Η επιτακτική ανάγκη για πολλαπλασιασμό και ενίσχυση των αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν παροχών υπηρεσιών πρόληψης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος και επαρκές επιστημονικό προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, αναδείχτηκε κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχε χτες το μεσημέρι αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, με τους εκπροσώπους των Σωματείων και Συλλόγων Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης (ΚΠ), ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ.

«Είναι ανήθικο να θεωρείς έναν άνθρωπο "χαμένη υπόθεση". Ο κάθε άνθρωπος έχει περιθώρια να κάνει πολλά αν πιστέψει σε κάτι. Είμαστε σταθερά υπέρ της απεξάρτησης. Πρέπει να υπάρξουν αντιστάσεις, να μην υποκύψετε να δώσετε λίστες εφεδρείας. Τώρα μιλούν για 10%, αύριο θα είναι πολύ περισσότεροι. Η πρόληψη, απεξάρτηση, επανένταξη είναι μια αλυσίδα κι αν σπάσουν κάποιοι κρίκοι η κατάσταση θα είναι ανεξέλεγκτη. Καταστρέφεται σε αυτόν τον τομέα μια πείρα που είναι αναντικατάστατη», είπε κατά τη διάρκεια της συζήτησης η Αλ. Παπαρήγα. Ενώ οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, ξεκαθάρισαν, μεταξύ άλλων: «Δε δεχόμαστε καμιά απόλυση. Κανένας άνθρωπος στο δρόμο από αυτούς που βοηθάμε, ούτε απ' αυτούς που τους βοηθούν». «Αν δε δράσει η πρόληψη θα έχει επιπτώσεις στην απεξάρτηση, αν δε λειτουργεί η απεξάρτηση θα έχει επιπτώσεις στην κοινωνική επανένταξη. Αν σπάσει ένας κρίκος διαλύονται τα πάντα. Γι' αυτό χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός. Στα ΚΠ δεχόμαστε μεγάλο πλήγμα τόσο στο θεσμικό μας πλαίσιο, όσο και με την υποχρηματοδότηση. Είμαστε στον κυκεώνα της εξάλειψης των δομών μας». «Σημασία έχει με ποιους όρους δίνεις υποκατάστατα, αν θα τα δίνεις με όρους πιάτσας ή για να κινητοποιηθεί κάποιος. Το υποκατάστατο δεν είναι θεραπεία».

Μετά τη συνάντηση, η Αλ. Παπαρήγα έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Συμπαραστεκόμαστε στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων σε όλες τις δομές που έχουν σχέση με την πρόληψη των ναρκωτικών, την απεξάρτηση, την αποκατάσταση, δηλαδή στους εργαζόμενους στα Κέντρα Πρόληψης, στο ΚΕΘΕΑ, στον ΟΚΑΝΑ, στους εργαζόμενους επίσης στις δομές Ψυχικής Υγείας. Η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων τους είναι απολύτως συνυφασμένη με τον αγώνα εναντίον της ναρκω-εξάρτησης. Η αγωνία μας είναι ότι η κυβέρνηση, με αφορμή την κρίση, βρήκε την ευκαιρία να συρρικνώσει τον τομέα αυτό και να υποκαταστήσει τον αγώνα εναντίον της εξάρτησης από τα ναρκωτικά, με τη συντήρηση του προβλήματος μέσω της μεθαδόνης, με πολύ λιγότερους εργαζόμενους και μάλιστα, φορτώνοντας το πρόβλημα αυτό στα νοσοκομεία, τα οποία, έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να δώσουν ουσιαστική λύση στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από στήριξη ψυχολογική, ιατρική βοήθεια κ.λπ. Εμείς υποστηρίζουμε, όχι μόνο ότι πρέπει να μείνουν δομές, αλλά πρέπει να πολλαπλασιαστούν και να αυξηθούν, με δεδομένο ότι η κρίση θα φέρει και την αύξηση της ναρκω-εξάρτησης. Τέλος, έχουμε πάρα πολύ καθαρό ότι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, και στην Ελλάδα, η ανοχή απέναντι στα ναρκωτικά σημαίνει χρησιμοποίηση ενός όπλου για τη διάλυση του κινήματος και ιδιαίτερα για την παρεμπόδιση προσχώρησης της νεολαίας, δίπλα στην κρατική καταστολή. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μέτρο καταστολής σε βάρος του λαϊκού κινήματος και γι' αυτό ο αγώνας πρέπει να γίνει απ' όλους και όχι μόνο από τους δίκαια αγωνιζόμενους στα κέντρα που έχουν σχέση με την εξάρτηση, την πρόληψη κ.λπ.».

Ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα ΚΠ, δήλωσε: «Μέσα στα δεδομένα της οικονομικής κρίσης, δυστυχώς, δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση όλες οι δομές και σε αυτήν την επίθεση απαντάμε με συντονισμένο αγώνα, δεδομένου ότι η πρόληψη, η απεξάρτηση και η κοινωνική επανένταξη δεν είναι μόνο θέμα των ειδικών, αλλά αφορά όλη την κοινωνία. Μετά τη συρρίκνωση των δομών, θα βρούμε ανθρώπους στο δρόμο, τοξικοεξαρτημένους και ψυχικά ασθενείς. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν φωνή, πρέπει κάποιος να μιλάει και γι' αυτούς. Προσπαθούν να τους διαχειριστούν όπως διαχειρίζονται το φόβο των Ελλήνων πολιτών απέναντι σε μια χρεοκοπία. Τους χορηγεί χωρίς φειδώ ναρκωτικές ουσίες, οι οποίες είναι υποκατάστατες, χωρίς καμία ψυχοκοινωνική υποστήριξη, χωρίς ουσιαστικές ολοκληρωμένες δομές οι οποίες να οδηγούν στην απεξάρτηση».