Ο χώρος του οπορτουνισμού πάντα είναι χρήσιμος στους αστούς πρωταρχικά γιατί έχει μόνιμο αντιΚΚΕ και αρκετά συχνά αντικομμουνιστικό μέτωπο. Ακολουθεί την ύπουλη ταχτική να φαίνεται ότι δρά στο κίνημα σε όφελος του λαού αλλά να χτυπά το ΚΚΕ ως τον εχθρό του κινήματος. Ετσι η εφημερίδα «Εποχή», 23/10/2011, για την προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση στην παλλαϊκή διαδήλωση του ΠΑΜΕ, γράφει προβοκάροντας το ΚΚΕ με ταχτική που θα ζήλευαν τα αστικά επιτελεία και ο Γ. Καρατζαφέρης: «Χωρίς μετωπικές συγκρούσεις. Αυτός δεν είναι ο τρόπος του ΚΚΕ. Τουλάχιστον δεν είναι πια. Τελευταία φορά που επιχείρησε να συγκρουστεί μετωπικά με την Αστυνομία ήταν το 1999 στη διάρκεια της επίσκεψης του τότε προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Τότε η Αλέκα Παπαρήγα είχε διατυπώσει τη θεωρία της εκπαίδευσης του λαού για την περίπτωση που κατέβουν στους δρόμους τα τανκς και ο Σπύρος Χαλβατζής τη θεωρία του ανταρτοπόλεμου: υπάρχουν χίλιοι τρόποι να πάμε στο (αποκλεισμένο από την Αστυνομία) προεδρικό μέγαρο, είχε πει. Ομάδες μελών του ΚΚΕ είχαν κινηθεί με στρατιωτικούς σχηματισμούς, χρησιμοποιώντας για κάλυψη συνταξιούχους, και είχαν επιχειρήσει να διασπάσουν την παράταξη της Αστυνομίας στο Σύνταγμα με καταστροφικά αποτελέσματα... Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική σε αυτή την όντως τυχοδιωκτική πρακτική και έκτοτε το ΚΚΕ και οι "μετωπικές" του οργανώσεις φροντίζουν να αποφεύγουν τη σύγκρουση με την Αστυνομία».

Τι λέει; Οτι το ΚΚΕ άρχισε την τακτική των «συγκρούσεων», εγκαταλείποντας την προηγούμενη τακτική να μη «συγκρούεται», αν και πρόκειται περί οργανωμένης δολοφονικής επίθεσης προβοκατόρων στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ προκειμένου να ρίξουν την ευθύνη στο ΚΚΕ γι' αυτή την επίθεση. Εστησε ένα βρώμικο σενάριο για τη διαδήλωση κατά της επίσκεψης Κλίντον το 1999 που χτυπήθηκε άγρια από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς για να προβάλλει την άποψη ότι για την προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση ευθύνεται η τακτική της μετωπικής σύγκρουσης με το ΚΚΕ. Η προπαγάνδα τους περί κριτικής από το Πολιτικό Γραφείο για τυχοδιωκτισμό, περί άποψης για στρατιωτική εκπαίδευση την οποία λέει μάλιστα ότι πρόβαλε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, είναι προβοκατόρικη, άθλιο ψέμα και αντικομμουνιστικά στοχευμένη. Χρησιμοποιεί τον όρο «σύγκρουση», ως εχθρική για το λαό και το συμπληρώνει με τον όρο «στρατιωτικοί σχηματισμοί» θέλοντας να χαρακτηρίσει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ως κατασταλτικούς μηχανισμούς και ταυτόχρονα να τους στοχοποιήσει ως τέτοιους δίνοντας ένα ακόμη επιχείρημα στο κράτος να εντείνει την καταστολή στο ταξικό εργατικό κίνημα. Και το κάνει για να καλλιεργήσει φόβο στους εργαζόμενους που πυκνώνουν τις γραμμές του ταξικού κινήματος και ενισχύουν την ταξική πάλη. Την οποία οι φοβισμένοι από την άνοδο του κινήματος και συμβιβασμένοι οπορτουνιστές την απεχθάνονται μετά βδελυγμίας, όπως τώρα κάνει η «Εποχή». Αλλωστε και τότε όπως και τώρα το ΚΚΕ ρίχνει ακέραια την πολιτική ευθύνη στην κυβέρνηση. Οσο για τις μορφές πάλης του κινήματος ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, τις αποφασίζει το ίδιο μέσα από τα συλλογικά του όργανα, όπως και την περιφρούρησή του ενάντια στην κρατική και παρακρατική καταστολή.

Και συνεχίζει:«κατέρρευσε πια κάθε θεωρία για τη χρησιμότητα, και την ανάγκη μάλιστα, να υπάρχουν στρατιωτικού τύπου οργανωμένες δυνάμεις περιφρούρησης, που δεν συγκρούονται βέβαια πια με την Αστυνομία, αλλά με τις ομάδες που η πρακτική τους περιγράφεται πιο πάνω...το ΚΚΕ επιχείρησε να υποκαταστήσει την Αστυνομία σαν δύναμη επιβολής της τάξης». Να λοιπόν που οι οπορτουνιστές εναποθέτουν την περιφρούρηση του κινήματος που εναντιώνεται στην κυβέρνηση και στα μονοπώλια στα κατασταλτικά όργανα κυβέρνησης και μονοπωλίων! Οσο για την περιφρούρηση οι οπορτουνιστές, ως μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, την απεχθάνονται γιατί θέλουν την εργατική τάξη, το λαό, αφοπλισμένους απέναντι στον ταξικό αντίπαλο τον οποίο βεβαίως δεν δέχονται ως αντίπαλο αφού αντικειμενικά τον υπηρετούν, έχοντας ως αποστολή τη διάβρωση του εργατικού κινήματος από την αστική πολιτική και ιδεολογία, για να διαιωνίζεται ο καπιταλισμός.