Ο εγκάθετος Πρόεδρος εμφανίζεται να «πονά» για τους αμάχους που σκοτώνονται καθημερινά στη χώρα, ως αποτέλεσμα του πολέμου που συμπλήρωσε 10 χρόνια, να υψώνει, δήθεν, τους τόνους έναντι των δυνάμεων κατοχής, κάθε φορά που αποκαλύπτονται δολοφονίες αμάχων από κατοχικές δυνάμεις, σημειώνοντας ωστόσο τη σημασία της κατοχής για την επιβίωση της χώρας.
Την ίδια στιγμή, συνομιλεί με τους «Ταλιμπάν», υπό τις εντολές των κατοχικών δυνάμεων, υποστηρίζοντας το «σχέδιο εθνικής συμφιλίωσης», το οποίο βασίζεται στην εξαγορά όσων δεχτούν να παραδώσουν τα όπλα και να συνεργαστούν με την εγκάθετη κυβέρνηση, εμφανίζοντας εαυτόν ως «υπέρμαχο της σταθερότητας και πολέμιο της τρομοκρατίας».
Στα 10 χρόνια πολέμου περισσότεροι από 37.208 άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους (ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού άμαχοι βαφτίζονται «μαχητές Ταλιμπάν»), με την κυβέρνηση Καρζάι να καλύπτει συνειδητά τα εγκλήματα των κατοχικών, ενώ συνηγορεί στη διασφάλιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη χώρα, εις βάρος του λαού.
Αφιερώνεται στα 190 χρόνια από τη γέννηση του Φρίντριχ Ενγκελς
Το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλα τα άρθρα που περιλαμβάνονται στην έκδοση είναι αυτό της εκτίμησης των οικονομικών εξελίξεων της τελευταίας δεκαετίας του πρώτου μισού και σχεδόν ολόκληρου του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και της αντανάκλασής τους στο πολιτικό επίπεδο, στις πολιτικές επιδιώξεις των διάφορων τάξεων, στην ταξική πάλη, την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη της εποχής. Σε αυτά τα άρθρα τίθενται πολλά επίκαιρα ζητήματα που σχετίζονται με την καπιταλιστική οικονομική κρίση (με ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση υπερπαραγωγής - υπερκερδοσκοπίας), τον ανταγωνισμό και την αλληλεξάρτηση μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, την εμφάνιση της μετοχικής εταιρείας και τον αντίστοιχο παρασιτισμό της αστικής τάξης, τον προστατευτισμό και το ελεύθερο εμπόριο ως μορφές αστικής οικονομικής διαχείρισης, την αγροτική οικονομία, τη δημιουργία της εργατικής αριστοκρατίας, καθώς και ζητήματα στρατηγικής του διεθνούς εργατικού κινήματος, όπως αυτά που προκύπτουν από τη βασανιστική πορεία διαμόρφωσης εργατικών κομμάτων σε κάθε ξεχωριστό κράτος, τη διαπάλη, για το πρόγραμμα και την πολιτική αυτών των κομμάτων στις συνθήκες του 19ου αιώνα.
Την κρίσιμη αυτή περίοδο που η εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα της χώρας δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση στο σύνολο της ζωής τους από εργοδοσία, κυβέρνηση και ΕΕ η Ομοσπονδία Εργατών Επισιτισμού και Τουρισμού συνδιαλέγεται με τον υπουργό Πολιτισμού - Τουρισμού Π. Γερουλάνο για «τις βασικές αρχές της στρατηγικής της κυβέρνησης, για την ανάπτυξη του Ελληνικού Τουρισμού τη δεκαετία 2011 - 2021»! Και αφού η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας (ΠΑΣΚΕ) συμφώνησε στο «πλαίσιο ιδεών» του υπουργείου, δηλώνει με ανακοίνωσή της και την ικανοποίησή της για την κάθετη θέση του υπουργού σε ό,τι αφορά την «αυστηρή τήρηση των κανόνων εργασίας και καταπολέμησης της αδήλωτης εργασίας».
Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, για την τήρηση ποιων κανόνων εργασίας μιλάει ο υπουργός και ικανοποιείται η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας; Γιατί ήδη η κυβέρνηση έχει φροντίσει με αλλεπάλληλους νόμους και αποφάσεις να διαμορφώσει εργασιακή ζούγκλα μέσα στα ξενοδοχεία και στις επιχειρήσεις εστίασης, να διευκολύνει τους επιχειρηματίες στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων με μισθούς πείνας και χωρίς δικαιώματα. Να θυμίσουμε τη δυνατότητα που παρέχει η κυβέρνηση στους εργοδότες για την πρόσληψη νέων μέχρι 24 ετών με το 80% της κλαδικής σύμβασης εργασίας. Να θυμίσουμε το νόμο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, το νόμο για τη νομιμοποίηση του «δουλεμπορίου», δηλαδή της ενοικίασης των εργαζομένων, την «εξτρά» απασχόληση, δηλαδή τη σύμβαση μιας μέρας κ.λπ.
Για ακόμα μια φορά, προκαλεί η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας και προκαλεί γιατί έχει βάλει πλάτη στη διαμόρφωση αυτού του αντεργατικού τοπίου με το συμβιβασμό, τη συναίνεση, το διάλογο, την υπονόμευση των προσπαθειών οργάνωσης των αγώνων του κλάδου. Σε αυτήν την πρόκληση μόνο οι εργαζόμενοι μπορούν να απαντήσουν και όσο πιο γρήγορα απαλλαγούν από τέτοιες πλειοψηφίες τόσο πιο γρήγορα και στέρεα θα είναι τα βήματά τους στην πορεία διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους και αγώνα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για την κοινωνία που θα υπηρετεί τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες τους.
Λίγα μονοπώλια ελέγχουν τον τομέα των τροφίμων σε βάρος της αγροτιάς και των εργαζομένων. Στοιχεία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Βιομηχανιών Τροφίμων και Ποτών αναφέρουν ότι η συγκέντρωση μεγάλων αλυσίδων λιανικής πώλησης τροφίμων αυξήθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Οι πέντε ισχυρότερες αλυσίδες λιανικής πώλησης τροφίμων κατείχαν το 2008 μερίδιο αγοράς της τάξεως του 50% σε δώδεκα κράτη - μέλη της ΕΕ, ενώ σε πέντε κράτη - μέλη το μερίδιο αυτό υπερβαίνει το 70%. Στην Ελλάδα, τα σχετικά στοιχεία λένε ότι ο βαθμός συγκέντρωσης είναι υψηλός, καθώς τρεις από τις μεγαλύτερες αλυσίδες του κλάδου κατείχαν το 2009 το 31,1% των συνολικών πωλήσεων και πέντε αλυσίδες το 44,8% με τάση περαιτέρω ανόδου. Το θέμα είναι πως όσο γιγαντώνονται τα μονοπώλια τόσο θα επιδεινώνεται η θέση της φτωχής αγροτιάς και των εργαζομένων. Ετσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οι αγρότες αγοράζουν από μονοπώλια και επιχειρηματικούς ομίλους, πολύ ακριβά τα αγροτικά εφόδια (λιπάσματα, μηχανήματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές κ.ά.). Από την άλλη, η αγροτική παραγωγή μένει απούλητη, σαπίζει στις αποθήκες ή αγοράζεται από τους εμποροβιομήχανους - μονοπώλια σε εξευτελιστικές τιμές, κάτω από το κόστος παραγωγής, πολλές φορές κάτω και από τη συμφωνημένη τιμή και με πολύμηνες καθυστερήσεις στις πληρωμές. Τα τρόφιμα όμως φτάνουν στη συνέχεια σε πανάκριβες τιμές ως εμπόρευμα στους εργαζόμενους της πόλης. Ετσι εκμεταλλεύονται την αγροτιά και τους καταναλωτές - εργαζόμενους οι εμποροβιομήχανοι και τα μονοπώλια των τροφίμων με τις πλάτες και τη στήριξη των πολιτικών ΕΕ και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, η ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας, ο κοινός αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών με τους εργατοϋπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες, τα ριζοσπαστικά μέτωπα της νεολαίας και των γυναικών, για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου για τη λαϊκή εξουσία, είναι η μόνη λύση και διέξοδος.