΑ, μείωση των τελωνειακών δασμών, εξασφάλιση «οικονομικής σταθερότητας», παροχή στις ΗΠΑ ειδικών εμπορευμάτων που αυτές είχαν ανάγκη, δημιουργία ειδικών κεφαλαίων υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και υποβολή σ' αυτές τακτικών και πλήρων απολογισμών για τη χρήση των μέσων που είχαν δοθεί στις χώρες - μέλη.

Ενας βασικός στόχος του σχεδίου ήταν η αποκατάσταση των αγορών στην Ευρώπη για την ανεύρεση διεξόδων τοποθέτησης των εμπορευμάτων της βιομηχανίας των ΗΠΑ. Ουσιαστικά, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων από τις ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές χώρες, δημιουργούνταν συνθήκες σταθεροποίησης και ενίσχυσης των καπιταλιστικών οικονομιών. Βεβαίως, δεν πρέπει να αφαιρεθούμε και από τον πολιτικό στόχο της σταθεροποίησης του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες, απέναντι στο ανερχόμενο τότε εργατικό κίνημα και σε συνδυασμό με την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Είχε δε συμβολή και στη δημιουργία της τότε ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ.

Στην Ελλάδα, το «Σχέδιο Μάρσαλ» πρόσφερε και άμεση στρατιωτική βοήθεια για την ενίσχυση του αστικού κράτους. Από το 1944 μέχρι το 1951 ξεπέρασε τα 2 δισ. δολάρια. Στόχος, το τσάκισμα του επαναστατικού εργατικού λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, αφού έπρεπε να τσακίσουν το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Και στη συνέχεια, βεβαίως, την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Εχει πικρή πείρα ο λαός μας επομένως από «Σχέδια Μάρσαλ» γι' αυτό και τούτο το «νέο» μόνο κόλαση για τη ζωή του προοιωνίζεται.Δεν πρόκειται να ανατρέψει τη φτώχεια για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, για τα λαϊκά στρώματα.