ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η σαπίλα φαίνεται στα παζάρια τους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Φιλανδίας, για τη συμμετοχή της δεύτερης στο νέο δανειακό πακέτο προς την πρώτη, είναι πάνω - κάτω η εξής: Η Ελλάδα θα καταθέσει σε κρατικό λογαριασμό της Φινλανδίας 1 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή προβλεπόταν να είναι η συμμετοχή της Φινλανδίας στο νέο δάνειο των 109 δισ. ευρώ της Ευρωζώνης προς την Ελλάδα. Με αυτά τα χρήματα, η Φιλανδία θα αγοράσει ομόλογα υψηλής απόδοσης, από τα οποία φυσικά προσδοκά το ανάλογο κέρδος. Κέρδος, όμως, θα αποκομίσει η Φινλανδία και από τη συμμετοχή της στο δανεισμό της Ελλάδας, με την αποπληρωμή του κεφαλαίου και των τόκων. Οταν αποπληρωθεί αυτό το δάνειο, η Φινλανδία θα επιστρέψει το 1 δισ. ευρώ στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι αυτό θα γίνει έντοκα. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα «δανείζει» τη Φινλανδία, ώστε η τελευταία να δανείσει την Ελλάδα με το ίδιο ποσό. Το ποιος βγαίνει χαμένος από αυτό το ενδοκαπιταλιστικό αλισβερίσι, δεν είναι βέβαια δύσκολο να το καταλάβει κανείς: Ο ελληνικός λαός, ο οποίος, προκειμένου το ντόπιο κεφάλαιο να αντλήσει ρευστότητα με τα δάνεια της τρόικας, αφαιμάσσεται για να δοθούν εγγυήσεις στις δανείστριες χώρες και επωμίζεται, ταυτόχρονα, την αποπληρωμή όλων των δανείων που συνάπτει η πλουτοκρατία μέσω του πολιτικού της προσωπικού. Οι εγγυήσεις, βέβαια, είναι παρωνυχίδα μπροστά στα μέτρα που συνοδεύουν τις νέες δανειακές συμφωνίες και τα οποία θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα στις πλάτες του λαού. Από εδώ προκύπτει και η ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να βάλουν τέλος στο φαύλο κύκλο των δανείων και των παζαριών για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, ανατρέποντας με την πάλη τους τη σάπια εξουσία των μονοπωλίων.

Οι εφοπλιστές

Μπορεί η οικονομική κρίση για τα εκατομμύρια των εργαζομένων να σημαίνει φτώχεια και ανεργία, όμως το σύστημα είναι τέτοιο που η εξαθλίωση και η ανέχεια των πολλών, σημαίνει ταυτόχρονα οικονομική ευμάρεια και πλουτισμό των ολίγων.

Τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι πολλά και καθημερινά. Ενδεικτική είναι και η είδηση που δημοσιεύτηκε χτες και αφορά τις εξελίξεις στο χώρο του στόλου των Ελλήνων εφοπλιστών. Ε, λοιπόν, την ώρα που οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα προσπαθούν να περισώσουν τα ψίχουλα της επιβίωσης, οι εφοπλιστές, χτίζουν σε διάφορες χώρες του κόσμου 653 νέα πλοία, έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα ναυπηγεία της Κορέας και της Κίνας.

Θα πει κάποιος γιατί στην Κορέα και όχι στην Ελλάδα. Η απάντηση που αυθόρμητα έρχεται στο νου, είναι ότι εκεί τα μεροκάματα κινούνται σε εξευτελιστικά επίπεδα, ωστόσο οι Ελληνες εφοπλιστές, αυτοί που κατά καιρούς εμφανίζονται ως ευεργέτες της χώρας, ανέκαθεν προτιμούσαν, για δικούς τους λόγους, τα κορεάτικα ναυπηγεία, ενώ από το 2007 ναυπηγούν και στην Κίνα.

Την Ελλάδα είναι φανερό την αξιοποιούν για άλλους λόγους, ανάμεσα στους οποίους επειδή δεν πληρώνουν δεκάρα φόρο εισοδήματος για τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κερδίζουν.

Οι καταθέσεις

Η μετά από αρκετούς μήνες αύξηση των ποσών που είναι κατατεθειμένα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, οδηγεί ορισμένους στο συμπέρασμα ότι μετά τις αποφάσεις του Ιούλη για το δεύτερο δάνειο που θα δοθεί προς την Ελλάδα, κάποιοι από εκείνους που είχαν φυγαδεύσει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, φέρνουν τα χρήματά τους πάλι πίσω.

Το αν πράγματι αυτό είναι αλήθεια ή όχι, δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Επειδή όμως λόγος γίνεται για αύξηση καταθέσεων περίπου 1,1 δισ. ευρώ, το θέμα μάλλον κάπως αλλιώς μοιάζει να είναι και να συνδέεται περισσότερο με τους τόκους εξαμήνου που λογίστηκαν στους λογαριασμούς στα τέλη του Ιούνη.

Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, εκείνοι που είχαν τον παρά και διέθεταν τον τρόπο να τον βγάλουν στο εξωτερικό, το πιο πιθανό είναι να είναι εντελώς αδιάφοροι για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα διατηρήσουν και θα αυξήσουν τις περιουσίες τους. Και μην ξεχνάμε, όταν μιλάμε για καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό, εννοούμε τα 600 δισ. ευρώ και όχι το ψωρο-δισεκατομμύριο που αυξήθηκαν οι εδώ καταθέσεις.

Ενιαία επίθεση σε όλη την ΕΕ

Οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ κλιμακώνουν την αντιλαϊκή καταιγίδα με νέο κύμα μέτρων σκληρής λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις και τσεκούρωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη δουλειά και την Κοινωνική Ασφάλιση. Η πλουτοκρατία πασχίζει να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση, που είναι συντονισμένη και βαθαίνει σε όλη την Ευρωζώνη. Πέρα από τις ασίγαστες αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας σε κάθε κράτος και μεταξύ των κρατών - μελών της ιμπεριαλιστικής Ευρωένωσης, ενιαίος στόχος της εξουσίας των μονοπωλίων είναι το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γι' αυτό, η επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα είναι κοινή σε όλη την ΕΕ.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ιταλίας, ενός από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρωζώνης, που δεν έχει συνάψει «μνημόνιο». Εκεί το τελευταίο χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων περιλαμβάνει περικοπές ύψους 45 δισ. ευρώ για το 2012 και το 2013, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις περικοπές των 79 δισ. ευρώ που είχε αποφασίσει η ιταλική κυβέρνηση πριν από περίπου ένα μήνα. Παράλληλα, η κλιμάκωση της επίθεσης της πλουτοκρατίας περιλαμβάνει μέτρα για αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία, μείωση των συλλογικών συμβάσεων, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, επιβολή «φόρου αλληλεγγύης» κ.ά. Πρόκειται για αντιλαϊκά μέτρα αντίστοιχα με εκείνα που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα με εκείνα που εφαρμόζονται σε Ισπανία και Πορτογαλία, ενώ και η γαλλική κυβέρνηση προωθεί νέο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να βγάλει χρήσιμα διδάγματα από την Ιταλία, όπου οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων καλούσαν και καλούν τους εργάτες να υποταχθούν σε αντιλαϊκά μέτρα, είτε για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου παλιότερα, είτε για τη «θωράκιση» από την κρίση, είτε για το ξεπέρασμά της σήμερα. Τελικά, ο ιταλικός λαός δε σταματά να μετρά απώλειες στα δικαιώματά του, καθώς η επίθεση του κεφαλαίου όχι μόνο δε βάζει φρένο, αλλά ειδικά σήμερα, που προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση του, κλιμακώνεται. Η υποταγή ενός λαού στον εκβιασμό μια φορά δίνει το έναυσμα για την ένταση των εκβιασμών στη συνέχεια.

Οι εξελίξεις καταρρίπτουν και τα σάπια ιδεολογήματα που επιχειρούν να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, υποστηρίζοντας ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στην Ελλάδα επιβάλλονται «έξωθεν», ότι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο δε θα επιβάλλονταν, ότι υπάρχει «κατοχή» κ.λπ. Τα ίδια μέτρα που χτυπούν τους εργαζόμενους επιβάλλονται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα αν έχουν συνάψει μνημόνια, ανεξάρτητα από το αν το «τιμόνι» της διακυβέρνησης βρίσκεται στα χέρια «κεντροδεξιού» ή «σοσιαλδημοκρατικού» κόμματος. Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα: Η ιμπεριαλιστική Ευρωένωση και το καπιταλιστικό σύστημα δεν εξανθρωπίζονται. Η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου, ο λαός πρέπει να απαντήσει γυρίζοντας την πλάτη στα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Το συμφέρον του λαού βρίσκεται στη λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.