Οι ίδιοι που χρόνια τώρα προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι ρετιρέ και κοπρίτες, εμφανίζονται τώρα να το στρίβουν και να λυπούνται, δήθεν, για την εφεδρεία. Αλλά, συμπληρώνουν, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ξεπερνούν τα όρια της υποκρισίας. Και θα συνεχίζουν το δούλεμα, όσο τα ίδια τα θύματα αυτής της πολιτικής δεν κόβουν «με το μαχαίρι» κάθε σχέση με τα κόμματα της πλουτοκρατίας και την προπαγάνδα τους.

Η αστική τάξη βλέπει το «μπαμ», αλλά γνωρίζει πως δεν είναι λαγός για να κάνει πέρα. Ισα ίσα που όσο βαθαίνει η κρίση, όσο γονατίζουν οι άνθρωποι, τόσο μεγαλύτερα είναι τα περιθώρια για το αυριανό κέρδος. Ηδη τα κοράκια πλάκωσαν. Τώρα δίνουν και δάνεια για τα χαράτσια. Αλίμονο σε όποιον βάλει το κεφάλι του σε τέτοιον ντορβά.

Θα κάνει ό,τι χρειάζεται για την ανταγωνιστικότητα, δήλωσε ξανά η κυβέρνηση. Δηλαδή; Σφαγή δικαιωμάτων, κατάργηση συμβάσεων, υπερκέρδη για το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Αλλά αυτά είναι ήδη περσινά ξινά σταφύλια. Τώρα είμαστε ήδη στον πόλεμο.

Η τρόικα, λένε, ζήτησε μισθό κάτω από 750 ευρώ. Αλλά η κυβέρνηση έχει ήδη επιβάλει μισθό στα 590 ευρώ. Δηλαδή, τους τη φέραμε των κουτόφραγκων; Την επόμενη φορά η κυβέρνηση θα ανακοινώσει μισθό 300 ευρώ και θα κάνει τόμπολα με τη Βουλγαρία. Αλίμονο στον εργάτη που ακόμα το σκέφτεται. Αλίμονο σ' όποιον δεν έχει ήδη πάρει τη θέση που του αναλογεί στην αλυσίδα της διαδήλωσης.

Το «Τείχος» όριζε τη διαφορά δύο συστημάτων. Και 20 χρόνια μετά την τονίζει περισσότερο. Δεν το καταλαβαίνουν πια μόνο οι Γερμανοί εργάτες. Το ομολογούν πια και οι αστοί.

Την ώρα που οι εργάτες απέκλειαν το υπουργείο Εργασίας, η κ. Δρέττα, γενική γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προσπαθούσε από τη ΝΕΤ να πείσει πως όχι μόνο δε γίνονται περικοπές αλλά γίνονται και αυξήσεις παροχών. Εδωσε ρέστα όταν δήλωσε: «Γιατί να πληρώνουμε τη νοσοκόμα; Δεν υπάρχει ανάγκη»...

Οι καπιταλιστές ξέρουν καλύτερα από τους εργάτες ότι από ένα μόνο κινδυνεύουν: Από την οργανωμένη στο Κόμμα της εργατική τάξη. Από εκείνους που δεν κλαίνε αριστερά και δεξιά για τα κακά της μοίρας τους, αλλά με όπλο την ταξική ανάλυση της πραγματικότητας στοχεύουν κατευθείαν τον αντίπαλο, την ίδια την εξουσία του.

Εχει περάσει ήδη ο καιρός της περιγραφής.

Αυτοί που τσακίζουν το λαό περιγράφουν καταπληκτικά την πραγματικότητα.

Είναι ο καιρός της συγκεκριμένης λαϊκής συσπείρωσης: Να μην πληρώσει ο λαός, να πληρώσει η πλουτοκρατία, να χτυπηθεί η εξουσία των μονοπωλίων, να οργανωθεί η οικονομία με βάση τις λαϊκές ανάγκες και γι' αυτό απαιτείται να πάρουν την εξουσία αυτοί που παράγουν τον πλούτο.

Η λαϊκή οικονομία έχει δουλειά για όλους. Στη λαϊκή οικονομία δεν υπάρχει θέση για κηφήνες.

Ξανά: Κανένα κλάμα. Καμιά κάμερα δε θα δώσει λύση (ο Καμπουράκης στο «Mega», χτες το πρωί προσπαθούσε να πείσει οικογένεια ανέργων που της έκοψαν το ρεύμα ότι «κάτι θα κάνουμε». Αλίμονο σ' όποιον περιμένει από τα κυβερνητικά φερέφωνα τη λύση). Λύση είναι το ίδιο το λαϊκό κίνημα με κορμό το ΚΚΕ.

Ο δρόμος για τη λύση περιγράφεται καθημερινά μέσα από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:

«Δεν φτάνει η οργή και η αγανάκτηση. Δεν αρκεί ο θυμός και τα ξεσπάσματα. Απαιτείται παλλαϊκός ξεσηκωμός, συναγερμός σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε επιχείρηση, γραφείο και υπηρεσία. Χωρίς προσωπική συμμετοχή, χωρίς ανάληψη προσωπικής ευθύνης από τον καθένα χωριστά και όλους μαζί, δεν μπορεί να βγει πέρα αυτός ο αγώνας.

Απαιτείται ενότητα ταξική, σε στέρεη βάση, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που χρόνια καλλιέργησαν οι δυνάμεις του συμβιβασμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αγώνας με σχέδιο, με αποφασιστικότητα, με αυταπάρνηση και σθένος. Αγώνας που θα κλιμακωθεί, που δε θα μείνει στα μισά του δρόμου, αγώνας μακρόχρονος που απαιτεί και προσωπικές θυσίες. Είμαστε σε πόλεμο. Στήνουν στον τοίχο το λαό, για να σωθεί η πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της. Με αυτά στο μυαλό, πρέπει αύριο να δοθεί η απεργιακή μάχη (...) μέχρι τη γενική πανεργατική απεργία στις 19 Οκτώβρη, κόντρα στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της. Τώρα, συστράτευση με το ΠΑΜΕ. Ολοι στο πόδι, για να οργανωθεί αυτός ο αγώνας, να δοθεί παλλαϊκή απάντηση» (από το χτεσινό κύριο άρθρο).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ σε Δημόσιο - πρώην ΔΕΚΟ

Η ΝΙΚΗ: Πώς θα απολυθούν 12.000 εκπαιδευτικοί

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μέτρα - σοκ 11 δισ.

ΤΑ ΝΕΑ: Μειώστε τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα

ΕΘΝΟΣ: Καταργήστε συμβάσεις, μειώστε μισθούς

Ο ΛΟΓΟΣ: Βάζει «χέρι» στον ιδιωτικό τομέα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ο κύβος ερρίφθη για «ελεγχόμενη» χρεοκοπία

ΑΥΡΙΑΝΗ: Το Μνημόνιο απέτυχε η χρεωκοπία έρχεται

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Χαριστική βολή

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Φορο-αμόκ με 19 μέτρα!

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ακίνητα. Το μεγάλο πλιάτσικο

Η ΑΥΓΗ: Λύση από αριστερά για έξοδο από την κρίση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Παράταση αγωνίας για την 6η δόση

«Η ανοχή έχει όρια. Μόνο που αυτά γίνονται συνήθως γνωστά όταν είναι ήδη πολύ αργά, εκ των υστέρων (...) Υπάρχουν όρια στη λιτότητα. Και υπάρχει ένας δείκτης αδιάψευστος που δείχνει πότε αυτά εξαντλούνται: όταν η κοινωνία καταρρέει, όταν οι πολιτείες γίνονται το ίδιο ευάλωτες στη βία όσο και οι άνθρωποι, όταν η απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους της μεγάλης μεσαίας τάξης από τους φτωχούς μικραίνει τόσο πολύ, που ζουν το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα τον ονομάσουμε δείκτη βαρβαρότητας» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Μέσα στο νου και την ψυχή πολλών ανθρώπων το τείχος υπήρχε και υπάρχει ακόμα 21 χρόνια μετά. Οι Ανατολικογερμανοί υφίστανται ακόμη μεταχείριση πολιτών Β΄ κατηγορίας, ως φτωχοσυγγενείς που προκαλούν αμηχανία στους εύπορους συγγενείς τους. Η πικρία τους εκδηλώθηκε με το σύνδρομο της "ostalgie",("νοσταλγία της Ανατολής") γιατί θυμούνται πως στη Λαοκρατική Δημοκρατία το κράτος τούς φρόντιζε με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, δωρεάν ψυχαγωγία (θέατρα συναυλίες κλπ.) και παροχή φθηνής κατοικίας. Τώρα πρέπει να πληρώνουν τα πάντα χωρίς να διαθέτουν τα ανάλογα χρήματα. Η δημοκρατία του καπιταλισμού δεν κάνει πολλά για αυτούς αφού και η ίδια αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της. Είμαστε πια στη θλιβερή εποχή τού "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" και ατυχώς μόνον "οι (κατά τον Σπένσερ και όχι ακριβώς το Δαρβίνο) καταλληλότεροι θα επιβιώσουν" ("the fittest will survive")» (από άρθρο του Θ. Κακουριώτη, ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου /στο ΒΗΜΑ, ηλεκτρονική έκδοση)