«Για έναν περίεργο λόγο, δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές (...) Οι ανταλλαγές επισκέψεων κομμάτων και κυβερνήσεων κινούνταν πέρα από τη διακρατική αναγκαιότητα. Συχνά αναδείκνυαν ιδεολογικές ταυτότητες με τμήματα της Αριστεράς. Οργανωμένοι νεολαίοι, προσκαλούνταν στις σοσιαλιστικές κατασκηνώσεις και κανείς δεν γύριζε με απορίες (...) Ο Ιωαννίδης ονειρευόταν καθεστώς τύπου Καντάφι και ο θεωρητικός Κώστας Πλεύρης πηγαινοερχόταν στην Τρίπολη. Στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, το "Πράσινο Βιβλίο" υπήρχε στη βιβλιοθήκη στελεχών της Νεολαίας του». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από πόνημα του Γ. Λακόπουλου στα χτεσινά ΝΕΑ. Είναι εμφανέστατη η προσπάθεια να κάνει έναν αχταρμά στη συνείδηση των αναγνωστών του τον Καντάφι με ηγέτες πρώην σοσιαλιστικών χωρών, για να δυσφημίσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε σαν «ανελεύθερο» και άρα «ολοκληρωτικό» καθεστώς.

Με αυτόν τον τρόπο, ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού, όπως ο Καντάφι, κατατάσσονται ιστορικά από τις γραφίδες των αστών στην ίδια κατηγορία με ηγέτες χωρών, όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, ανεξάρτητα από λάθη, παραλείψεις και στρεβλώσεις. Και το κάνουν αυτό, όχι για να απαξιώσουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά το σύστημα που υπηρέτησαν, δηλαδή το σοσιαλισμό. Τι λένε επί της ουσίας; Οτι καθεστώτα - σύμμαχοι των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως αυτό του Καντάφι, υπερασπιστής ο ίδιος των μονοπωλιακών συμφερόντων στη χώρα του, είναι ένα και το αυτό με τη λαϊκή εξουσία στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι οποίες αντιτάχθηκαν στον ιμπεριαλισμό και πρωτοστάτησαν ιστορικά στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αναπαράγουν τη θεωρία των «ολοκληρωτικών καθεστώτων», για να ταυτίσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τη σαβούρα του καπιταλιστικού κόσμου ακόμη και με χουντικά - φασιστικά καθεστώτα. Γέννημα - θρέμμα αυτού του κόσμου ήταν και ο Καντάφι, με τον οποίο έκαναν μπίζνες για χρόνια, χωρίς να δίνουν βέβαια δεκάρα για τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Λιβύης, τα οποία τώρα θυμήθηκαν όψιμα, για να δικαιολογήσουν το μακελειό για τα πετρέλαια και τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.